ทำไงดี...กับชีวิตที่ไม่รู้จักความพอดี

เพราะมนุษย์เรานั้น ยากนักที่จะละซึ่งกิเลสตัณหา

บางครั้ง ไม่เข้าใจเมื่อได้ฟังคนอื่นนั่งบ่นกับความผิดพลาดของตัวเอง พยายามนั่งฟังอย่างมีสติที่วิเคราะห์ไปพร้อมๆกับคำพูดที่ดูแล้วว่า มันจะจบลงยังไงหว่า เค้าไม่หยุดซักที ยังไงก็ต้องนั่งฟังต่อไปอะนะ พร้อมกับตั้งมั่นว่า เราจะไม่เป็นอย่างนี้เด็ดขาด เพราะอะไร? แล้วมันได้อะไรหละ ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย เสียสุขภาพจิต ยิ่งบ่นมากก็ยิ่งปากงอขึ้น....งอขึ้น...งอขึ้น จนจะเอาไปตกปลาได้อยู่แล้ว เห็นแรกๆก็ยังพอทำใจได้นะ

แต่มันเจอกันทุกวันอะ

ให้ทำไง!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ชักจะไม่บันเริงใจซักเท่าไหร่แล้วนะ

เป็นคุณจะทำไง

----------------------------------------------------

มาต่อกันนะครับ

ในเมื่อเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเตือนอารมณ์/นิสัยซึ่งถือเป็นสิทธิส่วนบุคคลของเขาได้ แถมด้วยอายุวัยเยาว์กว่ามากนัก

นั่งเฉยๆดีกว่า

แล้วก็คิดว่า....กำลังสนุกบนความทุกข์ของคนอื่น(ทำงั้นได้ไง)

ก็เค้าไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองอะ เคยมีความเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า ถ้าคุยกันคนละภาษาก็ไม่ต้องคุยกันดีกว่า ก็คือ เราพยายามจะคุยด้วยเหตุผลบนความเป็นไปได้ แต่คู่สนทนาเค้าโดนครอบงำด้วยอารมณ์ ไม่รู้ว่าอารมณ์ไหน คุยไม่รู้เรื่องเลย ไม่คุยดีกว่า

นั่งครึ้มอกครึ้มใจอยู่คนเดียวละกันนะ....

เดี๋ยวไปยุ่งเรื่องเค้ามาก จะโดนคำสามหยาบสี่คายมา อิ.....อิ

เพราะนั้น นั่งม่องกันต่อไป

[ammy]

คนแต่ละคนมีลักษณะนิสัย  และการแสดงออกไม่เหมือนกัน  เราก็คงจะได้แต่ฟังเขาพูด บ่นไป นั้นแหละ เราจะเข้าไปช่วยแก้ไขก็ไม่ใช่เรื่องอีกนั้นแหละ เฉยไว้ดีที่สุด