ชื่อนั้นทำให้วุ่นวาย

การจัดการความรู้โดยไม่ต้องเรียกว่าจัดการความรู้

ขงจื๊อเคยบอกว่า ถ้ามีอำนาจ สิ่งแรกที่จะทำคือจัดการเกี่ยวับภาษา เพราะเป็นจุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

ผมไม่รู้ว่าขงจื๊อพูดจริงหรือเปล่า เพราะฟังดูอกเชิงลบ ไม่เหมือนคำพูดที่จะออกมาจากคนที่เป็นปราชญ์

แต่ความจริงก็คือ ภาษา หรือคำที่คนเราใช้ติดต่อสื่อสารกัน มีอีกด้านที่น่าเบื่อหน่าย คือทำให้ผู้คนสื่อสารกันไม่ได้

เวลาใครพูดคำอะไรที่คุ้นเคย ทุกคนก็จะคิดว่าเขาหมายถึงแค่นั้น ทั้งที่เขาอาจจะหมายถึงอะไรที่มากกว่านั้น แต่ไม่รู้จะใช้คำอะไรก็เลขอยืมคำเดิมๆที่คุ้นเคยใช้ไปก่อน

หรือไม่เวลาใครพูดคำใหม่ๆที่ไม่คุ้นหู ก็จะมานั่งตีความกันไปใหญ่โต แทรที่จะลงไปทำความรู้จักด้วยการตามไปดูว่าคนพูดเขาหมายถึงอะไร เขาใช้คำนั้นในเวลาที่ทำอะไร หรือพูดถึงอะไร แล้วค่อยกลับมาหาข้อสรุป

แต่กลับพยายามหาความหมายด้วยการตีความจากความหมายของคำเดิมๆที่รู้จักแล้วเอามาผสมกัน

คำว่าจัดการความรู็เป็นตัวอย่างที่ดี

หลายคนพยายามทำความรู็จักกับมันผ่านการอ่าน และตีความ และให้ความหมายโดยดูจากคำที่เอามาประกอบกัน  

แทนที่จะพยายามตามดูว่าทำไมจึงเกิดการใช้คำนี้ ที่มาที่ไปมาจากเป้าหมาย หรือเหตุผลกลใด แล้วเขาทำกันยังไง ที่เรียกว่าการจัดการความรู้ แล้วลงมือทำและพยายามสร้างความหมายขึ้นมาจากที่ได้ลงไปปฏิบัติ

อจ วิจารณ์ กำลังจะพาคนที่สนใจไปคุยกับทีมที่โตโยต้า ซึ่งว่ากันว่าทำการจัดการความรู้โดยไม่เรียกว่าจัดการความรู้

อาจจะช่วยให้คนที่ชอบตีความหมาย หรือหาคำจำกัดความเกิดความเข้าใจมากขึ้น

ผมบอกหลายทีว่า ความจริง การจัดการความรู้ไม่มีอะไรมากไปกว่าวิธีการที่ทำให้เราเรียนรู้ได้ดีขึ้น ในระหว่างการทำงาน

ทุกคนต้องหาวิธีเรียนรู้ในระหว่างการทำทุำกอย่างในชีวิต และการเรียนรู็้ก็ควรจะเกิดขึ้นตลอดเวลาในแต่ละคน

ส่วนองค์กรเองก็ควรจะจัดระบบการทำงานที่เปิดโอกาสให้คนทำงานได้มีโอกาสเรียนรู้ร่วมกัน (ไม่ใช่แค่ก้มหน้าก้มตาทำแต่งานตั้งแต่เช้าจดเย็น ไม่ได้ลืมหูลืมตา คุยกับใคร หรือหยุดคิดเพื่อตั้งหลักถามตัวเองว่าทำได้ดีหรือแย่ลงเพราะอะไร เป็นต้น) 

ทั้งหมดนี้เกิิดขึ้นได้ และควรเกิดขึ้นโดยที่เราๆท่านๆไม่ต้องรู้จักคำว่าจัดการความรู็เลยก็ได้

แต่ถ้าคำว่าจัดการความรู็้ทำให้ทุกคนมัวแต่ทำให้เราเสียเวลารู้จักมันผ่ารการฟังการบรรยาย และฝึกอบรม

ก็ควรจะฆ่าคำคำนี้ทิ้งเสีย แต่อย่าฆ่าความคิดที่ว่าคนเราควรรู้จักการเรียนรู้ไปทำงานไป

ใช้คำว่า ฆ่าแกง ฟังน่ากลัวไปหน่อย คงไม่ว่ากันนะครับ 

[ข้าวปุ้น]

สำนวนอาจารย์สะกิดใจ...ชวนให้คิดตามดีจังเลยค่ะ ...ขอบอกด้วยความสุจริตใจ...ชอบ..ชอบ กับข้อความ...

   

1.ทุกคนต้องหาวิธีเรียนรู้ในระหว่างการทำทุำกอย่างในชีวิต และการเรียนรู็้ก็ควรจะเกิดขึ้นตลอดเวลาในแต่ละคน

2.องค์กรเองก็ควรจะจัดระบบการทำงาน ที่เปิดโอกาสให้คนทำงานได้มีโอกาสเรียนรู้ร่วมกัน (ไม่ใช่แค่ก้มหน้าก้มตาทำแต่งานตั้งแต่เช้าจดเย็น ไม่ได้ลืมหูลืมตา คุยกับใคร หรือหยุดคิดเพื่อตั้งหลักถามตัวเองว่าทำได้ดีหรือแย่ลงเพราะอะไร) 

3. ทั้งหมดนี้เกิิดขึ้นได้ และควรเกิดขึ้นโดยที่เราๆท่านๆไม่ต้องรู้จักคำว่าจัดการความรู็เลยก็ได้

                              สุดยอด...สุดยอด...

             ตามหาจะเด็ดมานานแล้ว...ตัวจริงอยู่ตรงนี้เอง...555