ความเศร้าหลังการสูญเสีย

ชีวิตคือการที่เรายังมีลมหายใจอยู่ สิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวหายใจหมุนเวียนสิ่งต่างๆ ภายในร่างกาย
แต่ถ้าเมื่อไรที่กระบวนการนั้นหยุด ทุกอย่างก็จบสิ้นลง
ฉันเรียนรู้การมีชีวิตอยู่และจบสิ้นลงของสรรพสิ่ง ทั้งต้นไม้ แมลง สัตว์ และมนุษย์
แต่มนุษย์มักจะคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่าสัตว์ชนิดอื่นเสมอ
มนุษย์คิดที่จะทำลายล้างสัตว์อื่นเพียงเพราะว่าจะทำให้ตนเองอยู่อย่างสุขสบาย
ในอดีตนั้นมนุษย์ล่าสัตว์เพื่อที่จะนำมาเป็นอาหาร
ต่อมามนุษย์ล่าสัตว์เพื่อเป็นอาชีพ จนปัจจุบันสัตว์ป่าหมดป่า
แต่มนุษย์ก็สามารถนำสัตว์มาเลี้ยงและนำมาใช้บริโภคเป็นอาหารได้
มนุษย์กับสัตว์น่าจะอยู่ร่วมกันได้อย่างปกติสุข เพราะหลายคนที่รักสัตว์ และเลี้ยงสัตว์
บางคนรักเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
บางคนรักสัตว์ตามแฟชั่นซื้อมาเลี้ยงแล้วก็ทอดทิ้งเมื่อเบื่อ
สัตว์ทุกชนิดก็มีชีวิต มีจิตใจจิตวิญญาณ ของสัตว์ โดยเฉพาะ"สุนัข"
ซึ่งหลายต่อหลายคนตระหนักถึงความซื่อสัตย์ของสุนัข
ถึงขนาดที่บางคนเคยมีภาษิตข้างฝาที่เขียนไว้ว่า”มีหมาเป็นเพื่อน ดีกว่ามีเพื่อนหมาๆ”
แต่ก็ไม่แปลกถ้าใครจะไม่ชอบหรือรังเกียจสุนัข
สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรมองข้ามไปคือ “การอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข”
ถ้ายังมีมนุษย์หลายๆ คนยังคิดแบบแยกส่วน ไม่มองสังคมโดยภาพรวม เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
หายนะของโลกนี้ คงไม่นานนัก
เราจะจรรโลงโลกนี้ให้อยู่ร่วมกันได้อย่างไร 
ถ้าเรายังไม่รู้จัก”ปลดปล่อย” ตัวเองจากความเป็นมนุษย์