รู้มาก..ยากนาน รู้น้อย .. พลอยรำคาญ

วันนี้ช่วงเช้าฉันมีธุระเล็กน้อย เลยไปบอกนักเรียนว่าฉันจะเข้าช้านิดหน่อย แต่ไม่ได้บอกเวลา

ฉันใช้เวลาทำธุระ 10 นาที เสร็จ ฉันจึงรีบไปที่ห้องสอน

หนูน้อยคนหนึ่งเธอเป้นเด็กที่เคยเรียน ม.5 มาจากที่ระยอง แต่เธอมาเรียน ปวช. ใหม่ ขณะนี้อยู่ชั้น ปวช.2 โดยปกติแล้วเธอเป็นคนเก่งมาก คิดเก่ง เขียนเก่ง พูดเก่ง กว่าเพื่อนๆ ในห้อง ปรากฏว่าเธอโดนเพื่อนๆ รังเกียจ สถานภาพในห้องเหมือนกับว่าเธอรู้มาก แล้วเพื่อนๆ รู้น้อย เพื่อนๆ ก็จะว่าเธอชอบทำท่ารู้มากแก่แดด แต่ที่แน่ เธอไม่ค่อยฟังเพื่อน และ "คิดว่าตัวเองเก่งกว่า" เสมอ

ฉันสังเกตนักเรียนคนนี้เพราะเมื่อแรกๆ ที่ฉันรู้จักเธอ ฉันก็คิดว่าน่าจะดีเพราะเธอเก่ง แต่เธอเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลย นี่เป็นปัญหาที่น่าหนักใจของเธอ คนที่ฉันไปบอกว่าวันนี้ฉันจะเข้าห้องช้าคือ เธอ แต่พอฉันทำธุระเสร็จแล้วไปถึงที่ห้อง เจอแต่คนอื่นๆ ไม่เจอเธอ เธอมัวแต่ไปทานอาหารเช้า แล้วเข้ามาช้ากว่าที่ฉันมาถึง 30 นาที ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก เพราะเธอคิดว่าฉันจะไปช้า เธอเลยไปทานอาหารเช้าก่อน การตักเตือนตัวต่อตัวนั้นฉันก็ทำมาแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลเท่าไร

ฉันสงสารเธอนะแต่ก็เก็บความรู้สึกไว้ในใจ ฉันคิดว่าเธอน่าจะไปได้ดีกว่านี้แน่นอน ต้องลด "อัตตา" ของเธอลงบ้าง แต่ก็เหมือนผีซ้ำด้ามพลอย เพราะเธอมีปัญหาทางบ้าน สังคมยุคนี้เป็นสังคมที่มีปัญหาระดับครอบครัวเกือบทุกครอบครัวเลยทีเดียว เพราะเด็กๆ ที่มาเรียนที่วิทยาลัยของฉันนั้นเขาไปที่อื่นไม่ไหวแล้ว เกเรก็มากเลยมาเรียนกัน ไม่ต้องสอบเข้าไม่ต้องคัดเลือกมาได้เลยไม่จำกัด ดังนั้นวิธีการที่จะไปช่วยเหลือเพื่อพัฒนาเขานั้นจึงยากนักเรียนเข้ามาแล้วลาออกไปมีถึงร้อยละ 40 ในแต่ละปี เราเคยทำวิจัยได้สาเหตุออกมาว่าทำไมเขาจึงออก แต่ครูไม่เคยย้อนมาช่วยกันมองถึงสาเหตุนั้นแล้วช่วยกันปรับปรุง เฮ้อ ยากจังนะ....แต่ก็ต้องช่วยกัน

ครูต้องสนใจผู้เรียนรายบุคคล เพื่อช่วยกันสร้างบรรยากาศในห้องเรียน