เรื่องเล่า...ความสำเร็จในการจัดการความรู้ในตัวเอง

เรื่องเล่า...ความสำเร็จในการจัดการความรู้ในตัวเอง

  
       ไม่ใช่...ไม่ใช่ซิ... พูดเช่นนี้ดูว่า หัวปลาจะใหญ่ไปสักหน่อยนะคะ พูดให้แคบกว่านี้หน่อย คือ ความสำเร็จ...ในการจัดการตัวเรา...ให้เขียนบันทึกเล่าเรื่อง...น่าจะดีกว่าค่ะ

       ดิฉันจะเล่าตามสไตล์เคเอ็ม ที่ว่า ...ทำไมและอย่างไร.. ดิฉันจึงบังคับให้ตัวเองลงมือเขียนเรื่องเล่าได้
      หากมีใครสักคนเคยสังเกตดูวันที่ของการเริ่มต้นบันทึกเรื่องราวต่างๆ ผ่านทางบล๊อกจะรู้ว่า ดิฉันเพิ่งเริ่มต้น เมื่อราวๆ ต้นปีนี้เอง... อะไรนะ...เป็นปัจจัยสู่ความสำเร็จ ...

        ดิฉันอยู่ในท่ามกลางครู และกัลยาณมิตรค่ะ อาจารย์หมอนันทา อ่วมกุล เปรียบเหมือนครูที่มี Positive thinking ที่เป็นแบบอย่างที่ดี มีปิยวาจา ในยามทีอาจารย์พร่ำสอนดิฉัน ผ่านการกระทำเป็นแบบอย่างอาจารย์จะไม่เคยตำหนิ แม้ดิฉันจะเฮี้ยวไม่อยากทำตามบ้างก็ตาม

       อาจารย์หมอสมศักดิ์ ชุณหรัศมิ์ เป็นแบบอย่างของนักบริหารวิชาการ ที่สามารถจัดตารางการทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในวันหนึ่งๆ หากใครไปลองขอดูตารางเวลาการทำงานของอาจารย์ จากคุณชมพู่ (คุณสุกัญญา อุชชิน เลขาอาจารย์) จะเห็นว่าเพียบ 

       พี่ติ๊ก (พี่สร้อยทอง เตชะเสน) แม่แบบของการพูดคุย ที่มีทักษะการใช้ How toชัดเจนและเป็นตัวแบบของการเรียนรู้การตอบคำถามให้ชัด ตรงประเด็น (เพราะพี่จบ...อักษรศาสตร์ จุฬาฯ)และ   

       คุณหมอนนทลี วีรชัย ที่เปรียบเสมือนพี่สาวที่แสนดี และกัลยาณมิตรที่สะกิดดิฉันให้เรียนรู้ทุกอย่างผ่าน IT แต่ทุกท่านมีความคิดเห็นตรงกันอย่างหนึ่ง ที่พร่ำบอกดิฉันเสมอ ...คือให้เขียนบลีอก อาจเพราะเห็นว่า ดิฉันเป็นผู้ประสาน KM กรมอนามัย หลายๆคำถามเกี่ยวกับการทำ KM ผ่านมาทางดิฉัน และหลายๆ ครั้งที่ดิฉันร่วมทีมไปทำ KM

       โธ่!!! คุณเอ้ย...ดิฉันเรียนตรงๆ ว่า ว่า...ไม่ปลื้มเลย ...ทุกข์ชะมัดเลย...ดิฉันปฏิเสธในใจ (ดังๆ...เล็ดลอดออกมาบ้างว่า...การบันทึก KM กรมอนามัย น่าจะเป็นเรื่องของคนทุกคน...ไม่น่าจะใช่...อีฉันเพียงคนเดียว)  แล้วอะไร...คือ critical point ให้ดิฉัน...ยอมเขียน...

        คุณหมอนนทลี พร่ำพูดกับดิฉันเสมอ... กับความยากลำบากของเว็ปมาสเตอร์...คือต้องทำเองทั้งหมด ... ตั้งแต่การเสาะแสวงหาข้อมูล การลงข้อมูล การพยายามหาคนตอบคำถามที่เข้ามาในเว็ปบอร์ด แต่ดิฉันรับทราบว่าคุณหมอยังคงอดทน และสุดแสนขยันทำต่อไปคือ...หมอบอกว่า...หมอไม่ชอบมากๆ...กับคำว่า...เว็ปตาย..

      ดิฉัน...ก็เห็นใจจริ๊ง...จริง...แต่ก็บอกว่า...ไม่ไหวจริงๆค่ะ เพราะลำพังการพยายามขับเคลื่อนให้มีกิจกรรมเกิดขึ้นอย่างเป็น KM จริงๆ ก็เหนื่อยไม่เบา...การสรุปรายงานประชุม / จัดกิจกรรมเวทีลปรร. / การติดตามงาน / และภาระงานในหน่วยงานก็มีอย่างอื่นเช่นกัน

   ...จนมาเมื่อเร็วๆ นี้ดิฉันลงมือทำแผน KM กรมอนามัย รวมถึงเริ่มประชุมกับหน่วยงานต้นแบบ การเข้า site visit หน่วยงาน ทำให้ดิฉันเริ่มคิดหนักกับผลลัพธ์ในเชิงประจักษ์ ที่บ่งบอกว่า...นี่คือ  output จาก KM เพราะเมื่อตั้งข้อสังเกตจะพบว่า... การ ลปรร. มีร่องรอยให้เห็นบ้างแล้วหล่ะ...แต่การบันทึกหล่ะ... อยู่ตรงไหน...ใครๆ ก็ชอบพูด (เม้าส์...กระจุย)... ของจริงอยู่ไหนหล่ะ... ดิฉันเริ่มสังเกตต่อไป คุณหมอนนทลีหยิบ MP3 เข้าบันทึกเสียงเวลาเรา ลปรร. กันในช่วง site visit เวลากลับบ้าน หรือแม้ในสำนักงาน... คุณหมอนนทลีก็ ... ก้มหน้าก้มตาถอดเทป และเขียนบันทึกออกมาเป็นเรื่องเล่า ...สำนึกมั้ยหล่ะค่ะ...ดิฉันถามตัวเอง... การพยายามก้มหน้าก้มตาทำงาน โดยขาดการบันทึกสิ่งที่ได้เรียนรู้ หรือไม่พยายามสร้างนิสัย (ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมในตัวเอง) ...จะเป็น Lead term ที่สมบูรณ์...ได้อย่างไร  ในเมื่อตัวเองยังไม่เป็นแบบอย่าง ดิฉันเริ่ม...เห็นทางแต่ยังไม่อยากเริ่ม (ตามภาษาคนดื้อ... อาการนี้สัมภาษณ์จากคุณหมอนนทลี... จะรู้ดีที่สุดว่า... ใช้เวลานานขนาดไหน... กว่าดิฉันจะยอมเขียนบล๊อก)....จนคุณหมอนนทลี ขอให้ช่วยเขียน เรื่อง CoP ในกรมอนามัย เพื่อตอบข้อแสดงความคิดเห็น ของอาจารย์หมอวิจารณ์ที่ผ่านมาทางเว็ป ...ก็เลยเริ่มลงมือค่ะ...     

   แรกๆ... ให้คับข้องใจนัก ...เพราะกว่าจะเขียนเสร้จ...จัดลำดับความสำคัญอยู่นั่นหล่ะ เขียนประมาณตามหลักการเขียนเอกสารวิชาการเลย  โอ้ย...คุณขา...พอจบก็บอกตัวเอง...เซ็ง...(ในที่นี้หมายถึง..เซ็งตัวเองนะค่ะ) ...ลุ้นกว่าจะเสร็จ  ...เผอิญคุณหมอนนทลีก็เริ่มทยอยขึ้นบล๊อก เรื่องเล่าการเยี่ยมชมศูนย์อนามัยที่ 1 ภาษาที่เขียนแบบเรื่องเล่า... อ่านแล้วสบาย...สบาย... หายใจคล่องคอ ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย...ก็เลยลองมั่ง (เมื่อมีเรื่อง 1...ก็ตามมาด้วยเรื่อง..2..3...) ดีขึ้นๆ เรื่อยๆ ในความรู้สึกเรา ...ไม่ยึดติด... ไม่รู้สึกว่า...อะไรคือสิ่งที่ผิด... การเขียนบล๊อกแบบเล่าเรื่อง ช่วยให้ดิฉันผ่อนคลาย...เหมือนสมัยหนึ่งได้เขียนไดอารี่ หรือเขียนจดหมายหาเพื่อน เพื่อเล่าเรื่องสนุกให้ฟัง...

  คุณคิดว่า...อะไรคือ..ปัจจัยหรือองค์ประกอบของความสำเร็จเรื่องนี้...คะ

     ดิฉันคิดว่า...อาหารจานเด็ด...มักมาจากความกลมกล่อมของ...ส่วนผสม...ของอาหารหลายๆ อย่าง

      ...ที่แน่ๆ...ไม่ใช่ดิฉันเลยค่ะ...ที่เป็นนางเอก...ดิฉันเป็นเพียงนางร้ายที่กลับใจต่างหาก

                                                             ...บ๊าย.บาย..ค่ะ...T_T *_*

[อัญชิษฐา]

อ่านเรื่องเล่าของคุณศรีวิภา ของการเริ่มเขียน บล๊อก ช่างให้ความรู้สึกที่ตรงใจเหลือเกิน เพราะตัวเองก็เป็นคนเมาส์แตก และขาดการจดจำแถมลืมเก่งเสียด้วย  ก็ได้หมอนน ที่ช่วยให้เกิดการทำต่อได้เป็นช่วงๆ แต่สัญญากับตัวเองว่า เราต้องทำได้ซิและจะขยันเขียนเรื่องราวหลายๆอย่างที่เข้ามา จะเก็บมาเล่า มาถ่ายทอด   แต่ตอนนี้ขอไปเขียน daily report ที่ไม่ได้เขียนมา1เดือน ไม่รู้ว่าจะเขียนได้ครบถ้วนเปล่า

[ขันคำ]

เนื้อหาดีค่ะ