เมื่อวาน 26 มีนา
ได้มีโอกาสไปกราบนมัสการพระพุทธชินราช
ย่างก้าวเข้าไปในวัดรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่อบอุ่น สุขใจ
จิตใจสงบ
ใช้เวลาอยู่ในวัด ประมาณหนึ่งชั่วโมง
ได้ไปนั่งสนทนากับมิตรสหายที่ริมแม่น้ำน่าน
ได้เห็นบรรยากาศที่ร่มรื่นสดใส ท่ามกลางสังคมเมืองที่วุ่นวาย
ทุกคนสรรหาบรรยากาศที่ร่มรื่นสดชื่น
และมิตรภาพที่ดีให้กัน
เห็นบางคนนำลูกหมามาออกกำลังกาย
.... คิดถึงเสียงแคน....
เสียงแคนเป็นลูกหมาที่น่ารัก
ขี้อ้อน เวลาเรานั่งกับพื้นจะชอบเอาคางมาเกยตัก
เวลาเรานั่งเก้าอี้จะเอาคางมาเกยเท้า
เสียงแคนไม่ได้รับการการฝึกอะไรเลย
เสียงแคนจึงเป็นหมาที่มีอิสระเสรี
ประมาณว่าอยากทำอะไรก็ได้ทำ ตามใจฉัน
เวลาเรานั่งหน้าคอมพ์เสียงแคนไปเล่นมาเหนื่อยๆ
จะวิ่งมาหาแล้วมองหน้าให้ลูบหัวให้แล้วจะถามว่า
"ไปทำอะไรมาเหรอลูก..." "เหนื่อยเหรอ"
หิวน้ำเหรอ"
แล้วรินน้ำใส่ถ้วยให้กิน แล้วเสียงแคนก็จะไปเล่นต่อ
เสียงแคนไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก
ไม่ได้มีความสามารถอะไรมากมายเลย
สิ่งที่เสียงแคนมีคือ เวลาอยู่ด้วยแล้วเรามีความสุข
เวลาไม่พบไม่เจอแล้วห่วงหาอาทรเค้า
"คิดถึงเสียงแคนนะ ดูแลตัวเองดีๆ นะจ๊ะ"
ดอกหญ้าก็เหงาเหมือนกันที่ห่างไกลเสียงแคนค่ะ
เสียงแคนจ๋า ป่านนี้หนูจะรอใครตื่น
เสียงแคนจ๋า ตอนนี้หนูจะวิ่งตามใคร
เสียงแคนจ๋า ตอนนี้หนูจะกอดขาใคร
เสียงแคนจ๋า ตอนนี้ใครจะอาบน้ำใคร
เสียงแคนจ๋า ป่านนี้หนูจะวิ่งแข่งกับใคร
เสียงแคนจ๋า ป่านนี้หนูจะหนุนตักใคร
รู้ไหม เราต่างคิดถึงกันมาก
คิดถึงจังหู