ความประทับใจกับความกระตือรือล้นของคนในหน่วย
วันนี้ได้มีโอกาสช่วยสอนและเขียนวิธีการเข้าระบบเพื่อเขียนบันทึกลงในบล็อกให้พี่ๆจุดรับสิ่งตรวจ ได้ประทับใจว่า พี่ๆมีความพยายามและตั้งใจมาก จากการสอนทำให้คิดถึงที่คุณ mitoฯ เล่าตอนที่ไปถึงโตเกียววันแรกแล้วเปิดที่ทำน้ำอุ่นไม่ได้ว่า สิ่งที่เราทำเป็นประจำแล้วบอกให้คนอื่นทำบ้าง สาธิตให้ดูก็ราบรื่นดี แม้จะบอกละเอียดอย่างไร มีคู่มือบอกขั้นตอนที่ลองทำตามดูเองอย่างละเอียดแค่ไหน ก็ไม่ได้ผลเท่ากับให้เค้าลงมือทำโดยเราเป็นผู้ช่วย แล้วถึงจะปล่อยให้เค้าลองทำเอง เพราะขั้นตอนทุกอย่างเป็นสิ่งใหม่หมด นี่ขนาดพี่ผอบพิมพ์สัมผัสได้ แต่ความที่ไม่ได้พิมพ์เสียนานและใหม่กับการเขียนสิ่งที่คิดและพูด จึงทำให้พิมพ์ยังไม่ถนัดและยังบันทึกแบบเหมือนที่พูดเป๊ะ ทำให้พวกเราผู้มีประสบการณ์เขียนบล็อกมากกว่าต้องช่วยกันเรียงความให้เล็กน้อยและช่วยจิ้มดีด (แต่เร็วกว่า)ให้ กับช่วยสอนเทคนิคการใส่รูป การตกแต่งข้อความ (ไม่รู้ว่าตัวเองโลภมากไปหรือเปล่า แต่อยากให้พี่ๆเห็นว่ามันไม่ยากเลยที่จะทำให้เหมือนมืออาชีพ...ว่าไปนั่น) พยายามสอนและสังเกตว่าอะไรที่พี่ๆรับได้เร็วจะใช้ประโยชน์จากส่วนนั้นก่อน อย่างพี่จิ๋ม ถึงแม้จะไปอบรมวิธีใช้โปรแกรม word มาแล้วก็ยังใช้คอมพ์ไม่คล่องนัก แต่ตัวเองสังเกตุว่าพี่จิ๋มทำการตกแต่งข้อความได้คล่อง และจำขั้นตอนเข้าตอนแรกได้หลังจากลองมาสามสี่ครั้ง มีที่ติดๆไปไหนต่อไม่รอดอยู่นิดหน่อยเท่านั้น ก็ตรงจะพิมพ์เนื้อหา เพราะคำว่าเนื้อหามันอยู่สูงไปหน่อยกว่าจะถึงพื้นที่ว่างส่วนที่พิมพ์ได้จริง (ตัวเองก็เพิ่งสังเกตเห็นเหมือนกันค่ะว่า มันน่าจะลงมาอยู่ตรงส่วนล่างมากกว่า จะลองปรึกษาอ.จันทวรรณดูว่าเห็นด้วยไหม) ซึ่งทำให้แกไม่รู้ว่าต้องไปเริ่มคลิกตรงไหนดีเพื่อจะพิมพ์
นี่คือข้อสังเกตและเสนอแนะค่ะ 
พี่จิ๋มมีความตั้งใจจริงมุ่งมั่นเป็นอย่างมาก จำขั้นตอนไม่ได้ อ่านตามที่คู่มือบอกก็แล้ว บางครั้งก็ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อ ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะว่าไปแล้วก็มีส่วนสะกัดกั้นความคิดเหมือนกัน เพราะสิ่งที่ตั้งใจจะเขียนก็หายไปกับความงุนงงวุ่นวายของขั้นตอนนี่แหละ แต่เห็นได้เลยว่าพี่แกไม่เลิกแน่ มีเรื่องในงานที่อยากออกความเห็น อยากมีส่วนในการพัฒนางาน และอยากทำเพราะรู้ว่าคนระดับผู้ใหญ่ๆยินดีรับฟัง คนสอนก็เลยรู้สึกว่าจะไม่ปล่อยให้พี่เค้าต้องหลุดวงจรไปเพราะความวุ่นวายของขั้นตอนจะเป็นพี่เลี้ยงกันให้ตลอดรอดฝั่งจนถึงตอนที่พี่แกอยากมีบล็อกของตัวเอง เล่าเรื่องที่สามารถเลี้ยงลูกสี่คนให้ประสบความสำเร็จในชีวิต เคล็ดลับอย่างอื่นๆที่ยังมีซ่อนเร้นอยู่อีกมากมายให้ได้ ขอเอาใจและลงแรงช่วยเต็มที่ และหวังว่าทุกคนที่พอจะใช้เป็นแล้วจะช่วยๆกันสอนคนอื่นๆที่อยากเขียนให้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง ตัวเองเห็นแล้วว่าสำหรับหลายๆคนคงไม่ใช่เรื่องง่าย (ต้องทำซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยมีพี่เลี้ยง โดยเฉพาะคนที่ไม่ค่อยได้ใช้คอมพ์) แต่รับรองว่าไม่ยากเกินความพยายามค่ะ และรับรองอีกเหมือนกันว่าสิ่งนี้จะเป็นรางวัลชีวิตของเราต่อไป เมื่อเราพ้นวงจรการทำงานไปแล้ว การกระทำและคำพูดสามารถจะสูญหายไปตามกาละเวลา แต่การเขียนจะเป็นตัวแทนที่คงอยู่เสมอไม่ตายไปกับเรา หัดเสียตั้งแต่วันนี้เถอะค่ะ เราทุกคนมีอะไรจะเขียนแน่นอน
ความเห็น (5)
รู้สึกดีมากมากเลยค่ะ สำหรับการที่เราได้มีโอกาสเรียนรู้และได้พี่เลี้ยงที่แสนดีและน่ารัก มากๆ
เดี๋ยวนี้แวะมาห้อง chem coputer แทบไม่ว่าง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
OPD จะมี copm ใช้กับเขาบ้าง
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
