ภาพพม่า (1)
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (นิทานฝรั่งมักจะเขียนว่า “once apon a time”) ผู้เขียนเป็นนักศึกษา(ประมาณปี 2525)มีโอกาสไปเที่ยวเกาะสมุย
แหม่มฝรั่งคนหนึ่งเล่าถึงความเป็นมหาอำนาจแห่งพระเจดีย์ของพม่าว่า มีพระเจดีย์สองข้างทางทุกๆ 100-200 เมตร เรื่องนี้ทำให้ผู้เขียนตั้งความปรารถนาที่จะไปกราบไปไหว้พระเจดีย์พม่าเป็นครั้งแรก
วันเวลาผ่านไป 23 ปี ผู้เขียนมีโอกาสได้ร่วมทำบุญกับคณะของอาจารย์เกษสุดา สหายธรรมที่ทำการบูรณะพระธาตุวัดสวนดอกหลายครั้ง ที่นั่นมีสหายธรรมมาช่วยงานกันหลายท่าน หนึ่งในสหายธรรมที่ช่วยงานมากเป็นพิเศษคือ ผศ.วิเชียร นิตยะกุล
กลางเดือนพฤษภาคม 2548 ผู้เขียนได้ข่าวว่า ผศ.วิเชียร นิตยะกุล อดีตอาจารย์คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่จะเดินทางไปพม่า พร้อมกับพันเอกฐนัส สหายธรรมอีกท่านหนึ่ง จึงขอเดินทางไปด้วยทันที ใช้เวลาตัดสินใจไม่ถึง 10 วินาที
อาจารย์วิเชียรท่านเก่งเรื่องพม่ามาก ลงเรียนภาษาพม่ามาหลายหลักสูตร ไปบวชเรียนที่วัดฌัมเย่ เมืองย่างกุ้งมา 1 พรรษา พูด เขียน และอ่านภาษาพม่าได้
ปกติคนไทยจะขอวีซ่าเข้าพม่าได้ 1 เดือน อาจารย์วิเชียรท่านว่า ท่านมีหนังสือรับรองของท่านพระอาจารย์จะนะกะ อดีตอุปัชฌาย์ของท่านที่วัดแฌมเย่ ใครมีหนังสือรับรองจากพระอาจารย์พม่าจะทำวีซ่าสำหรับเข้าไปปฏิบัติธรรม (meditation visa) ได้ 1 ปี พูดเสียมั่นคงราวกับจะอยู่ได้ทั้งปี
พอถึงเวลาจริงๆ แล้ววีซ่าพม่า 1 ปีก็แพ้วีซ่าไทย เพราะแม่บ้านของท่านอาจารย์ซึ่งมีเชื้อสายมอญออกวีซ่าไทย(อนุญาต)ให้อยู่พม่าได้เพียง 1 เดือน
พันเอกฐนัสหรือผู้การฐนัสก็เก่งมาก ท่านเป็นพลทหารที่สอบเทียบ และสอบชิงทุนเรียนต่อหลายหลักสูตรทั้งในประเทศและต่างประเทศ เรียนจนได้เป็นพันเอก
ท่านเป็นคนชอบศึกษาหาความรู้ อ่านอักษรตัวเมือง(ล้านนา)ซึ่งคล้ายกับภาษาพม่าได้ เรียนต่อพระอภิธรรมจนจบปริญญาตรี(อภิธรรมบัณฑิต)
ท่านเป็นนักมังสวิรัติเคร่งครัด จัดรายการวิทยุด้วย และจัดบรรยายธรรมที่วัดบ้านปิง ผู้เขียนก็เคยไปฟังธรรมที่นั่นครั้งหนึ่ง
ภรรยาท่านเป็นอาจารย์คณะเทคนิคการแพทย์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เดิมทางการส่งไปเรียนหลักสูตรทหารในช่วงสงครามต่อต้านคอมมิวนิสต์ เรียนไปเรียนมาเลยได้พบเนื้อคู่ เป็นแม่บ้านของผู้การฐนัสจนถึงทุกวันนี้
ช่วงนั้นสหายธรรมท่านหนึ่งมีญาติขายโสร่งอยู่บริเวณชายแดนเมืองกาญจนบุรี อาจารย์เกษสุดาท่านจึงซื้อโสร่งให้ 2 ผืน คนขายโสร่งญาติของสหายธรรมใจดีให้โสร่งเก่ามาอีก 1 ผืน
ผู้เขียนจึงมีโอกาสนำผ้าขาวม้าไทยไปพร้อมกับโสร่งในวันที่ 16 มิถุนายน 2548 ลาพักร้อนได้วันลามากถึง 22 วัน นับเป็นการลาพักผ่อนที่นานที่สุดในชีวิต
ไปพม่าครั้งนี้ตั้งใจว่า จะนำผ้าขาวม้าไทยไปด้วย และจะหาโอกาสฝึกนุ่งโสร่ง เพื่อให้รู้ว่า คนพม่ามีดีอย่างไรหนอ ถึงได้นุ่งโสร่งได้โดยไม่หลุด...
หมายเหตุ
- ภาพที่ 1: ผ้าขาวม้าไทยที่วัดแฌมเย่ เมืองย่างกุ้ง
แหล่งข้อมูล:
- นพ.วัลลภ พรเรืองวงศ์ ศูนย์มะเร็งลำปาง จัดทำ > ๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๙ > สงวนลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๔๙.
ความเห็น (8)
อ่านแล้วสนุกมากครับ เห็นภาพชีวิต ตอน 2 เมื่อไหร่จะออกครับ
นพ.วัลลภ พรเรืองวงศ์ (Khin Maung Myint)
- ขอขอบคุณอาจารย์ และท่านผู้อ่านทุกท่าน...
- โปรดติดตามตอนต่อไปที่นี่ครับ...
NUQAKM blogs
ขจิต ฝอยทอง( khajit's blog)
นพ.วัลลภ พรเรืองวงศ์
- ขอขอบคุณอาจารย์ขจิตครับ...
- การทำสินค้าให้ "ไม่ธรรมดา (extraordinary)" เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก
- ตัวอย่างเช่น ผ้าขาวม้าร้อยสีที่อาจารย์ว่านี้ น่าจะยกมาเป็นจุดขายได้
- ตอนนี้ผ้าขาวม้าผืนเก่า(ขาวสลับน้ำเงิน)ยังใช้การได้ดีครับ ขณะนี้มีเพียงพอแล้ว
- เจ้าผ้าขาวม้าผืนนี้พกพาไปไหนสะดวก มีเสียอยู่อย่างหนึ่งคือ แมงปอชอบวางไข่บนผ้า 2 ครั้งแล้ว...
- ครั้งแรก -> พุทธคยา อินเดีย
ครั้งที่สอง -> ลำปาง - ผ้าขาวม้าไทยไปพม่าตอนต่อไปคงจะออกโรงได้เร็วๆ นี้ ช่วงนี้กำลังปรับตัว เพราะเพิ่งเริ่มเรียนบาลีที่วัดท่ามะโอ
- ขอขอบคุณอาจารย์ และท่านผู้อ่านทุกท่าน...
ขจิต ฝอยทอง
นพ.วัลลภ พรเรืองวงศ์
- ขอขอบคุณอาจารย์ขจิต และขออนุโมทนาที่อาจารย์มีโอกาสเรียนจนจบนักธรรมเอก
- คนไทยน้อยคนเหลือเกินที่จะมีโอกาสศึกษาจนจบนักธรรมเอก
- ขออนุโมทนาอีกครั้งหนึ่ง...สาธุ สาธุ สาธุ
ขจิต ฝอยทอง
นพ.วัลลภ (ขิ่น หม่าว มยิต์)
- เชิญชมภาพพระมหาเจดีย์ชเวดากองที่นี่ >>> http://www.gotoknow.org/file/wullopporn/Schedagon.jpg
- เชิญชมภาพ 3 ผู้เฒ่า(ผู้เขียน, อาจารย์วิเชียร และผู้การฐนัส) ขอให้สังเกตว่า ผู้เขียนแต่งกายไม่ถูกต้องคือ คาดเข็มขัด ที่ถูกไม่ควรคาดเข็มขัด) >>> http://www.gotoknow.org/file/wullopporn/3elderly.jpg
