การพูดคุยกันในห้องทำงาน

         เนื่องจากตัวเองเคยทำงานเป็นเลขานุการภาควิชา   ในมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งมาประมาณ 3 ปี   ลักษณะการทำงานก็เหมือนเลขานุการทั่วไป   แต่ที่ต่างออกไปก็คือในภาควิชาที่ตัวเองรับผิดชอบนั้นมีอาจารย์อยู่ 16 ท่าน (รวมหัวหน้าภาควิชาแล้ว)   ซึ่งแน่นอนเลขาฯ ต้องบริการอาจารย์ในภาควิชาทุกท่านที่ต้องการให้ช่วยงาน   บางทีวันหนึ่ง ๆ ไม่ได้นั่งโต๊ะเลย  เดินกันน่องโป่งค่ะเพราะห้องพักอาจารย์แต่ละท่านก็กระจัดกระจายกันไป   คนละชั้นกันบ้าง  คนละปีกของตึกบ้าง  และต้องเป็นผู้ประสานงานกับฝ่ายบริหารของคณะฯ ด้วย  การทำงานในวันหนึ่ง ๆ ก็ค่อนข้างจะวุ่น ๆ กัน

         แต่ที่คิดว่าโชคดีมาก ๆ ที่ได้ทำงานที่นี่ก็คือ   ห้องเลขานุการภาควิชาจะมีเลขานุการแต่ละภาควิชาอยู่รวมกันประมาณ 7 ชีวิต   ผู้บังคับบัญชาหรือหัวหน้าแต่ละภาค/สาขาวิชาไม่ได้นั่งอยู่ด้วย  (ถือว่าเป็นโชคดีเล็ก ๆ)  จึงทำให้ในห้อง ๆ นั้นมีความเป็นกันเอง   ทุก ๆ คนไม่ต้องคอยเกรงใจหัวหน้าที่เป็นผู้ใหญ่  จึงทำให้มีการพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน   หยอกล้อกันบ้าง  แซวกันบ้างสนุกดีตามประสาพี่ ๆ น้อง ๆ   แต่ที่สำคัญที่สุด   เราจะปรึกษากันเรื่องของงานตลอดเวลา   เนื่องจากวิธีการทำงานของแต่ละคนไม่เหมือนกัน   บางคนทำช้า  บางคนทำคอมพิวเตอร์บางโปรแกรมไม่ชำนาญ  ก็จะช่วยกันสอน  ร่วมกันให้คำปรึกษาตลอดเวลา

         พี่ ๆ น้อง ๆ ในห้อง ๆ นี้จะไม่หวงความรู้กัน   ใครต้องการความช่วยเหลือจากใครก็มีแต่ให้  แลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกันเพื่อนำมาปรับปรุงการทำงานในส่วนของตน   และคิดว่าตัวเองได้ความรู้จากจุดนี้มาก ๆ    ปรับปรุงวิธีการทำงานของตัวเองให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นตลอดเวลา   ความสุขน้อย ๆ ในการทำงานเกิดขึ้นใน "ห้องทำงานเล็ก ๆ ห้องนั้น"  จนเกิดเป็นความประทับใจแม้จะเป็นห้องหรือส่วนเล็ก ๆ มาก ๆ ที่บางคนอาจไม่เห็นความสำคัญก็ตาม  และก็คิดขึ้นมาได้ว่า   หากทุกองค์กรมีความรัก  ความสามัคคี  พร้อมที่จะสอน  จะให้  คงมีความสุขกันไม่น้อยทีเดียว   เฮ้อ! พูดแล้วก็คิดถึงจัง

อารมณ์ดี

 22 มี.ค.49