ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ สักคำให้ลึกซึ้ง

ที่จะลืมไม่ได้ก็คงเป็นเรื่องของการกอดของชาวเฮฮาศาสตร์ ที่เป็นกอดที่สนิทแนบแน่นด้วยความรัก ความปราถนาดีต่อกันจริงๆ

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา ฉันใด การพบกันก็ต้องมีวันจากลา เป็นกฏธรรมชาติอยู่แล้ว แต่จะมีการพบกันใดเล่าที่จะสร้างความประทับใจ ลึกซึ้ง ติดตรึง ในหัวใจ เท่ากับ งาน

แม้ตัวผมเองจะอยู่เบื้องหลังการเสวนา ของพี่น้อง ก็เฝ้ามองความเป็นไป ของคนแซ่เฮ ที่เปี่ยมด้วยพลังแห่งการสร้างสรรค์ ทุกท่านมี ความเป็นตัวของตัวเองแต่ กลับกลมกลืนกับความเป็นธรรมชาติของตัวตนของตนเองเข้ากับคนอื่นได้เป็นอย่างดี

ทุกท่าน พร้อมที่จะนำเสนอ ความคิด ที่มีพลัง ในการสร้างเครือข่ายเฮฮาศาสตร์ ให้เจริญก้าวไกล เป็นกำลังสำคัญของสังคมที่ยังต้องการ ความช่วยเหลือจากทุกท่าน หลายๆคนเฝ้ามอง ว่ากระบวนการเฮฮาศาสตร์ นี้จะเป็นอย่างไร มีการพัฒนาการไปในทางทิศไหน และจะสร้างอะไรให้กับสังคมไทยอย่างทุกวันนี้

ดังที่ท่านบางทราย ได้กรุณาแจกแจง จุดเริ่มต้นของกระบวนการนี้ ไปจนถึงผลที่จะเกิดขึ้น มีการคิดอย่างมีระบบ โดยใช้แผนที่ความคิดเข้ามาจัด

ทำให้มองเห็นภาพ ของการรวมกลุ่มในครั้งนี้

และการที่ได้ ร่วมศึกษา ความเป็นมาของชุมชนที่ดงหลวงทำให้เห็น วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ ยิ่งได้ฟังเหล่าผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย เล่าเรื่องราวในอดีต ยิ่งทำให้ สะท้อนความแตกต่างทางด้านความคิด ที่หลากหลาย ที่นำมาสู่ความสูญเสีย มากมาย แต่นั่นก็เป็นอดีต ที่เราคงจดจำไว้เป็นบทเรียนเล่มใหญ่ ที่อ่านยังไงก็คงไม่จบ และตัวผมเองยิ่งได้รู้จักพี่ที่เคยคลุกคลี อยู่ที่ดงหลวงในอดีต ได้ฟังจากท่านแล้วยิ่งเป็นการตอกย้ำ ความรู้สึกของตนเองเป็นอย่างยิ่ง

อาหารที่นี่อร่อยมาก พ่อครัว แม่ครัว ทุกท่านทำอาหารได้ยิ่งกว่าโรงแรมสุดหรู รสชาดถูกปาก (ถ้าไม่ถูกปากก็คงไม่อร่อย อิอิ) ทุกท่านแสดงฝีมือกันอย่างเต็มที่ ไม่ว่า จะเป็นผักกาดจอ ของพี่เปลี่ยน ผัดหมี่โคราช พี่สมนึก หมูย่าง พ่อครู ทั้งของหวาน ของไม่หวาน ผลหมาก แต่คงไม่มีรากไม้ มีแต่ สมุนไพร ของคุณเอก ปาย ที่ต้มทั้งวันทั้งคืน กล้วยไข่ กำแพงเพชร พี่ สิงห์ป่าสัก ผมคงได้ทานเป็นหวีสุดท้าย เมื่อเช้าวันที่ 19 พย. นี้เอง นำพริกก็แสนอร่อย ที่จะลืมไม่ได้ก็ แยมกระเจี๊ยบของคุณราณี ที่ แสนจะอร่อย และยังยกให้ทั้งกระปุกเลย ขอบคุณมากๆๆ ครับ

ที่จะลืมไม่ได้ก็คงเป็นเรื่องของการกอดของชาวเฮฮาศาสตร์ ที่เป็นกอดที่สนิทแนบแน่นด้วยความรัก ความปราถนาดีต่อกันจริงๆ เจอกันเป็นกอด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จนน้ำท่วมตา ยามที่ต้องลาจากกัน ช่างเป็นเวลาที่ แสนเสียดาย แม้เวลาจะเพียงสั้นๆ แต่มันมากค่าแห่งความประทับใจ ที่จะจดจำไม่มีวันลืมตลอดไป

แม้วันนี้ต้องลาไม่ขอว่าลาจาก

ไม่พลัดพรากจากจรไม่ห่อนหนี

ไม่ลืมเลือนสัมพันธไมตรี

แม้วันนี้ต้องจากลาด้วยอาลัย

หากวันหน้าคงต้องพบกันใหม่

หากวันไหนห่างไกลอย่าลืมฉัน

หากวันนี้เรานั้นต้องพบกัน

หากวันนั้นอย่าลืมฉันนะเออ

เขียนใน GotoKnow โดย ครูเสือ แซ่เฮ
ใน ประสบการณ์ใหม่ๆ

คำสำคัญ (Tags): #คนแซ่เฮ#ครูเสือ#มหาชีวาลัยอีสาน#เฮฮาศาสตร์ 3

หมายเลขบันทึก: 148165เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2007 13:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:34 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2007 14:03 น. ()

ชอบโมเดลนี้ครับผม
ชอบๆๆๆ
ทำให้มองเห็นภาพ ของการรวมกลุ่ม

แดนไท

เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2007 14:23 น. ()

ดีใจที่ได้เข้าร่วมเฮฮาศาสตร์ ครั้งที่ 3 ได้รับความอบอุ่นและเป็นกันเอง โอกาสหน้าหากมีวาสนาก็อยากเข้าไปหาประสบการณ์ใหม่ ๆ และความอบอุ่นความเอื้ออาทรเช่นอีก อยากบอกว่า

เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่เกิดมิอาจจะลบเลือน

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2007 17:40 น. ()

ครูอ้อยต้องขอบคุณครูเสือ และน้ององุ่นมากเลยค่ะ ที่เป็นธุระ มารับ มาส่ง ครอบครัวของครูอ้อยตลอดเส้นทาง
น้ำใจแสนงามของน้องทั้งคู่ ครูอ้อยและครอบครัวจะไม่ลืมเลือนเลยค่ะ
วันที่ครูอ้อยจะกลับจากบ้านของน้อง น้องแตงโม มาเคาะที่กระจก สวัสดีครูอ้อย..เธอเป็นเด็กที่น่ารักมากนะคะ
น้ององุ่น ก็ดีใจ คิดว่า..ครูอ้อยตกรถ และจะมานอนกับเธอ..อิอิ..งวดหน้าจะแกล้งตกรถค่ะ..เอิ๊กเอิ๊ก