วันนี้สำหรับ “แม่” ที่ผมไม่มีนิยามใด ๆ


ผมเลือกที่จะมานอนที่บ้านพ่อในคืนนี้อย่างตั้งใจ เพราะผมเกิดที่บ้านหลังนี้ และเขียนบันทึกนี้ในช่วงเวลาที่แม่กำลังคลอดผมออกมา เมื่อ 35 ปีที่แล้ว ไม่ได้ติดยึดหรือเพื่ออะไร แต่รู้สึกได้ทำแล้วสบายใจ สำหรับในตอนสาย ๆ ถัดจากช่วงเวลานี้ก็ตั้งใจว่าจะไปทำบุญที่วัดโตนด ซึ่งเป็นวัดที่ผมบวชเรียน เป็นบ้านเดิมของแม่ และเป็นวัดที่มีบัวเก็บกระดูกแม่อยู่ที่นี่

     เมื่อผมได้ออกฝึกงาน ณ รพ.สะเดา ในช่วงที่เรียนหมออนามัย ในรั้ว วสส.ยะลา ก็มีโอกาสได้เก็บ Case คลอด ได้รับรู้และเห็นกระบวนการคลอดเป็นครั้งแรก เมื่อจบออกมาทำงาน ณ สถานีอนามัยตำบลหนองธง ผมก็ได้ร่วมกับหมอตำแยออกทำคลอดตามบ้านที่เขามาตามเพราะผมพักอยู่ที่บ้านพักคนเดียวหลายต่อหลายครั้ง เรียกได้ว่ามากครั้งเชียวล๊ะ ที่หมออนามัยผู้ชายคนหนึ่ง จะพึงได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้าน ทั้ง ๆ ที่การคมนาคมก็สะดวกที่จะไป รพ.ป่าบอน หรือ รพ.ตะโหมด นี่ก็เป็นโอกาสหนึ่งที่ตอกย้ำให้ผมได้รับรู้ว่าความเจ็บปวดในระหว่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังให้กำเนิดบุตรเป็นอย่างไร และความปิติที่เกิดขึ้นหลังจากเขาผ่านช่วงนั้นไปได้อย่างปลอดภัยเป็นอย่างไร ลูกยิ่งใหญ่มากสำหรับแม่ เมื่อได้เห็นสีหน้า แววตา ขณะที่เขารับลูกคืนจากหมอตำแยที่ไปพร้อมผม

     และนี่ก็เป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผมไม่เคยมีการเลี้ยงฉลองวันเกิดให้กับตัวเองอีกเลยมาประมาณ 15 ปีแล้ว นอกจากการไปทำบุญอย่างเงียบ ๆ ที่วัดในวันคล้ายวันเกิด (แม่ผมเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจและโรคมะเร็งมา 13 ปีแล้ว) ซึ่งผมถือว่าเป็นวันที่แม่ต้องเจ็บปวดมากที่สุดเพื่อให้กำเนิดผมมา โดยยังไม่นับความลำบากในช่วง 10 เดือนที่แม่ต้องอุ้มท้องอยู่ด้วย แม่สำหรับผมจึงไม่มีนิยามใด ๆ ให้ผมให้ความหมายถึงท่านได้ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับอะไรได้เลย ผมจึงเขียนถึงแม่น้อยมาก เพราะทุกครั้งที่คิดจะเขียนก็อิ่มเอิบจนเขียนไม่ออก แม้จะตั้งใจหลายครั้งแล้วก็ไม่เคยเขียนได้เลย ผมสนิทกับแม่มาก ขอนอนกอดแม่ทุกครั้งที่กลับบ้าน และมีเรื่องคุยกับแม่ก่อนนอนเสมอ ผลัดกันเล่า ผลัดกันหยอก จนเผลอหลับไป สิ่งหนึ่งที่แม่สอนคือ “อย่าได้คิดเอาเปรียบใคร” สิ่งนี้ยังเป็นสิ่งที่ผมยึดถืออย่างแม่นมั่นจนทุกวัน แม้ผมจะถูกเอาเปรียบบ้างก็ไม่เคยคิดจะเอาคืน

     ผมมี Commitment กับแม่อยู่เรื่องหนึ่ง โดยที่แม่เคยบอกว่าไม่มีเงื่อนไขเวลามาทำให้เป็นความทุกข์ แม้วันนี้จะยังไม่สำเร็จแต่ก็กำลังพยายามอยู่ และสัญญาว่าจะทำให้สำเร็จให้ได้ คือการเรียนต่อระดับสูงสุดในระบบการศึกษานี้ แม่อยากเห็นมาก ผมเชื่อว่าแม่ยังรับรู้ได้จึงไม่ลืม Commitment นี้ รวมถึงคำสอนต่าง ๆ ที่แม่สอนไว้โดเฉพาะ “อย่าได้คิดเอาเปรียบใคร” เพราะแม่เชื่อว่าจะเป็นพื้นฐานง่าย ๆ สู่การเป็นคนดีได้ โดยการจัดการที่ตัวเราเองเสียก่อน

     วันนี้สำหรับ “แม่” ที่ผมไม่มีนิยามใด ๆ เลย ผมเลือกที่จะมานอนที่บ้านพ่อในคืนนี้อย่างตั้งใจ เพราะผมเกิดที่บ้านหลังนี้ และเขียนบันทึกนี้ในช่วงเวลาที่แม่กำลังคลอดผมออกมา (03.35 น.) เมื่อ 35 ปีที่แล้ว ไม่ได้ติดยึดหรือเพื่ออะไร แต่รู้สึกได้ทำแล้วสบายใจ สำหรับในตอนสาย ๆ ถัดจากช่วงเวลานี้ก็ตั้งใจว่าจะไปทำบุญที่วัดโตนด ซึ่งเป็นวัดที่ผมบวชเรียน เป็นบ้านเดิมของแม่ และเป็นวัดที่มีบัวเก็บกระดูกแม่อยู่ที่นี่ หากแต่ปีก่อน ๆ จะไปวัดไหนก็ได้ไม่ได้ยึดติดสัญญลักษณ์ ปีนี้มีโอกาสดีจึงได้ไปวัดนี้

     ผมเคยชักชวนคนหลายคนที่เป็นเพื่อน ๆ กันว่าลองเลิกเลี้ยงเหล้า เลิกเที่ยว เลิกงานเลี้ยงฉลองที่ฟุ่มเฟือยในวันเกิด ด้วยการพูดเจ็บ ๆ ว่า “วันเกิดคือวันที่แม่เจ็บเพื่อเรา ชวนกันเมาทำไม” อย่างน้อยที่ผมรับรู้อยู่ก็มี 3 คน ที่ได้ปฏิบัติอยู่ วันนี้ก็อยากลองเชิญชวนคนอื่น ๆ บ้าง แต่ก็ไม่หวังผลอะไร และไม่ซีเรียส เพียงแต่ผมก็ไม่ค่อยเต็มใจนักที่จะไปร่วมงานวันเกิดใครหากมองว่าเป็นการเลี้ยงฉลองที่ลืมนึกถึง “แม่” และแน่นอนสิ่งนี้ผมถ่ายทอดด้วยการปฏิบัติถึง “น้องเดม” ลูกสาวผมด้วย วันเกิดน้องเดมจึงไม่มีงานเลี้ยงใด ๆ นอกจากการซื้อขนมแจกเพื่อน ๆ ของเขา และแนะนำให้เขาได้ทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อแม่ เช่น การ์ดขอบคุณ

หมายเลขบันทึก: 16340เขียนเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ 2006 09:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 19 มีนาคม 2015 08:28 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (12)

ความรักของแม่...

เมื่ออ่าน "วันนี้สำหรับ "แม่" ที่ผมไม่มีนิยามใดๆ" ไม่มีความคิดเห็นใดใดต่อบันทึกของคุณชายขอบ...แต่หาก..
ระลึกถึง...ความรัก..ของแม่คนหนึ่ง
"ความรักของแม่"...ไม่มีเงื่อนไขใดใด
หากเป็นความรักที่ "มนุษย์"..พยายามที่ก้าวผ่าน..และไปให้ถึง
"แม่คนหนึ่ง"...ไม่ว่าจะผ่านความทุกข์..มาอย่างแสนสาหัส
แต่..เพื่อลูก...
แม่มีรักที่ไม่ทุกข์...แต่หากเป็นรักที่บริสุทธิ์ยิ่ง
และพร้อมที่จะให้ชีวิต...อันหมายถึง "โอกาส"...
แก่...ลูกเสมอ...
...
รักและคิดถึง "แม่"...ทุกคนที่เป็น..."แม่"

       Assume ว่าวันนี้น่าจะเป็นวันคล้ายวันเกิด..."สุขสันต์วันเกิด" นะคับ  ขอต้อนรับเข้าสู่...ชมรมวัยทอง(ตอนต้น)...ด้วยความยินดี!

เรื่องยากเป็นเรื่องง่ายๆ...เสมอ

ความคิดเห็นต่อไปนี้...จะเกี่ยวข้องหรือไม่อย่างไรไม่รู้
รู้แต่เพียงว่า...เมื่องง..งง..หรือสับสนใดใด...ใคร่จะทำให้นึกถึงแม่
ประจวบกับที่ "คุณชายขอบ" เปิดเวที..แลกเปลี่ยนเรียนรู้...ในเรื่อง "แม่"
...
เมื่อสักครู่...เวลาเดินผ่านไปไม่นาน
ได้เข้าไปเจอบันทึกที่มีการกล่าวถึง..KM..และคุณภาพ ณ บริบทแห่งหนึ่ง
อ่านแล้วชวนให้นึกถึง...ประโยคที่ว่า
"มนุษย์"...มักทำเรื่องง่าย...ให้เป็นเรื่องยาก...
และ...มักทำเรื่องยาก...ให้เป็นเรื่องยากยิ่งขึ้น...
...
ยกเว้น...เรื่อง.."ความรักของแม่"...ที่เรื่องยากมากกลายเป็นเรื่องง่ายเสมอ

 

22 ก.พ. 49
12.03

วันนี้...ได้ไปทำบุญ..กับ..คนที่เรารัก
อิ่มเอิบ...ในความรู้สึก
แต่...หากเปี่ยมไปด้วยคุณค่า...ทางจิตใจ
วัด...เล็กๆ
แต่คุณค่า...อยู่ตรงไหน
น่าจะอยู่...ณ...ว่า.."ใจ"...ที่ตั้งใจ...อยากจะทำ
และ...ทำกับใคร...
ทำ...โดยปราศจาก...เงื่อนไขใดใด
และ...ทำ..โดยอยู่..ที่ใจ...กับตัวตน "จิตวิญญาณ"
...
มีความสุข...แบบเล็กๆ..แต่อิ่มเอิบ..
ขอบคุณ...ที่ได้มีโอกาส.."ให้"..แก่ตนเอง
และคนที่รักเรา...และ...เรารัก

22 ก.พ. 49
12.03

วันนี้...ได้ไปทำบุญ..กับ..คนที่เรารัก
อิ่มเอิบ...ในความรู้สึก
แต่...หากเปี่ยมไปด้วยคุณค่า...ทางจิตใจ
วัด...เล็กๆ
แต่คุณค่า...อยู่ตรงไหน
น่าจะอยู่...ณ...ว่า.."ใจ"...ที่ตั้งใจ...อยากจะทำ
และ...ทำกับใคร...
ทำ...โดยปราศจาก...เงื่อนไขใดใด
และ...ทำ..โดยอยู่..ที่ใจ...กับตัวตน "จิตวิญญาณ"
...
มีความสุข...แบบเล็กๆ..แต่อิ่มเอิบ..
ขอบคุณ...ที่ได้มีโอกาส.."ให้"..แก่ตนเอง
และคนที่รักเรา...และ...เรารัก

Happy Birthday ย้อนหลังนะคะ  พี่ไม่ค่อยจะได้ให้ของขวัญอะไรในวันเกิดน้องๆ ช่วงหลังๆ มานี้รู้สึกจะคิดถึงหลานๆ เป็นอันดับแรกมากกว่า ก็อยากให้กำลังใจว่าขอให้ทำในสิ่งที่ตั้งใจให้สำเร็จ แต่ไม่ต้องไปซีเรียสมาก ชีวิตก็มีได้หลายภาค หลายบท  หากมีพรวิเศษที่จะทำให้คุณแม่ยังอยู่พร้อมหน้า ก็คงดี แม้เป็นไปไม่ได้ เพียงทำอย่างที่คุณแม่สอนและคุณแม่ชอบ ก็คงเพียงพอแล้ว พี่คิดว่าคุณแม่อยู่ในใจและในตัวพวกเราทุกคนค่ะ ฝากบอกหนูเดมด้วยว่า หากปิดเทอมแล้วให้มาภูเก็ต คุณป้าจะพาไปวาดรูปที่ทะเลค่ะ

     ขอบคุณที่เข้ามา ลปรร.กัน ผมไม่ต้องการสิ่งใด ๆ คำอวยพรก็สุขใจแล้ว วันเกิดก็เป็นวันธรรมดาโดยทั่วไป เพียงแต่อยากแสดงออกเพื่อชักชวนใครต่อใครว่าควรนึกถึงพ่อแม่ ไม่ใช่เอาแต่สังสรรค์กันจนลืมตัวครับ

     อยากให้พี่สาว (อรชร) ได้ลองทบทวนดูสิ บ้านเราเคยมีการจัดงานสังสรรค์วันเกิดของใครสักคนไหม นั่นแสดงว่าพ่อแม่เราไม่ได้สอนให้เราปฏิบัติ (ผมขอตั้งข้อสังเกตว่าท่านต้องมีเหตุผล...)

คุณชายขอบ เขียนได้ซาบซึ้งกินใจจริง ๆ ครับ สำหรับวันเกิดของผมไม่มีการจัดงานเลี้ยง ผมบอกกับคนในที่ทำงานผมว่าวันเกิดของผม คนที่ความหมายมากที่สุดในชีวิตคือ แม่ของผม ผมจะพาแม่ไปทานอาหารนอกบ้าน
     ผมเป็นปิติมากเลยครับ ที่ทำให้ใครอย่างน้อยก็คนหนึ่ง "คิดถึงแม่" คาดว่าน่าจะมีอีกหลายคน แต่ไม่ได้แสดงออกมา เกิดปิติจริง ๆ ในวันนี้

อยากจะมอบบันทึกนี้ของคุณชายขอบ เพื่อน้องคนหนึ่งที่เป็นกัลยามิตรที่ดี "ดอกหญ้า" ให้ได้อ่านในวันคล้ายวันเกิด คือวันนี้

ขออนุญาต คุณชายขอบด้วยนะ คิดว่าคงไม่หวง

22 ก.พ. 49
12.03

วันนี้...ได้ไปทำบุญ..กับ..คนที่เรารัก
อิ่มเอิบ...ในความรู้สึก
แต่...หากเปี่ยมไปด้วยคุณค่า...ทางจิตใจ
วัด...เล็กๆ
แต่คุณค่า...อยู่ตรงไหน
น่าจะอยู่...ณ...ว่า.."ใจ"...ที่ตั้งใจ...อยากจะทำ
และ...ทำกับใคร...
ทำ...โดยปราศจาก...เงื่อนไขใดใด
และ...ทำ..โดยอยู่..ที่ใจ...กับตัวตน "จิตวิญญาณ"
...
มีความสุข...แบบเล็กๆ..แต่อิ่มเอิบ..
ขอบคุณ...ที่ได้มีโอกาส.."ให้"..แก่ตนเอง
และคนที่รักเรา...และ...เรารัก

 

ความสำคัญอยู่ตรงไหน

     ยินดีครับคุณดอกกุนหยี และขอยกคุณความดีที่พอจะเป็นประโยชน์แก่ใคร ๆ นี้ ให้แม่ของผมนะครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท