คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉันยืนอยู่ หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถแล้วเดินตรงมาทางที่ดิฉันยืนอยู่อย่างเชื่องช้า ….
"แม่หนู…. รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ? ….." หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน
ดิฉันจึงถามแกว่า "แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ" พอแกบอกดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
"อ้าว…..
ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี่เองนี่คะ"
"เอ้อ ….."
หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ
"คือว่า... บนรถคันเมื่อกี้นี้
มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย ยายรู้ว่า
ถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด
เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ ส่วนยายก็… เอ้อ……
รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู……."
ในช่วงเวลาที่ผู้คนกำลังหลงลืมตนเอง อย่างขณะนี้ต้องเตือนกันหน่อย ดี ครับ ถึงมันจะมาจากที่ไหนก็ตามในโลก แต่ก็เป็นชีวิตที่อยู่ร่วมกันบนโลกใบนี้