บทเรียนการบริหารนวัตกรรมของโทเร (4)
ฟ้าครับ
บทเรียนจากตัวอย่างที่ผ่านมาของโทเร
ล้วนต้องใช้เวลาวิจัยนานนับสิบปีจึงจะออกดอกออกผล
กรณีสุดท้ายนี้เป็นกรณีที่แปลกพิเศษครับ
เพราะใช้เวลาเพียงปีเดียวก็สามารถสร้างนวัตกรรมขึ้นมาได้
ไททาเนียมออกไซด์ (TiO2) เป็นสารประกอบ ที่เป็นที่รู้จักกัน ในวงการนาโนเทคโนโลยีว่ามีคุณสมบัติที่น่าสนใจหลายอย่าง
หนึ่งในนั้นคือมันจะคึกคักเมื่อถูกแสง และกลายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาทำให้ฆ่าเชื้อโรคได้ เรียกคุณสมบัตินี้ว่า photocatalytic
เมื่อนำผงของ TiO2 ไปเจือปนในโพลิเมอร์หรือพลาสติกแล้วฉาบบาง ๆ ที่พื้นผิวต่าง ๆ ก็จะทำให้พื้นผิวทำความสะอาดตัวเองได้เมื่อถูกแสง (self-cleaning surface)
ปัญหาของ photocatalytic coating ก็คือ ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นนี้ กลับไปย่อยสลายโพลิเมอร์ ที่เป็นตัวยึดโยงผง TiO2 จนผุกร่อน ทำให้ไม่สามารถใช้งานต่อไปได้
โทเรตัดสินใจจับมือกับ Riken ซึ่งเป็นองค์กรวิจัยใหญ่แห่งภาครัฐของญี่ปุ่น ตั้งทีมวิจัยร่วมกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเพื่อแก้ปัญหานี้ ถึงขนาดส่งทีมวิจัยจากโทเรไปหมกตัวอยู่ร่วมกับทีมวิจัยที่สถาบัน Riken เลยทีเดียว
นักวิจัยของ Riken ที่ระดมตัวมาช่วยโครงการนี้แม้จะทำวิจัยแบบพื้นฐาน (basic research) เป็นงานหลัก แต่ในงานนี้ถูกเรียกมาทำวิจัยเชิงประยุกต์ (applied research) ชั่วคราว
ขณะนั้น Riken กำลังวิจัยโมเลกุลสารประกอบที่มีชื่อเรียกว่า fullerene หรือที่มักเรียกกันว่าลูกฟุตบอลนาโน เนื่องจากเป็นอะตอมของคาร์บอน ที่ประกอบกันเป็นลูกทรงกลมลายห้าเหลี่ยมสลับหกเหลี่ยม เหมือนลายลูกหนังสมัยก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
ในที่สุด Riken ก็เสนอไอเดียว่า น่าจะลองเอาโมเลกุลสารประกอบ fullerene นี้มาใช้เติมลงเป็นส่วนผสมในสารเคลือบผิวนี้
ทางโทเรก็ใช้ความเชี่ยวชาญทางเคมีนำไปต่อเติมเสริมแต่งจนได้สูตรที่พอใจ
และเมื่อนำไปทดสอบก็พบว่าได้ผล สามารถยับยั้งการกัดกร่อนได้
ความสำเร็จครั้งนี้
ทางโทเรบอกว่าถ้าไม่ปรับเปลี่ยนวิธีการทำงานจากที่เคยอยู่ในบริษัท
มาเป็นทีมเฉพาะกิจและออกไปผนึกกำัลังกับองค์กรวิจัยภาครัฐ
ก็คงไม่บรรลุผลแน่นอน
ผลสำเร็จครั้งนี้ใหม่มาก เพิ่งมีขึ้นเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง
คาดว่าคงยังไม่มีการนำไปเสนอที่ไหนทั้งสิ้น!
ความเห็น (4)
ขอบคุณครับ ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรก เป็น blog ที่น่าสนใจทีเดียวครับ อ่านแล้วเข้าใจได้ง่ายดี
ขอบคุณมากครับ
คุณ Handy ครับ
- ขอบคุณครับที่แอบอ่าน
- ผมอยู่ญี่ปุ่นระหว่างปี 24 - 39 นานมาก แ่ต่ก็เหมือนพริบตาเดียว
- นาน ๆ จะได้กลับไปที รู้สึกเหมือนได้ไปบ้านที่สองครับ
- การไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองนาน ๆ ทำให้ได้รู้จักตัวเอง และรู้จักคนไทยดีมากขึ้นครับ ระยะเวลาที่นานก็ทำให้ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของบ้านเมืองเขา แทนที่จะเห็นเป็นภาพนิ่งแบบเวลาไปเที่ยวช่วงสั้น ๆ ความรู้สึกตรงนี้จะแตกต่างกันมาก
- เพื่อนสนิทที่โน่น เดี๋ยวนี้ก็ยังไปมาหาสู่กันครับ มี internet ช่วยได้มาก บางทีเจอตัวกันตาม blog โดยบังเอิญก็บ่อย
- พูดแล้วคิดถึงครับ อยากหาเวลาย่อยประสบการณ์ออกมาเป็นข้อเขียน แต่ยังอยากรอให้ตกผลึกอีกหน่อยครับ (เป็นข้ออ้างของคนขี้เกียจน่ะครับ)