นิตยา อำพันธ์ : BAR Volume 1
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...... แต่เอ๊ะ นี่ไม่ใช่นิทานนี่ ! เอาใหม่ เรื่องจริงคือ สารภาพตามตรงนะคะ พอรู้ว่าเทอมนี้ต้องลงเรียน CAI โอ้ว ตายละหว่าฉันต้องมานั่งเรียนอะไรที่มันไม่อินเทรนส์หรือเนี่ย แต่มาคิดดูอีกที "แม่คู๊ณหล่อนน่ะ ไฮเทคตายหล่ะ จำได้รึไง สมัยที่หัดทำ CAI ใหม่ ๆ (หลายปีมาแล้วตั้งยังเป็น Authorware 6) อดนอนตาดำคล้ำจนกลายพันธุ์เป็นหมีแพนด้า เพราะมันทำยากมักมาก ยิ่งทำไม่ได้ก็ยิ่งอยากทำ เพื่อจะตอบคำถามแค่ว่า ทำไมถึงทำไม่ได้ซักที ? (วะ)" ................. พอทำได้ก็ภูมิใจซะยกใหญ่ รีบเอาไปให้ผู้มีพระคุณที่โรงเรียน (ก็นักเรียนนั่นแหล่ะค่ะ) รีบลองเล่นกันด้วยควาเมามัน (ที่ใช้คำว่าเล่นเพราะเด็ก ๆ เขาคิดว่าเป็นเกมมากกว่า ดูมันคิดกันซิ) แล้วก็กลับบ้านไปนอนหลับเป็นตายพร้อมรอยยิ้ม และเสียงที่ยังก้องอยู่ในหู ว่า "จารย์ครับเอาอีกครับ แต่เอาเรื่องใหม่นะ อันนี้มันไม่ลุ้นแล้ว " ก็แกล้งตอบเด็กไปเหมือนครูที่ใจดีว่า "อ๋อได้เล้ย เดี๋ยวจัดให้" แต่ที่ไหนได้มันก็หยุดนับแต่นั้นเป็นต้นมา พร้อมกับคนที่ร้องขอ ที่จบ ม.6 แล้ว
สารภาพความในใจ ณ วันนี้
1. อยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของ CAI ไม่ใช่แค่ทำได้ หรือเคยทำ แต่ต้องใช้คำว่า "ทำเป็น" แล้วก็เป็นแบบนิสิต ป.โท เทคโน มอ-นอนะ คะ ไม่ใช่แบบครูหมีแพนด้า
2. รู้จักกํบ CAI แต่เป็นแบบเพื่อนไม่สนิท เคยทำมา 3 เรื่อง ซึ่งแต่ละเรื่องเป็นแบบตามใจฉัน นึกอยากจะทำยังไงก็ทำ แล้วก็ไม่ได้พบหน้ากันมา 3 ปีเต็ม ๆ แล้วค่ะ
3. จะเรียนวิชานี้เพื่อเอากลับไปตามที่เคยรับปากไว้กับเด็ก ๆ ซึ่งตอนนี้คงใช้คำว่า น้องของเด็ก ๆ ดูจะเหมาะกว่า
+++++++++++++++++++++++
