ความรู้สึก…กับผลงานวิจัยชิ้นแรกในชีวิต

ประสบการณ์ที่เข้ามาอยู่ในกระบวนการวิจัยเชิงคุณภาพ

            ในที่นี้มีเพื่อนใหม่  มีความรัก มีมิตรภาพ    ถามว่ารู้สึกอย่างไร
มันบอกความรู้สึกไม่ถูก..รู้แต่ว่าตัวเองโชคดี ที่มีโอกาสมากกว่าอีกหลายๆคน    ตลอด1ปี ปฏิเสธงานอบรมต่างจังหวัดทุกเรื่อง ..แต่ไม่เคยขาดการอบรมหลักสูตรวิจัยเชิงคุณภาพแม้แต่วันเดียว อยู่ครบกระบวนการทุกครั้ง และทุกวัน
                มันเป็นความรู้สึกที่อยากเรียนรู้  มันเป็นการเปลี่ยนแปลงความคิด จากที่คิดว่าตัวเองเก่ง..กลายเป็นมีอะไรมากมายเหลือเกินที่เราต้องก้าวออกจากกรอบความคิดเก่าๆ   ที่คิดว่าตนเองเก่งความคิดที่เห็นปัญหาแล้วคิดเอง   อยากแก้ปัญหาเอง โดยไม่สนใจค้นหารากเหง้าของปัญหา และศึกษาบริบทให้ดีพอ ขอบคุณสำหรับสิ่งดี ๆ ทีเข้ามาในชีวิต

จินตนา แสงจันทร์
โรงพยาบาลเชียงกลาง  จ.น่าน

เกือบ…เสียโอกาส

คุณเพ็ญศรีจากเชียงใหม่โทรมาหาเรา..  บอกว่าพี่ยา (คุณ จรรยาวัฒน์ ทับจันทร์)    ให้มาเลือกชวนคนที่พอมีผลงานเด่นๆให้เห็นไปอบรมงานวิจัย ..โดยจะเลือกคนมาจาก4 ภาคเลย    พอได้ยินคำว่าวิจัยรู้สึกไม่ชอบ เพราะมันน่ากลัวเหลือเกิน   จึงปฏิเสธไปว่า.. คงไม่ไหวหรอกงานวิจัยเคยไปอบรมมาแล้วไม่เห็นเอามาทำอะไรได้เลย   คุณเพ็ญศรีพูดต่อว่า “ เค้าเลือกคนนะพี่ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะเข้าอบรม” หนูเห็นพี่มีผลงานในชุมชนหนูเลยชวน
คำว่า “เค้าเลือกคนนะพี่“  ทำให้ตกปากรับคำ ..  นึกในใจว่าลองดูอีกครั้งก็ได้ ไปดูก่อน  ถ้าไม่ชอบจริงๆ ก็ไม่เห็นเป็นไร  ไม่เสียอะไร  มีคนออกทุนให้เรียน     วันแรกทีโคราชรีสอร์ท   อาจารย์ทวีศักดิ์ บอกความแตกต่างชนิดงานวิจัย  บอกเป้าหมายการอบรมครั้งนี้ว่าเพื่อ   “ พัฒนาระบบสุขภาพโดยใช้งานวิจัยเชิงคุณภาพเป็นเครื่องมือสำคัญอย่างมีประสิทธิภาพในระดับพื้นที่ ”  เริ่มหูผึ่ง…แต่ไม่อยากเชื่องานวิจัยนะหรือ   จะสามารถพัฒนาระบบสุขภาพ หรือ
ทำเพื่อแก้ไขปัญหางานในพื้นที่ที่ทำอยู่ได้   (นึกในใจว่า…ทำได้จริงเหรอ   เห็นคนทำวิจัยเค้าก็ทำแบบสอบถามแจกไป     เสร็จแล้วรวบรวบข้อมูลโดยใช้สถิติทียาก ๆ  แล้วทำปกสวยๆ…เสร็จแล้วก็เอาวางโชว์บนหิ้ง  ไม่เห็นใครทำแล้วเอาแก้ปัญหางานที่ทำอยู่…แอบนึกเถียงในใจว่า.. ไม่น่าเป็นไปได้)
            แค่คิดคำว่า “วิจัย” ก็เครียดแล้ว   แต่ชอบวิธีการสอนของอาจารย์ เพราะให้นอนฟังได้ด้วย ชอบมาก ๆ … ตรงที่อาจารย์บอกว่า     ท่านใคร่นั่ง ๆ   อยากจะนอนก็นอน   อยากพิงฝาก็ได้   เหยียดเท้าก็ตามชอบใจ   เทคนิคนี้ 
ทำให้เราผ่อนคลายนะ..เริ่มรู้สึกดีขึ้น    โชคดีที่เราเรียน เทคนิคการ CSL มาและได้ทำหน้าที่นี้อยู่บ้าง   จึงไม่ยากในการฝึกฝนกิจกรรมพื้นฐานในการเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพ  เช่นการสนทนากลุ่ม  การสัมภาษณ์เชิงลึก  ฯลฯ    และแล้ว 5วันก็ผ่านไปจบขั้นตอนที่1     ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปบ้าง รู้สึกเหมือนว่าเราน่าจะทำได้
ไม่น่าจะยากเท่าไร  (ยังไม่ค่อยมั่นใจว่าจะทำได้…แต่ใจนึกอยากทำ)   ตรงนี้ทำให้เรียนรู้ว่า  การสื่อสารเรื่องหนักๆ  หากสร้างบรรยากาศให้ดูสบาย ๆ  ผ่อนคลาย  มันทำให้เข้าใจง่ายขึ้น มันค่อยๆ  ซึมลึก

นักเรียน..ร้อนวิชา

ในช่วงนั้น เป็นช่วงเดียวกับที่ตนเองกำลังคิดจะทำโครงการแก้ปัญหาคนอ้วนพอดี  เพราะนั่งดูรายการผู้หญิงๆช่อง3อยู่   วันนั้นเห็นคนอ้วนออกทีวี เล่าให้ฟังถึงความทุกข์ใจของคนอ้วน.. และเล่าประสบการณ์การลดน้ำหนักเค้าสามารถลดน้ำหนัก 36 กิโลกรัม ใน 7 เดือนทำให้เราทึ่งมาก    จากนั้นเราก็บ้าซื้อหนังสือ  จะซื้อหนังสือเกี่ยวกับเรื่องอ้วน5-6เล่มมานั่งอ่าน นอนอ่าน     คิดอยากแก้ปัญหาโรคที่เป็นปัญหาสุขภาพ 10 อันดับของเชียงกลาง    พอดีมีข้อมูลคนอ้วนเขตรับผิดชอบอยู่15%   อ่านหนังสือ/เอกสารวิชาการทุกเล่มบอกว่าอ้วนทำให้เกิด HT , DM ได้ง่าย    ก็เริ่มแก้ตรงโรคอ้วนนี่แหละเพราะอยากทำมันมันน่าจะสนุกดี      หลังอบรมกลับมารีบสรุปเทคนิคการสนทนากลุ่ม  ( Focus group discussion ) ทันที     เรียกน้องในฝ่ายมาสอน รอครบทุกคนก็ไม่พร้อมกันซักที    ว่างอยู่4คน…..สอน4คนนี่แหล่ะ   ไปอบรมช่วงสิงหาคม 2546   พอเดือนกันยายน 2546 เราเริ่มโครงการเลย    หลังจากเปิดรับสมัครคนอ้วนเข้าโครงการแล้วก็ลุยเลย     สาธิตการทำสนทนากลุ่มครั้งแรกเราสาธิตให้น้องดูก่อน  ให้น้องฝึกเป็นผู้จดบันทึก   ต่อมาก็สลับกับ  เออ…สนุกดีเหมือนกัน    เราก็สอนน้องเหมือนอาจารย์ ที่เน้นว่า ผู้บันทึก สำคัญมากหากจดไม่ดี ข้อมูลจะกลายเป็นขยะมากมายเก็บอะไรไม่ได้  “ต้องพยายามเก็บสาระ  เก็บคำพูดที่เป็นคำพูดสำคัญออกมาให้ได้ “ ภาษาอังกฤษเรียกว่า (Quotation)หรือพูดย่อๆว่าQuote คำพูด   อีกหน้าที่หนึ่งที่สำคัญคือ ผู้อำนวยความสะดวก  ต้องดูแลเรื่องจัดสิ่งแวดล้อมให้มีการรบกวน น้อยที่สุด  และช่วยแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้า   ไม่ให้มีใครมาสร้างความรำคาญกับวงสนทนา   ในช่วงนั้นก็ทำงานไปก็เขียน Concept paper  ส่งเพื่อขอรับการสนับสนุนงบประมาณจากชมรมฯ    รู้สึกเราจะเป็นศิษย์คนแรกของอาจารย์หรือเปล่านะ..ที่เรียนแล้วร้อนวิชามาก รีบลงมือเลย  (แต่ช่วงนี้ยังกลัวๆ กล้าๆอยู่นะ เอ๊ะเราจะทำได้ดีหรือเปล่า) แต่ปลอบใจตัวเองว่า งานของเราชิ้นเล็กๆ คงทำได้น่า

เรียนรู้เป็นขั้น..เป็นตอน

25-29 พ.ย. 2546 ก็นำ Concept paper มาปรับปรุงเป็นโครงร่างงานวิจัย
ทีพัฒนาขึ้น (Proposal  Development) ที่โรงแรมเฟริสท์ ที่กทม. หลังจากนั้น ทุกคนก็ได้ลงมือปฏิบัติจริง(Field Work) ที่ อ.แก้งสนามนาง จ.โคราช  การ
อบรมภาคสนามทำให้เรียนรู้กระบวนการทำงาน ต้องยืดหยุ่นจริงๆ  ต้องแก้ปัญหาอยู่ตลอดเวลา   แต่เราก็รู้สึกได้ว่า   ในพื้นที่จริงๆของเราต้องไม่ยากหรอกเพราะเรารู้จักบริบทชุมชนดีกว่า    จากนั้น 29มี.ค. - 2เม.ย.47 ก็มา
อบรม การวิเคราะห์ข้อมูล (Data analysis)ที่หนองคาย     ช่วง17-21 พ.ค.47 มาฝึกการนำเสนอข้อมูล และ(Data Presentation) และฝึกการทำ แผนเชิง
กลยุทธ  เป็นอันจบขบวนการเรียนการสอน   ระหว่างเรียนเราทำงานไปตามปกติ ติดตามกลุ่มอ้วนไปทุกเดือน  ทุกเดือน เก็บข้อมูลไป นำไปเรียนถามอาจารย์เป็นระยะๆ  มันคงเพิ่มความมั่นใจขึ้นเรื่อยๆ ว่า เราคงทำได้  (แต่ยังไม่เต็ม100อยู่ดี)
คำใหม่สำหรับเรา ..จากวิจัยเชิงคุณภาพ

การแกะรอย (Tracking)    การล้วงข้อมูลสำคัญ ความในใจ(Probe) จะได้ใช้มากเพื่อให้ได้ข้อมูลลึกๆ  ไม่ใช่เปลือกนอกหรือพูดคุยกันธรรมดา    อีกคำคือเทคนิควิเคราะห์แบบสามเส้า  (Triangulation)    ยกตัวอย่างเช่นเวลาสนทนากลุ่มคนอ้วน

พี่ผายเล่าว่า  ” เดี๋ยวนี้พี่ตื่นวิ่งตอนตี4 ทุกวัน”    เพื่อนในกลุ่มก็หัวเราะและเสริมว่า “เห็นหมาเห่าและวิ่งตามพี่ผายทุกเช้าเลย”    นี่คือการยันข้อมูลนะ(ภาษาวิจัยเรียกว่าสอบทานเพื่อลดความอคติ)   คนจดต้องจดละเอียดไม่อย่างนั้นข้อมูลทีจะมาใช้ยันกันจะไม่มี    เรื่องนี้สอนเราว่าอย่าเชื่อข้อมูลทันที  ที่รู้เพราะหากแค่เพียงมีคนบอกอะไรเรา  เราเชื่อเลยทันทีมันอาจไม่จริงก็ได้ …การทำวิจัยสอนให้เราต้องสอบทานก่อน อย่าเชื่อข้อมูล หรือข่าวทันที  มันอาจทำให้เราตัดสินใจผิดพลาดได้

ชีวิตสุขสบาย…จนน้ำตาหยด

ในระหว่างกระบวนการเรียนรู้จำไม่ได้ว่ารอบไหนมีเรื่องต้องเสียน้ำตา  ต้อง
ขอย้อนเล่าความเป็นมาของเรื่องราวก่อน   ตัวเองเริ่มทำงานปี 2529 ไปอยู่ฝ่ายการพยาบาลขึ้นเวรบ่าย-ดึก ทำงานซ้ำๆ น่าเบื่อ ไม่ชอบไม่มีความสุขกับการทำงาน    ครบ1ปีขอย้ายกลับบ้านเกิดคือ  อ.เชียงกลาง จ.น่าน  มาอยู่ฝ่ายส่งเสริมสุขภาพ  รู้เลยว่านี่แหล่ะ ตัวฉัน  ใช่เลยต้องงานแบบนี้สนุกและมีความสุขมากกับงาน     ตั้งแต่ทำงานส่งเสริมฯ มา17ปี   เปลี่ยนผู้อำนวยการโรงพยาบาลไป ประมาณ 4-5 คน   ตลอดชีวิตการทำงาน ยังไม่เคยมี  ผอ.คนไหน ไม่อนุมัติในทุกๆเรื่องทีเราขออนุมัติ    มีแต่สนับสนุนส่งเสริม  เพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่เป็นคนรุ่นใหม่  พวกเราเริ่มรู้จัก และคุ้นเคยคำว่ากระบวนการมีส่วนร่วม  , Empowerment  , การทำงานเป็นทีม  และ พัฒนาศักยภาพ    มาตั้งแต่ปี 2541 ก็ใช้มันมาตลอดกับระบบการทำงานจนปัจจุบัน     เรื่องก็มีอยู่ว่า….วันนั้นพี่อ้อย (คุณรุจิวรรณ ) พี่สาวที่คนน่ารักมากๆ    บอกให้ไปช่วยเป็นพิธีกรแทนหน่อย    ก็ตกลง พี่ขอทั้งที ก็ทำไปหน้าที่แทนพี่อ้อย..    ในกิจกรรมก็มีการเปิดใจให้เล่าความรู้สึก  ความในใจ  สิ่งที่ได้รับจากการเข้ามาร่วมเรียนรู้งานวิจัยเชิงคุณภาพ ของเพื่อนๆ รุ่น1      จำได้ว่าเพื่อนจาก หนองบัวลำภู   เค้าเล่าถึงความมุ่งมั่นตั้งใจอยากทำงานแก้ปัญหาประชาชน   ทำมาหลายอย่างแต่ไม่สำเร็จ ก็หาหนทางหลายอย่าง  “พอมาพบงานวิจัยเชิงคุณภาพแล้ว รู้ว่ามันเป็นการค้นหารากเง้าของปัญหา” คิดว่าสามารถแก้ปัญหาในงานได้แน่นอน    คำตอบที่ค้างคาใจว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรสดใสมาทันตา   คงปิ๊งไอเดียกระมัง  แต่……..ฟ้าไม่เปิด    ผู้ใหญ่ไม่ให้ความสำคัญ  ดูเหมือนจะขัดขวางด้วยซ้ำจนบางครั้งเพื่อนต้องใช้วันลาของตนเองลามาพัฒนาศักยภาพ  เพื่อไปแก้ปัญหาอันใหญ่โตของประเทศชาติ ….โอย ๆ ๆ ฟังแล้วปวดใจ  
ผู้ใหญ่วิสัยทัศน์แคบจะมีเหลือขัดขวางความเจริญของชาติมากไหมเนี๊ย..อะไรชีวิตจะรันทดขนาดนั้นฟังไปก็อิน   นั่งฟังไปเราก็กลับมานึกถึงตนเองชีวิตการทำงานของตนเองทำไมสุขสบายจัง..    อยู่ในระบบงานที่ดี   มีทีมงานดี .. ผู้ใหญ่วิสัยทัศน์กว้างไกล     ว่าแล้วน้ำตาก็รินไหล…มันบอกความรู้สึกไม่ถูก
ไม่ได้ร้องไห้นะแต่น้ำตามันไม่หยุดไหลเอง    เราเงียบไปสักครู่พี่อ้อยหันมาเรียก .. จิน ๆ ดำเนินการต่อซิ …น้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด   พูดก็ไม่ออก   พี่อ้อยพี่ยาก็มาทำหน้าที่แทน พูดไปพี่ๆ ก็น้าตาไหลอีก   เราก็เข้าใจนะ  พี่ยา กับพี่อ้อย  ต้องทำงานในหน้าที่ในหน่วยงานให้ดีที่สุด   แล้วยังต้องแบกภาระยิ่งใหญ่ระดับชาติ   ให้พยาบาลทั่วประเทศอีก    วันนั้นน้ำตาเลยท่วมห้อง….ประชุม  อยากฝากถึงท่านผู้ใหญ่ ผู้มีอำนาจทั้งหลายด้วยว่า  “ ศักยภาพคนมีอยู่เหลือล้น”   มองให้เห็นคุณลองให้โอกาสคนเหล่านั้นซิ….ให้เค้าได้พัฒนาตนเองเถิด  เมื่อคนพัฒนาตนเองแล้วเค้าต้องนำศักยภาพมาพัฒนางานแน่นอน  
ฝากตะโกนดังๆถึงท่านผู้ใหญ่ด้วย ..นะคะ

พรสวรรค์..หรือ..พรแสวง

พี่ยาโทรมาว่าจะให้เป็นพิธีกรงานประชุมวิชาการ 8-9พ.ย.47 ทีแอมบาสเดอร์ กทม.   เราก็ถามพี่ยาและอ้อยว่ามั่นใจแล้วหรืองานมันใหญ่นะ  (กลัวทำงานเค้าไม่ดี)  เสนอชื่อคนเก่งๆ  พี่ยาก็ไม่เอา   ได้แต่บอกว่า จินนะแหล่ะ  จินทำได้   เฮ้อ!! ทำได้แต่กลัวว่าจะไม่ดีนะสิ    ช่วงนั้นงานที่โรงพยาบาลยุ่งมากต้องรีบเคลียตัวเอง  แต่ทีไม่ลืมคือหยิบหนังสือคู่มีการเป็นพิธีกรติดไปด้วย 2 เล่ม     ออกเดินทางจาเชียงกลาง วันที่
5 พ.ย.47    พอ10โมงวันที่6 พ.ย. ก็เริ่มงานกันเลย   เครียดนะเนี้ย .. วิทยากรเปลี่ยน ไปเปลี่ยน มา  ประธานก็เปลี่ยนจนวินาทีสุดท้าย   เคยแต่ทำหน้าทีพิธีกรรายการแสดงในงานส้มสีทองซุ้มสาธารณสุข กับงานโรงพยาบาลบ้างนิดหน่อย   ทำในช่วงที่เด็กใหม่ไม่เกิด พอมีคนทำเป็นเราก็ทิ้งมามาเป็น10ปีแล้ว     พี่ๆและน้องๆ ในทีมวิจัยพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า จินตนาทำได้  เอ้าได้ก็ได้   ทำสคริบท่องทั้งคืน ท่องซ้ำแล้วซ้ำอีก   โดยเฉพาะคำว่า รัฐประศาสนศาตร์ ต้องวงเล็บเป็นคำอ่าน (รัด-ทะ-ประ-สา-สะ-นะ-สาด)  กลัวพูดไม่ได้     (ขำตัวเองเหมือนกัน)  โดยเฉพาะแนะนำพันเอก นายแพทย์ ทวีศักดิ์ นพเกษร   อาจารย์เราเราต้องท่องสคริบให้เนียน    เพื่อทำให้คนได้ทราบประวัติอาจารย์  ที่เราภาคภูมิใจนำเสนอ     ซึ่งท่านจบ จากคณะแพทย์ศาสตร์ ศิริราชพยาบาล ได้รับวุฒิบัตร สาขา  โสต  นาสิก  ลาริงซ์   จบหลักสูตร  Inter-nation Epidemiological Intelligent Service Course ประสบการณ์ : การเป็นผู้เชี่ยวชาญ และที่ปรึกษา งานระดับโลกคือ
UNCICEF :   โครงการให้ความช่วยเหลือการทำแผนงานพหุภาคีควบคุม
                     ป้องกันโรคเอดส์ มณฑลยูนนาน
WHO :          โครงการให้ความช่วยเหลือการป้องกันโรคเอดส์ กองทัพกัมพูชา
UNDP :         ประเมินโครงการ  Peer Education ในการควบคุมป้องกันโรค
                     เอดส์กองทัพกัมพูชา
UN – AIDS : โครงการประเมินความเสี่ยง การแพร่กระจายเชื้อเอดส์ ใน
                     เจ้าหน้าที่ สหประชาชาติ และกองกำลังรักษาสันติภาพ
                     ติมอร์ ตะวันออก

เพราะความไม่ค่อยชอบเป็นพิธีกร   ยอมรับว่าเครียดกว่าเตรียมนำเสนองานวิจัยตัวเองอีก   แต่เมื่อมันเป็นหน้าที่เราบอกตัวเองว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุด  สิ่งหนึ่งที่อยากบอกคือ  ที่ผลงานท่านเห็นรับรองได้ว่าเป็น “พรแสวง” ทุกอย่างคือการที่ต้องท่องสคริบ ท่อง ๆ ๆ หลายรอบมาก    ลองประเมินผลจาก พี่ๆ  น้องๆ ว่าบทบาทพิธีกรในครั้งนี้เป็นอย่างไรทุกคนบอกว่า   “ ก็ดี ทำได้ดีแล้ว ”   น่าจะสอบผ่าน  หากถามตัวเองก็ยังไม่พอใจมันยังติดๆขัดๆ   จากเหตุการณ์ครั้งนี้บอกได้ว่า  การทำอะไรก็ตามถึงแม้จะไม่ถนัดหาก ฝึกบ่อยๆ ตั้งใจมากๆ  ทุกคนต้องทำได้  (จะดีมาก หรือดีน้อยเท่านั้นเอง)  ส่วนเราถ้าจะให้เลือกอยู่เบื้องหลังจะถนัดกว่า ..มีความสุขกว่า

Lunch Brief

          ประสบการณ์การทำงานวิจัยในที่ทำงานจริง   ชีวิตจริงทุกคนก็งานล้นมือ 
หาเวทีคุยกันยากมากๆ   เวทีสุดท้ายทีเก็บข้อมูลก็มีการสนทนากลุ่มปิดโครงการ ให้ทีมเป็นผู้จดบันทึก 3-4คน / ครั้ง  มีคนนำสนทนา 1คน   ทำกลุ่มอยู่2คืน   ที่นี้ก็แบ่งกันไปเอาข้อมูลที่แต่ละคนได้มอบให้2 คนไปดูแล้ว  เอาข้อมูลของแต่ละคนมาเชื่อมต่อกัน  จากนั้นก็ฝึกใส่ Code   ตอนจัดชุดข้อมูลเราทำไม่เป็นต้องอาศัยทีมงานที่เก่ง (หน.ฝ่ายการ) ได้ชุดข้อมูลก็แจกกันไปลองใส่  Code  และฝึกตีความกัน  ช่วงนั้นเตรียมรับการเยี่ยมสำรวจจาก พรพ. งานจะยุ่งกันถ้วนหน้า    เราจึงใช้วิธี นัดเลี้ยงข้าวกลางวันและพูดคุยข้อมูลงานวิจัยช่วงกินข้าวนี่เอง    ยอมรับว่ารับความรู้จากอาจารย์มา ซัก50%   เวลานำมาถ่ายทอดคิดดูก็แล้วกัน  จะเหลือกี่%    แต่อย่างน้อยทีม7-8คนก็ได้ร่วมในกระบวนการ    ได้รู้ได้เห็นบ้าง เข้าใจงานวิจัยขึ้นบ้าง    มีส่วนร่วมมากบ้างน้อยบ้าง  บางคนก็แค่เพียงฟังความก้าวหน้างาน   ลองให้ทุกคนประเมินผลดูก็ดีนะ ….. ทุกคนเห็นดีเห็นงามด้วย (แต่จะเข้าใจมากน้อยไม่รู้เหมือนกันกัน)  รู้แต่ว่าทุกคนบอกว่าดี    วันที่8-9 พ.ย ที่ผ่านมาพาทีมงานที่คัดเลือกแล้วว่าเก็บประเด็นเก่งมาให้ดูบรรยากาศ   พอเสร็จประชุมถามว่ารู้สึกอย่างไร  น้อง2 คนบอกว่า  ตื่นเต้นมาก ๆ อยากรีบกลับไปทำวิจัย  น้องทีมงานพูดว่า.. “ ฟังมา2วัน อยากทำวิจัยหลายเรื่อง… เราต้องทำได้  
พี่เรียนอะไรมาหนูอยากอ่านเอามาให้หนูอ่านด้วย”   เฮ้อ..มิเสียแรง ความสำเร็จที่ได้
ในตอนนี้คือ มีทีมงาน2คน ตื่นเต้น ๆ   แค่นี้ก็สุขใจมากพอแล้ว  พี่ยารอรับ Concept paper จากเชียงกลางอีก 2-3 ชิ้นแน่นอนค่ะ

ความรู้สึก…กับผลงานวิจัยชิ้นแรกในชีวิต

คำชมจากอาจารย์ผู้วิพากษ์ที่เวทีระดับชาติ (แอมบาสเดอร์)  ที่บอกว่า..งานวิจัยเราคือองค์ความรู้ใหม่ที่เกิดขึ้นระหว่างการทำงาน ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น   ผู้วิพากษ์ฝากให้ถอดบทเรียนให้ละเอียดนะ   จะได้เป็นข้อมูลเพื่อการเรียนรู้แก่ตัวเองและผู้อื่น    เฮ้อดูเหมือนเราจะสอบผ่านนะเนี้ย   แต่เหนือสิ่งอื่นใดความสุขที่อิ่มเอมอยู่ในใจ ก็คือรอยยิ้มของคนที่เค้าลดความอ้วนได้  เห็นเค้ายิ้มอย่างมีความหวังเราก็สุขใจ   ถามถึงความมั่นใจการทำวิจัยเชิงคุณภาพก็ยังไม่เต็ม100%อยู่ดี   มันต้องมีชิ้นต่อไปเพื่อความมั่นใจยิ่งขึ้น
สิ่งที่เหลือคือ 31 ธ.ค.47  ต้องมีผลงานวิชาการที่เป็นรูปเล่มนำเสนอ   บอก
ตัวเองว่าต้องพยายามให้มากขึ้น ๆ    เพื่อจะได้ไม่เสียชื่อลูกศิษย์ อาจารย์
ทวีศักดิ์ นพเกษร   อาจารย์พี่เลี้ยง อาจารย์ นิวัต  อุณฑพันธุ์   รศ.สมมาตร
พรมภักดี  อาจารย์อดุลย์ ที่ปรึกษาภาคสนาม  และขอบคุณเครือข่ายชมรมพยาบาลชุมชนแห่งประเทศไทยผู้ให้โอกาสเรา   ขอบคุณทุกท่านที่ทำให้มิตรภาพอันงดงามระหว่างกระบวนการเรียนรู้ใน1ปีทีผ่านมา  เป็นช่วงเวลา
ที่มีค่ามากมายเหลือเกิน  ได้พบคำว่าเพื่อน กับคำว่ามิตรภาพ และองค์ความรู้ …มันเกินคำบรรยายจริง ๆคำชมจากอาจารย์ผู้วิพากษ์ที่เวทีระดับชาติ แอมบาสเดอร์ที่บอกว่างานวิจัยเราคือองค์ความรู้ใหม่ที่เกิดขึ้นระหว่างการทำงาน ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น   ผู้วิพากษ์ฝากให้ถอดบทเรียนให้ละเอียดนะ   จะได้เป็นข้อมูลเพื่อการเรียนรู้แก่ตัวเองและผู้อื่น    เฮ้อดูเหมือนเราจะสอบผ่านนะเนี้ย   แต่เหนือสิ่งอื่นใดความสุขที่อิ่มเอมอยู่ในใจ ก็คือรอยยิ้มของคนที่เค้าลดความอ้วนได้  เห็นเค้ายิ้มอย่างมีความหวังเราก็สุขใจ   ถามถึงความมั่นใจการทำวิจัยเชิงคุณภาพก็ยังไม่เต็มอยู่ดี   มันต้องมีชิ้นต่อไปเพื่อความมั่นใจยิ่งขึ้น สิ่งที่เหลือคือ ธคต้องมีผลงานวิชาการที่เป็นรูปเล่มนำเสนอ   บอกตัวเองว่าต้องพยายามให้มากขึ้น ๆ    เพื่อจะได้ไม่เสียชื่อลูกศิษย์ อาจารย์ ทวีศักดิ์ นพเกษร   อาจารย์พี่เลี้ยง อาจารย์ นิวัต  อุณฑพันธุ์   รศสมมาตร พรมภักดี  อาจารย์อดุลย์ ที่ปรึกษาภาคสนาม  และขอบคุณเครือข่ายชมรมพยาบาลชุมชนแห่งประเทศไทยผู้ให้โอกาสเรา   ขอบคุณทุกท่านที่ทำให้มิตรภาพอันงดงามระหว่างกระบวนการเรียนรู้ในปีทีผ่านมา  เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากมายเหลือเกิน  ได้พบคำว่าเพื่อน กับคำว่ามิตรภาพ และองค์ความรู้ …มันเกินคำบรรยายจริง ๆ

 

คำชมจากอาจารย์ผู้วิพากษ์ที่เวทีระดับชาติ แอมบาสเดอร์ที่บอกว่างานวิจัยเราคือองค์ความรู้ใหม่ที่เกิดขึ้นระหว่างการทำงาน ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น   ผู้วิพากษ์ฝากให้ถอดบทเรียนให้ละเอียดนะ   จะได้เป็นข้อมูลเพื่อการเรียนรู้แก่ตัวเองและผู้อื่น    เฮ้อดูเหมือนเราจะสอบผ่านนะเนี้ย   แต่เหนือสิ่งอื่นใดความสุขที่อิ่มเอมอยู่ในใจ ก็คือรอยยิ้มของคนที่เค้าลดความอ้วนได้  เห็นเค้ายิ้มอย่างมีความหวังเราก็สุขใจ   ถามถึงความมั่นใจการทำวิจัยเชิงคุณภาพก็ยังไม่เต็มอยู่ดี   มันต้องมีชิ้นต่อไปเพื่อความมั่นใจยิ่งขึ้น สิ่งที่เหลือคือ ธคต้องมีผลงานวิชาการที่เป็นรูปเล่มนำเสนอ   บอกตัวเองว่าต้องพยายามให้มากขึ้น ๆ    เพื่อจะได้ไม่เสียชื่อลูกศิษย์ อาจารย์ ทวีศักดิ์ นพเกษร   อาจารย์พี่เลี้ยง อาจารย์ นิวัต  อุณฑพันธุ์   รศสมมาตร พรมภักดี  อาจารย์อดุลย์ ที่ปรึกษาภาคสนาม  และขอบคุณเครือข่ายชมรมพยาบาลชุมชนแห่งประเทศไทยผู้ให้โอกาสเรา   ขอบคุณทุกท่านที่ทำให้มิตรภาพอันงดงามระหว่างกระบวนการเรียนรู้ในปีทีผ่านมา  เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากมายเหลือเกิน  ได้พบคำว่าเพื่อน กับคำว่ามิตรภาพ และองค์ความรู้ …มันเกินคำบรรยายจริง ๆ

 

คำชมจากอาจารย์ผู้วิพากษ์ที่เวทีระดับชาติ แอมบาสเดอร์ที่บอกว่างานวิจัยเราคือองค์ความรู้ใหม่ที่เกิดขึ้นระหว่างการทำงาน ทำให้มีกำลังใจมากขึ้น   ผู้วิพากษ์ฝากให้ถอดบทเรียนให้ละเอียดนะ   จะได้เป็นข้อมูลเพื่อการเรียนรู้แก่ตัวเองและผู้อื่น    เฮ้อดูเหมือนเราจะสอบผ่านนะเนี้ย   แต่เหนือสิ่งอื่นใดความสุขที่อิ่มเอมอยู่ในใจ ก็คือรอยยิ้มของคนที่เค้าลดความอ้วนได้  เห็นเค้ายิ้มอย่างมีความหวังเราก็สุขใจ   ถามถึงความมั่นใจการทำวิจัยเชิงคุณภาพก็ยังไม่เต็มอยู่ดี   มันต้องมีชิ้นต่อไปเพื่อความมั่นใจยิ่งขึ้น สิ่งที่เหลือคือ ธคต้องมีผลงานวิชาการที่เป็นรูปเล่มนำเสนอ   บอกตัวเองว่าต้องพยายามให้มากขึ้น ๆ    เพื่อจะได้ไม่เสียชื่อลูกศิษย์ อาจารย์ ทวีศักดิ์ นพเกษร   อาจารย์พี่เลี้ยง อาจารย์ นิวัต  อุณฑพันธุ์   รศสมมาตร พรมภักดี  อาจารย์อดุลย์ ที่ปรึกษาภาคสนาม  และขอบคุณเครือข่ายชมรมพยาบาลชุมชนแห่งประเทศไทยผู้ให้โอกาสเรา   ขอบคุณทุกท่านที่ทำให้มิตรภาพอันงดงามระหว่างกระบวนการเรียนรู้ในปีทีผ่านมา  เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากมายเหลือเกิน  ได้พบคำว่าเพื่อน กับคำว่ามิตรภาพ และองค์ความรู้ …มันเกินคำบรรยายจริง ๆ

 

ประสบการณ์การทำงานวิจัยในที่ทำงานจริง   ชีวิตจริงทุกคนก็งานล้นมือ  หาเวทีคุยกันยากมากๆ   เวทีสุดท้ายทีเก็บข้อมูลก็มีการสนทนากลุ่มปิดโครงการ ให้ทีมเป็นผู้จดบันทึก คน ครั้ง  มีคนนำสนทนา คน   ทำกลุ่มอยู่คืน   ที่นี้ก็แบ่งกันไปเอาข้อมูลที่แต่ละคนได้มอบให้คนไปดูแล้ว  เอาข้อมูลของแต่ละคนมาเชื่อมต่อกัน  จากนั้นก็ฝึกใส่ตอนจัดชุดข้อมูลเราทำไม่เป็นต้องอาศัยทีมงานที่เก่ง หนฝ่ายการได้ชุดข้อมูลก็แจกกันไปลองใส่ และฝึกตีความกัน  ช่วงนั้นเตรียมรับการเยี่ยมสำรวจจาก พรพงานจะยุ่งกันถ้วนหน้า    เราจึงใช้วิธี นัดเลี้ยงข้าวกลางวันและพูดคุยข้อมูลงานวิจัยช่วงกินข้าวนี่เอง    ยอมรับว่ารับความรู้จากอาจารย์มา ซักเวลานำมาถ่ายทอดคิดดูก็แล้วกัน  จะเหลือกี่แต่อย่างน้อยทีมคนก็ได้ร่วมในกระบวนการ ได้รู้ได้เห็นบ้าง เข้าใจงานวิจัยขึ้นบ้างมีส่วนร่วมมากบ้างน้อยบ้าง  บางคนก็แค่เพียงฟังความก้าวหน้างาน   ลองให้ทุกคนประเมินผลดูก็ดีนะ ทุกคนเห็นดีเห็นงามด้วย แต่จะเข้าใจมากน้อยไม่รู้เหมือนกันกันรู้แต่ว่าทุกคนบอกว่าดี    วันที่พย ที่ผ่านมาพาทีมงานที่คัดเลือกแล้วว่าเก็บประเด็นเก่งมาให้ดูบรรยากาศ   พอเสร็จประชุมถามว่ารู้สึกอย่างไร  น้องคนบอกว่า  ตื่นเต้นมาก ๆ อยากรีบกลับไปทำวิจัย  น้องทีมงานพูดว่าเฮ้อมิเสียแรง ความสำเร็จที่ได้ในตอนนี้คือ มีทีมงานคน ตื่นเต้น ๆ   แค่นี้ก็สุขใจมากพอแล้ว  พี่ยารอรับ จากเชียงกลางอีก ชิ้นแน่นอนค่ะ

 

 

โครงการให้ความช่วยเหลือการทำแผนงานพหุภาคีควบคุมป้องกันโรคเอดส์ มณฑลยูนนานโครงการให้ความช่วยเหลือการป้องกันโรคเอดส์ กองทัพกัมพูชาประเมินโครงการ  ในการควบคุมป้องกันโรคเอดส์กองทัพกัมพูชาโครงการประเมินความเสี่ยง การแพร่กระจายเชื้อเอดส์ ในเจ้าหน้าที่ สหประชาชาติ และกองกำลังรักษาสันติภาพ ติมอร์ ตะวันออก

 

พี่ยาโทรมาว่าจะให้เป็นพิธีกรงานประชุมวิชาการ พยทีแอมบาสเดอร์ กทมเราก็ถามพี่ยาและอ้อยว่ามั่นใจแล้วหรืองานมันใหญ่นะ  กลัวทำงานเค้าไม่ดีเสนอชื่อคนเก่งๆ  พี่ยาก็ไม่เอา   ได้แต่บอกว่า จินนะแหล่ะ  จินทำได้   เฮ้อทำได้แต่กลัวว่าจะไม่ดีนะสิ    ช่วงนั้นงานที่โรงพยาบาลยุ่งมากต้องรีบเคลียตัวเอง  แต่ทีไม่ลืมคือหยิบหนังสือคู่มีการเป็นพิธีกรติดไปด้วย เล่ม     ออกเดินทางจาเชียงกลาง วันที่พยพอโมงวันที่พยก็เริ่มงานกันเลย   เครียดนะเนี้ย วิทยากรเปลี่ยน ไปเปลี่ยน มา  ประธานก็เปลี่ยนจนวินาทีสุดท้าย   เคยแต่ทำหน้าทีพิธีกรรายการแสดงในงานส้มสีทองซุ้มสาธารณสุข กับงานโรงพยาบาลบ้างนิดหน่อย   ทำในช่วงที่เด็กใหม่ไม่เกิด พอมีคนทำเป็นเราก็ทิ้งมามาเป็นปีแล้ว     พี่ๆและน้องๆ ในทีมวิจัยพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า จินตนาทำได้  เอ้าได้ก็ได้   ทำสคริบท่องทั้งคืน ท่องซ้ำแล้วซ้ำอีก   โดยเฉพาะคำว่า รัฐประศาสนศาตร์ต้องวงเล็บเป็นคำอ่าน รัดทะประสาสะนะสาดกลัวพูดไม่ได้ขำตัวเองเหมือนกันโดยเฉพาะแนะนำพันเอก นายแพทย์ ทวีศักดิ์ นพเกษร   อาจารย์เราเราต้องท่องสคริบให้เนียน    เพื่อทำให้คนได้ทราบประวัติอาจารย์  ที่เราภาคภูมิใจนำเสนอซึ่งท่านจบ จากคณะแพทย์ศาสตร์ ศิริราชพยาบาล ได้รับวุฒิบัตร สาขา  โสต  นาสิก  ลาริงซ์   จบหลักสูตร ประสบการณ์ การเป็นผู้เชี่ยวชาญ และที่ปรึกษา งานระดับโลกคือโครงการให้ความช่วยเหลือการทำแผนงานพหุภาคีควบคุมป้องกันโรคเอดส์ มณฑลยูนนานโครงการให้ความช่วยเหลือการป้องกันโรคเอดส์ กองทัพกัมพูชาประเมินโครงการ  ในการควบคุมป้องกันโรคเอดส์กองทัพกัมพูชาโครงการประเมินความเสี่ยง การแพร่กระจายเชื้อเอดส์ ในเจ้าหน้าที่ สหประชาชาติ และกองกำลังรักษาสันติภาพ ติมอร์ ตะวันออก พี่ยาโทรมาว่าจะให้เป็นพิธีกรงานประชุมวิชาการ พยทีแอมบาสเดอร์ กทมเราก็ถามพี่ยาและอ้อยว่ามั่นใจแล้วหรืองานมันใหญ่นะ  กลัวทำงานเค้าไม่ดีเสนอชื่อคนเก่งๆ  พี่ยาก็ไม่เอา   ได้แต่บอกว่า จินนะแหล่ะ  จินทำได้   เฮ้อทำได้แต่กลัวว่าจะไม่ดีนะสิ    ช่วงนั้นงานที่โรงพยาบาลยุ่งมากต้องรีบเคลียตัวเอง  แต่ทีไม่ลืมคือหยิบหนังสือคู่มีการเป็นพิธีกรติดไปด้วย เล่ม     ออกเดินทางจาเชียงกลาง วันที่พยพอโมงวันที่พยก็เริ่มงานกันเลย   เครียดนะเนี้ย วิทยากรเปลี่ยน ไปเปลี่ยน มา  ประธานก็เปลี่ยนจนวินาทีสุดท้าย   เคยแต่ทำหน้าทีพิธีกรรายการแสดงในงานส้มสีทองซุ้มสาธารณสุข กับงานโรงพยาบาลบ้างนิดหน่อย   ทำในช่วงที่เด็กใหม่ไม่เกิด พอ

[Chan]

ยินดีด้วยครับ  กับความภาคภูมิใจ (เขียนได้ดีนะ น่าติดตามอ่าน)

[Aey Shikhui hospital Korat]

คิดถึงบรรยากาศเก่าๆจังเลยค้า ณ หนองวัวซอ กับงานวิจัยชิ้นแรกๆของพวกเราพยาบาลชุมชน :-)

[supat]

ขอบคุณมาก ที่ติดตาม

[แม่สรวย เชียงราย นักเรียนรุ่น 2.5]

เข้ามาอ่านแล้วพบว่า ตัวเองยังระลึกถึงบรรยากาศการเข้าร่วมการอบรมเสมอ เป็นการเข้าร่วมการอบรมที่มีความสุขที่สุด เหมือนการไปพบเพื่อน พี่ น้อง จริงๆ ยังเคยนึกเลยว่า เหมือนโต๊ะโต๊ะจังไปโรงเรียนโทโมเอ เลย เพราะตอนที่อาจารย์ปู่สอนแล้วทำให้รู้ซึ้งถึงคำว่า active learning เป็นอย่างไร

แล้วมีเรื่องขอถามพี่สุพัฒน์ ว่าตอนนี้มีคนอยากได้หนังสือ เกี่ยวกับงานวิจัยเชิงคุณภาพของอาจารย์ปู่ทั้ง 2 เล่มที่ชมรมยังมีอยู่ไหมคะ จะซื้อที่ไหนดี วานบอกหน่อยคะ

อ้อ webชมรมเข้าไม่ได้คะ

ขอขอบคุณล่วงหน้าคะ

[supat]

ติดต่อผมได้ผ่าน Email ข้างต้นนะครับ ตอนนี้ชมรมจะจัดประชุมวิชาการ 19-21 มกราคม 2552 ที่ อมารีแอร์พอร์ต ดอนเมือง กรุงเทพ ส่วนหนังสือของอาจารย์มีขายที่ศูนย์หนังสือจุฬา หรือติดต่อผ่านพี่จรรยาวัฒน์ รพ.สูงเนิน นครราชสีมา ส่วนเวบไซต์ของชมรม ติดต่อที่ http://sites.google.com/site/thainurseclub/