ศาลาตกผลึก “ภูมิใจที่ได้เป็น อสม.”
ศาลาพักร้อนตามรูป (ด้านล่าง) นี้ ผมไปพบเมื่อวันที่ไปเป็นวิทยากรให้กับ สถานีอนามัยเขาปู่ อ.ศรีบรรพต จ.พัทลุง ในโครงการพัฒนาศักยภาพทีมสุขภาพ ณ สถานีพัฒนาอาหารสัตว์ อ.ศรีบรพต เมื่อแรกเห็นในตอนเช้า อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้ในทันที แต่ก็ต้องเข้าไป Small Talk กับทีมงานและผู้ร่วมเวทีที่มาถึงแล้วพลาง ๆ ก่อน ก็พักใจไว้ (เพราะยังไงศาลานี้ก็ไม่หนีไปไหนแน่...ฮา)
และแล้วในช่วงพักเที่ยงหลังอิ่มหนำสำราญแบบบุพเฟ่แบบชาวชนบท (ข้าวหม้อแกงหม้อ) Dr.Ka-poom และผมได้ตามไปสบทบกับพี่ปรีดา ทิศรอด และเพื่อน อสม. ณ ศาลาตกผลึก เพื่อตกผลึกอาหารที่เพิ่งทานไป พร้อม ๆ กับการได้ตกผลึก “ภูมิใจอย่างไรเหรอครับ! ที่ได้เป็น อสม.”
“อสม.นี่ไม่ได้เป็นกันง่าย ๆ นะ มีคนอยากเป็นเยอะ แล้วต้องสมัคร เขาก็คัดเลือกเอา ไม่ได้อยากเป็นก็ได้เป็น”
“ได้ช่วยส่วนรวม ได้ทำงานส่วนรวมแล้วสบายใจ กลับไปบ้านก็สบายใจ เวลาพูดกับลูก พูดกับแฟน ก็พูดไปยิ้มไป เพราะเราพูดกับคนอื่น พูดดีได้ ก็ต้องพูดกับคนที่บ้านดี ๆ ได้ ครอบครัวก็มีความสุข”
“17 ปี ที่เป็น อสม.(มากกว่าอายุราชการผมเสียอีกครับ) ได้นำสิ่งที่เรียนรู้ไปสอนลูก ไปใช้กับคนที่บ้าน รู้สึกว่าลูกจะทำอะไรผิด ๆ ไม่ดี ก็คงเกรงใจว่าแม่เป็น อสม. เป็นมานานแล้วด้วย”
“ได้ช่วยแบ่งเบาภาระหมอ เพราะหมอคงเอาไม่ทัน หากเราไม่ได้ช่วยเหลือตัวเอง ช่วยเหลือกันเอง”
“เป็น อสม.นี่ดีนะ ได้รับเกียรติ และเป็นที่ต้องการของหน่วยงาน (ราชการ) ต่าง ๆ ใคร ๆ ก็ต้องการ คงเพราะเรารักกัน และรวมกลุ่มกันดี”
“ไม่เคยคิดจะออกจากการเป็น อสม. หากเขาให้ออก คงเสียใจ เป็น อสม.อิสระดี เต็มใจด้วย”
ฯลฯ
ความเห็น (12)
น่าถูมิใจแทนเจ้าหน้าที่สาธารณสุขของ อ.ศรีบรรพต นะคะ ที่มีทีมแกนนำด้านสาธารณสุขที่เข้มแข็ง และมีใจรักในงานขนาดนี้
สงสัยจะต้องไปขอเคล็ดลับสักหน่อยแล้วค่ะ ว่าทำอย่างไร ถึงทำได้ดีขนาดนี่ค่ะ
Dr.Ka-poom
ตกผลึก...(1)
ตกผลึกจริงๆ..คะ..เพราะระหว่างนั่งพัก..ได้ ลปรร. กับพี่ทรง (พี่เสริมทรง ศรีทองมา)และกลุ่มเพื่อนระหว่างมื้ออาหารที่เอร็ดอร่อยมาก...กับอาหารใต้...ที่ทานได้อย่างคุ้นชิน (ยิ้ม)..ถึงแม้เผ็ดไปบ้างก็ทานได้เรื่องเล่า...คล้ายกับแกล้ม..ทำให้อาหารอร่อยยิ่งนัก...พี่ทรงและกลุ่มเพื่อนบอกเล่า..เป็นภาษาใต้..ถึงเรื่องที่มา..แห่งการเป็น "อสม."..มาเป็น...ด้วยสมัครใจ..และเป็นมานาน...ด้วยสมัครใจอีกเช่นกัน ทึ่ง..เมื่อถามว่า.."เป็น อสม. มานานแค่ไหน"..ทึ่งจริงๆคะ...อายุการทำงานการเป็น อสม. มากกว่าอายุราชการของดิฉันเสียอีก...หากเมื่อถามต่อไปอีกว่า "ทำไมถึงเป็น อสม..."..คำตอบที่ได้รับ..ไม่อาจสะกดกั้น..ความชื่นชม..ในความคิดได้..พี่ทรงและผองเพื่อน..บอกเล่าว่า.."ที่ยังคงเป็น..เพราะสุขใจ..ได้ช่วยเหลือตนเอง..ครอบครัว..และเพื่อนบ้านในชุมชน"..ดิฉันถามต่อ..อีกด้วยความใคร่อยากรู้.."ลึก..ลงไปมากกว่านั้น..คืออะไร..ที่ยังทำให้เป็น อสม...อยู่ ณ ทุกวันนี้"..คำตอบที่ได้..ทั้งผู้ตอบและผู้ฟัง..ต่างมีแววตาที่เปื้อนยิ้ม..และน้ำหล่อเลี้ยงตา..ด้วยความสุข นั่นคือ.."รู้สึกว่าตนเองมีค่า..."
Dr.Ka-poom
ตกผลึก...(2)
เมื่อมานั่งพักผ่อน..ณ ศาลา "มุมตกผลึก"...ตามคำชวนของ "คุณชายขอบ"..ได้พบเจอพี่กบ (พี่ปรีดา ทิศรอด)..นั่งคุยกับเพื่อน อสม. ดิฉัน...และคุณชายขอบ..ได้ ลปรร. ร่วมกับพี่ๆ ...ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นสบาย..ด้วยลมธรรมชาติ...แลกเปลี่ยนความเป็นคนในท้องถิ่น ใต้-อีสาน...ไม่ปิดกั้น..ความอยากรู้ใดใด...สบายใจยิ่งนัก..พี่กบ..เล่า..ถึงที่มาของการเป็น อสม. และความรู้สึก..ที่เป็น อสม...แววตาที่พบเจอ...มีค่ามาก.."มุ่งมาด...ด้วยอุดมการณ์"..แม้บางครั้งการทำงานอาจแลกด้วยค่าใช้จ่ายส่วนตัว..ก็ตามใจ..."พี่เป็นมา 17 ปี..ที่ไม่เคยคิดอยากเลิกเป็น..อสม."..เพราะเหตุใด..พี่กบจึงเป็นได้ไม่เคยเบื่อในงาน..คำตอบคือ.."ความรู้ที่ได้...นำมาใช้ได้จริงในบ้าน..เพื่อคนที่รักในครอบครัว...อีกทั้งเผื่อแผ่..ไปสู่ผู้ใกล้เคียง..อย่างเพื่อนบ้าน" ...อยากเลิกเป็น..หรือจะหยุด..การเป็น อสม. เมื่อไร..คำตอบที่ได้คือ.."ไม่มีคำตอบ ทำไปเรื่อยๆ..จนกว่าชีวิตจะหาไม่.."..ถามว่าเหนื่อยไหม..และได้อะไร..พี่กบตอบ.."ไม่มีคำว่าเหนื่อย..เพราะสิ่งที่ได้..คือ..ความสุข"
Dr.Ka-poom
ตกผลึก...(3)
...ในวันนั้น..ผ่านไป..ไม่มีเหนื่อย..ในความรู้สึก..รับรู้เพียงว่า "มีสุข"..และ "ปิติ"..ขณะร่วม..แทรกไปในกิจกรรม พบร่องรอยแห่งความสุขไม่มีเงื่อนไขใดใด...ว่าใครเป็นใคร.."ทฤษฎี" ที่มีอยู่ใน.."หัว"..วิ่งวนไปมา..ว่าอะไรเป็นอะไร..เกิดการเชื่อมโยง..และตีความ..สับสลับไปมา..เพื่อสร้างภาพแห่งความเข้าใจ..บทสรุป..สิ่งที่พบ.."ยิ่งใหญ่"..ในปัญญา..ของความเป็น "มนุษย์"..ที่เปี่ยมล้น..ด้วยจิตใจที่ "บริสุทธิ์"..แล้วใครเล่า..มักกล่าว..ว่า "อสม.โง่..เพียงแค่..ตอบแบบสอบถามของ จนท. ไม่ได้.." นั่นไม่ใช่..หากสิ่งวัดได้..ความรู้ที่มีนั้น..ได้นำไปใช้..ได้อย่างไรมากกว่ามิใช่หรือ..คือคำตอบ..
ขนาดศาลา พี่ยังเห็นเป็นประเด็นได้ ยอม
เรียน............ จนลืม..............เรียน
ลืม ไปว่าเราเริ่มต้นให้เขาก่อกำเนิด
ลืม ไปว่าที่งานเราได้เกิดก็เพราะเขา
ลืม ไปว่าที่คิดแล้วผิดนั้นล้วนคือเรา
ลืม ไปว่าบริบทที่ไม่มีเขามีเราคือชุมชน
ดีมาก........น้องรัก
ภูมิใจที่แม่ได้เป็น อสม. รักแม่ที่สุด
กิจกรรมที่ทำกันดีมากคะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ