อติกานต์70
14/2/2549 วันนี้เตยทำเทปจนเสร็จไปอีก 1 กล่อง แต่เหลืออีก 1 กล่องค่ะ แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการบันทึกค่ะ แต่ไม่ใช่วันสุดท้ายในการทำงานค่ะ เตยต้องทำงานถึงวันที่ 28กุมภาพันธ์ 2549 ค่ะ เตยต้องทำเทปที่เหลือให้เสร็จ ก่อนที่เตยจะไม่ได้ทำงานที่นั้นแล้ว เตยต้องรับผิดชอบต่องานที่ได้นับมอบหมายด้วยค่ะ และเตยต้องอยู่ในวันสถาปนาด้วยค่ะ เพราะพี่ ๆ อยากให้เรามาร่วมสนุกกันค่ะ
วันแรกที่เตยเข้ามาฝึกงานที่นี่ ในความรู้สึกแรก เตยรู้สึกประหม่า รู้สึกกลัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ กลัวทุกอย่าง เช่น เราจะเข้ากับพี่ ๆ เค้าได้มั้ย เราจะทำงานที่ได้รับมอบหมายได้มั้ย แต่พออยู่ไปสักพัก เตยก็ไม่มีความรู้สึกกลัวหลงเหลืออยู่เลย แต่กลายเป็นเตยสนิทกับพี่ ๆ ได้ทุกคน ส่วนงานที่ได้รับมอบหมาย เตยก็ทำได้ โดยไม่กลัวเหมือนแต่ก่อน พี่เค้าจะให้อิสระในความคิด แต่ถ้าเมื่อไหร่ความคิดเราออกนอกกรอบที่คนประปาตั้งไว้ พี่ ๆ ก็เข้าใจ เพราะเราต้องการให้งานออกมาสร้างสรรค์ แต่คนที่นี่ต้องการความเรียบง่าย พี่ ๆ เค้าก็สอนว่าควรทำอย่างไร บ้างครั้งงานก็ต้องมีปัญหาบ้างไม่ว่าจากงานหรือจากคน พี่ ๆ เค้าก็จะสอนว่าไปทำงานจริง ๆ ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ แต่เราต้องแก้ปัญหาให้ได้ และนี่ก็เป็นประสบการณ์และความรู้ที่เตยได้รับจากการทำงาน นอกเหนือจากผลงานที่เตยได้ทำ ในความคิดของเตยงานที่พี่ ๆ เค้าให้ทำก็คือสิ่งหนึ่งที่เราได้รับ ถ้าเราไปทำงานจริง ๆ งานพวกนี้เราอาจจะไม่ได้ทำเลยด้วยซ้ำ เพราะแต่ละที่มันแตกต่างกัน แต่สิ่งหนึ่งที่เตยได้รับไม่ใช่มาจากผลงานที่เตยได้ทำ แต่เตยได้ประสบการณ์ทำงาน การได้เปิดประตูไปพบกับสิ่งใหม่ๆ สังคมใหม่ ๆ ได้เรียนรู้จักปัญหาและการแก้ปัญหา และนี่ก็เป็นสิ่งที่เราใช้ได้จริงในการทำงาน
ตอนนี้ความรู้สึกแปลก ๆ ก็เข้ามาเยือน เพราะเราอยู่กับพี่เค้ามานาน ทำให้ผูกพัน พี่ ๆ ทำให้เราอบอุ่นเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ทำให้เรารู้สึกเป็นกันเอง ตอนนี้เตยไม่ประหม่าอีกต่อไปแล้วค่ะ
