"ทองเรื้อน"


       เช้าวันนี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความตั้งใจว่าจะไปเข้าแถว แต่จู่ๆ ขณะที่แต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันก็วูบไปคล้ายกับคนที่รู้สึกหมดแรงแล้วก็ล้มตัวลงวูบไป ฉันตื่นขึ้นมาก็รีบไปเซ็นชื่อฉันกลับได้ยินข่าวที่น่าเสียใจว่า “สุนัขของฉันตายเสียแล้ว” โดยปกติแล้วตอนเช้าถ้าฉันไปเข้าแถวมันจะตามไปด้วย ฉันก็ไม่อยากจะสร้างนิสัยนี้ให้กับมันมากนักแต่เป็นเพราะตอนเล็กๆ มันตามฉันมาจากที่ตึก เขาเป็นสุนัขขี้เรื้อนตัวเล็กๆ ที่มีคนเอามาปล่อยทิ้งไว้ที่ตึกอำนวยการ ฉันให้อาหารเขาที่ตึกอยู่อาทิตย์กว่าๆ  วันหนึ่งฉันก็ก็ถามเขาว่า”จะไปอยู่ด้วยกันไหม” จากนั้นเขาก็เดินตามฉันกลับมาที่บ้าน ฉันตั้งชื่อให้เขาว่าวิลลี่ แต่ช่วงนั้นกระแสทองแดงกำลังแรง เพื่อนๆ ที่ทำงานเห็นว่าเขาเป็นขี้เรื้อนจึงตั้งชื่อให้ว่าทองเรื้อน จากนั้นเขาก็วิ่งไปวิ่งมาทั่ววิทยาลัยตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา
         ฉันเคยคุยกับนักเรียนในชั้นเรียนถึงปัญหาสิ่งแวดล้อมที่โรงเรียน นักเรียนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “สุนัข” เป็นปัญหามากทั้งในหอพัก ที่โรงอาหาร เพราะมันมีคนเอามาปล่อยและออกลูกออกหลานเต็มไปหมด เด็กๆ เสนอวิธีการแก้ปัญหาหลายวิธีการแต่มีเพียง 1 คนในห้องเท่านั้น ที่จะบอกว่าให้เอายาเบื่อให้กินซะ แต่พอเพื่อนบอกว่าถ้าเอ็งเอาให้กินเอ็งเก็บศพมันด้วยนะ คนที่เสนอความคิดก็จะบอกว่าไม่เอา
          ปัญหาสุนัขเป็นปัญหาใหญ่ของวิทยาลัย แต่การที่ผู้บริหารจะจัดการกับปัญหานี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับที่เด็กนักเรียนคิด เพราะเขาคงไม่ไปเก็บศพสุนัขเหล่านั้นเอง แต่การสั่งการของผู้บริหารมีปัญหามากในครั้งนี้ เพราะหลังจากที่ทองเรื้อนของฉันตายลง ก็มีสุนัขที่มีเจ้าของอีก 4 ตัว ตายไปด้วยกันในวันนี้ เพราะสุนัข 4 ตัวนี้ มีพฤติกรรมที่ ตรงกัน 3 ตัวคือ ชอบตามเจ้าของไปทั่ววิทยาลัยฯ และจะชอบเห่าคนที่ขับรถผ่านและวิ่งผ่านหน้าบ้าน แต่ไม่ได้กัด
       การสั่งการของผู้บริหารก็คือให้คนงานเอายาเบื่อไปวาง โดยไม่มีการกำหนดเป้าหมายของการจัดการ เพราะสุนัขที่ตาย ทั้ง 4 ตัว มีเจ้าของหมด แต่สุนัขจรจัด อีก 30 ตัวที่อยู่เป็นปัญหาจุดละประมาณ 10 กว่าตัว ที่โรงอาหาร 2 แห่ง ที่หอพักหญิงยังนอนเต็มไปหมด ไม่ใช่เพราะสุนัขของฉันตายแล้วฉันมากล่าวหา”วิธีการสั่งการ” ของผู้บริหารหรอกนะ เพียงแต่ว่า”การจัดการ” ไม่เสร็จภารกิจ และทำให้ปัญหาก็ยังคงเป็นปัญหาอยู่เช่นเดิม
ฉันได้ข้อคิดจากเรื่องนี้หลายข้อคือ

  1. “การสั่งการ” ต้องรอบคอบ และชัดเจน โดยเฉพาะการสั่งการกับผู้ปฏิบัติ
  2. ถ้าไม่มองปัญหาอย่างรอบด้านแล้ววิธีการแก้ปัญหานั้นก็ยังไม่จบสิ้นไป
  3. สุนัขก็มีชีวิต ถ้าพื้นที่ 4,000 กว่าไร่ ของวิทยาลัยฯ เขายังดูเกะกะกีดขวางทาง นับประสาอะไร กับเด็กๆ อีกกว่า 400  ชีวิตที่พวกเขาจะต้องถูกการกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับความเป็นอยู่ของเขา ทั้งเรื่องสภาพหอพัก เรื่องการตัดไฟฟ้าตอนสี่ทุ่ม
  4. ไม่ต้องพูดถึงสวัสดิการของครู เพราะคุณภาพชีวิตของพวกเราต้องช่วยเหลือตัวเองดีที่สุด
คำสำคัญ (Tags): #uncategorized
หมายเลขบันทึก: 15638เขียนเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2006 00:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 14:25 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท