สายน้ำสีเงิน

มิตรภาพ คือ ของขวัญชิ้นพิเศษ สำหรับคนพิเศษ

แตกต่าง.. แต่..เติมเต็ม

แปลกมั๊ย..ใคร ๆ ก็คิดว่าเวลากับนาฬิกาเป็นสิ่งที่คู่กันเสมอ จริง ๆ แล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นซักหน่อย เวลา... เดินไปข้างหน้า  นาฬิกา.. เดินอยู่ที่เก่า  เวลา..เราไม่อาจย้อนกลับ นาฬิกา.. เราหมุนย้อนมันได้ เวลา.. เมื่อสูญเสียไปแล้วไม่อาจเรียกร้องคืน นาฬิกา.. เสียก็ซ่อม หรือซื้อใหม่ได้ เวลา.. ได้มาฟรีๆ ไม่ต้องแลกกับอะไร นาฬิกา.. ยิ่งสวยยิ่งแพง ใช้เงินซื้อมันมาทั้งนั้น แล้วอย่างนี้ มันจะคู่กันได้ยังไง ในเมื่อมันแตกต่างกันเหลือเกิน แต่ถามหน่อย.. ถ้าไม่มีนาฬิกา จะรู้เวลามั๊ย หรือถ้ามีแต่นาฬิกา แต่ไม่รู้จักเวลา จะมีประโยชน์อะไร ถึง 2 สิ่งจะแตกต่างกัน แต่ถ้ามันจะคู่กันแล้ว ย่อมมีจุดร่วมกันเสมอ เพียงแต่จะมองเห็นมันรึป่าว? เวลากับนาฬิกา ก็เหมือนฉันกับเขา ฉันกับเขา.. อาจไม่มีอะไรเหมือนกัน ฉันกับเขา.. มีความคิด และวิถีชีวิตที่ต่างกัน ฉันกับเขา.. อาจเดินกันคนละเส้นทาง
ฉันกับเขา.. อาจมีความฝันที่ห่างไกลกัน ฉัน.. อาจเหมือนกับเวลา ที่ชอบเดินไปข้างหน้า หาสิ่งใหม่ๆ ที่ท้าทาย โดยทิ้งหลายสิ่งไว้ข้างหลัง เขา.. อาจเหมือนกับนาฬิกา ที่ยังเป็นแบบเดิมๆ ใช้ชีวิตและทำหน้าที่ไปเรื่อยๆ ในมุมเก่าๆ ฉันอาจไม่พบกับเขาเลย ถ้าฉันยังดึงดันจะมองแต่ข้างหน้า ฉันอาจไม่พบกับเขาเลย ถ้าฉันไม่มองไปข้างหลัง เขายังไม่เห็นฉัน เพราะเขายังอยู่แบบเดิม ๆ เขายังไม่เห็นฉัน เพราะเขายังก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของเขาไป แต่ฉันยังเฝ้ามอง เฝ้ารอ … ความแตกต่าง อาจสร้างกำแพงบังเขาไว้ แต่ฉันยังเชื่อมั่น ว่าซักวัน สิ่งนั้นน่ะแหละ ที่จะเชื่อมโยงใจเราเข้าหากัน ความแตกต่าง จะเติมเต็มส่วนที่เราขาดหาย และสุดท้าย ก็จะเหลือเพียงแค่คำว่า.. กันและกัน เหมือนกับเวลาและนาฬิกา ที่ยังคู่กันเสมอมา และตลอดไป คิดถึงเหมือนกันนะครับ  อยากจะเจอเหลือเกินไม่รู้ว่าจะมีบ้างรึเปล่าแล้วน้องละคิดยังงัย