สู้ๆๆครับทุกคน!!!...^_^
ในช่วง 3 วันที่ผ่านมา ได้มองและสังเกตเห็นความเป็นไปของคนหลายคน ของหน่วยงานหลายหน่วยทั้งในและนอกโรงพยาบาล
เป็นการสังเกตเห็นในประเด็นของภาระงานที่มากกว่าปกติ การทุ่มเทและการทำงานที่มากกว่าหน้าที่และค่าตอบแทนทางวัตถุใดๆ
พี่น้องพยาบาลที่ WARD
....ด้วยจำนวนคนไข้ที่เพิ่มมากขึ้นกว่าปกติ เกือบเท่าตัว....แต่ปริมาณเจ้าที่หน้าเท่าเดิมและก็แน่นมากอยู่แล้ว ..
ในช่วงปกติผมก็เห็นเขาขึ้นๆลงเวรกัน ซ้ำๆ บางคนเข้าต่อบ่าย(ทำงานตั้งแต่7.30-24.00) บางคนเช้าต่อดึก(8.00-16.00 , 00.00-08.00) เป็นอย่างนี้กันจนรู้สึกว่านี่คือปกติ.....หรือบางครั้งก็ต้องไป ส่งต่อคนไข้ที่เชียงใหม่
แต่ช่วงนี้ไม่ปกติคือคนที่พอจะได้เว้นเพื่อพักบ้าง ก็ต้องถูกเรียกขึ้นเสริม บางคนก็ได้หยุดเว้นหลายวัน แต่ก็ต้องถูกเรียกขึ้นเพิ่มเช่นกัน.....
ผมขึ้นมาทำงานตอนเช้า หรือว่าอยู่เวรก็รู้สึกได้เลยว่า ทุกๆคนนั้นเหนื่อยกายมากจริงๆ(เรื่องเหนื่อยใจนั้นไม่แน่ใจครับ..อาจจะมีบ้าง)
....หลายคนแอบถามว่าหมอๆ.. admit เยอะจัง ...หมอๆวันนี้ให้กลับเยอะๆหน่อยนะถ้าคนไหนที่ดีขึ้นบ้างแล้ว
....วานนี้ตอน23.00น แม้ผมไม่ได้อยู่เวร แต่ด้วยบ้านพักผมอยู่ใกล้กับหอผู้ป่วย ได้ยินเสียงพยาบาลเรียกคนไข้ติดสุราเรื้อรังที่กำลังเดินออกไปจากห้อง....(ตอนนั้นนั่งสมาธิก่อนนอน จึงหูดีครับ..)
....จึงตัดสินใจมาดูแลช่วย เพราะว่าเป็นคนไข้ของผมเอง จึงมาสั่งการรักษา และฉีดยาเองเพื่อให้ผู้ป่วยนอนหลับ(ได้ไป 4 เข็มเริ่มสงบ) ขณะฉีดก็ยืนเฝ้าเองหลังฉีดทั้ง 4เข็ม ต้องรอดูนานตัง้1 ชม จึงไปหลับได้ แต่ก็ได้ข่าวว่าคุณตา.....นั้นไม่ยอมนอน ตื่นและจะลุกเดินกลับบ้านทั้งคืน เพิ่งมาหลับเอาตอน07.30 น(Valium total 120 mg)
และก็วันนี้...แม้จะจำหน่ายไป 16 คน แต่ก็รับเพิ่ม 16 คน(ยอดจึงเท่าเดิม) และเป็นคนไข้หลังผ่าคลอดถึง 4 คน(ที่รพเป็นหอผู้ป่วยรวม) อืม... มีเสียงเล็ดลอดมาว่าไม่มีใครสามารถลาได้ช่วงนี้ยกเว้นจะป่วยหนักจริง....(หรือไม่ก็....)
สิ่งที่ผมทำได้คือพยามรับผู้ป่วยที่จำเป็นจริงๆ และให้กลับเร็วที่สุดถ้ากลับได้....
และก็ได้โทรไปบอก..พูดคุย และให้กำลังใจกับหัวหน้า ward ....
ทีมห้องผ่าตัดและดมยา
วันนี้...มีผ่าคลอด 4 เคส รวดเดียว และทำหมัน1 คน ถือว่าจำนวนมากกับการเป็นโรงพยาบาล 30 เตียง ผ่าตั้งแต่9.00 จนถึง18.00 ต้องขอชื่นชมและให้กำลังใจพี่ๆพยาบาล(ที่ส่วนมากเลข 4 ขึ้น) ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีและปลอดภัย.....(ได้ข่าวว่าจะมีเคสที่6 แต่ทุกคนบอกไม่ไหวแล้ว... จึงส่งต่อ...)
ทีม OPD
วันนี้ซึ่งแพทย์ 3 ท่าน(ปกติ5คน)และพยาบาล3 ท่าน(จากปกติ 4 คน..ต้องไปเป็นทีมผ่าตัด1คน) โชคดีที่วันนี้ฝนน่าจะตก ยอดคนไข้จึงไม่มากมายเหมือนวันพุธปกติทั่วไป (วันนี้ตลาดนัด..คนจะลงจากดอย)
ทีม PCU เมืองแปง
มีผมเองและเจ้าหน้าที่อนามัยอีก 3 ท่าน.... วันนี้คนไข้มากเป็นประวัติการ มีจำนวน104 คน(ปกติ40-80) วันนี้ตรวจเสร็จก็16.30 น .พอดี...
แต่เจ้าหน้าที่อนามัยสิครับ มี 3คน คนหนึ่งคัดกรอง อีกคนจัดยา อีกคนจ่ายยาและลงข้อมูล.....เห็นทุกๆคนหัวยุ่ง หน้ามันกันหมดเลย แต่ก็ยังเห็นรอยยิ้มอยู่(เลยอุ่นใจ..)
แต่ผมว่าคนที่จัดยา(เป็นน้องพยาบาลวิชาชีพ คนในพื้นที่เอง)นั้นหนักที่สุดครับ ร้อยกว่าคน คนหนึ่งก็2-7 ตัวยา นัดแต่ละคนก็1-3 เดือน ต้องนับยากันจนตาลาย.... ผมก็แอบเดินมาแซวและให้กำลังใจกับเจ้าหน้าที่เป็นช่วงๆ (ถือโอกาสเบรกไปในตัว) และได้ช่วยจัดยาไป6-7 คนหลังจากที่ตรวจเสร็จก่อนแล้ว
ครับ.....ได้เห็นความยากลำบาก ความเหน็ดเหนื่อยของเพื่อนร่วมงานที่อยู่ไกล้ตัวเรา ทำให้ผมได้เรียนรู้และเข้าใจหลายอย่างมากขึ้น และผมได้สรุปความเข้าใจกับพี่อารีว่า (เจ้าหน้าที่ขับรถผู้มากด้วยความรู้และประสบการณ์)
***เข้าใจเพื่อนร่วมงานมากขึ้น เห็นใจเขามากขึ้น
***ผมเข้าใจแล้วว่า ก่อนนี้ที่เราเคยตัดสินความผิดของคนอื่นง่ายๆ นั้นต่อไปคงจะไม่เกิดขึ้นง่ายๆอีกแล้ว (พี่เอกบอกว่า....ไม่ฟาดงวง ฟาดงาใส่คนอื่น)
***จริงๆแล้วทุกคนก็เหนื่อยและต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองให้ดี
**การทำงานเป็นทีมนั้นสำคัญมากๆ ที่ต้องเข้าใจกัน เข้าใจผู้อื่น
***เรื่องคนนั้นสำคัญมาก จะเห็นว่าจะทำงาน หรือจะพัฒนาอะไร ต้องเรียนรู้และเข้าใจผู้คน ให้ความสำคัญกับผู้คนให้มากที่สุด
สุพัฒน์ ปาย...
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ
ที่สถานีอนามัยที่ดิฉันอยู่ก็ไม่แพ้กัน อยู่ชนบท รถประจำทางไม่ค่อยมี นอนระเน ระนาดตั้งแต่เช้า หวังได้พบแพทย์ วันคลีนิก เข้าใจความรู้สึกทุกท่านดี บางครั้งบ่าย 2 โมงได้กินข้าวก็มี เป็นเพื่อนกำลังใจกันนะคะ
สวัสดีครับคุณหมอ
- อ่านบันทึกของคุณหมอทีไร เหมือนได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยทุกครั้ง เพราะนึกภาพตามไปด้วย
- เห็นด้วยกับคุณหมอครับในเรื่องการทำงานกับคน และบริหารโดยใช้ใจนำ
- การได้ลงไปสัมผัสกับหน่วยต่างๆ และช่วยเหลือเขาบ้างบางโอกาส นอกจากจะได้ใจคนทำงานแล้ว ยังเข้าใจอะไรได้ดีขึ้นด้วยครับ
อ่านแล้วก็เหนื่อยตามเลยค่ะ..ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณหมอ คุณพยาบาลและคนไข้ทุกคนด้วยนะคะ..
ขอบคุณค่ะ.
สวัสดีครับ คุณตันติราพันธ์
ขอบคุณมากครับ
ดีใจที่พี่เข้ามาลปรรนะครับ
เป็นเรื่องเล่าทั่วไปของคนทำงานครับ
ถ้าพี่มีเรื่องเช่นนี้ก็นำมาเล่า ลปรรได้นะครับ
สวัสดีครับพี่ข้ามสีทันดร
ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจครับ
บันทึกเพีงเล็กน้อยที่เข้ามาก็เป็นกำลังใจกับผู้กำลัง
ก้าวเดินเช่นผมนะครับ
ขอบคุณจริงๆครับ
สวัสดีครับคุณครูแอ๊ว
ขอบคุณมากๆครับ
ที่บ้านเราเป็นอย่างไรบ้างครับ
พ่อเพ่งกลับไป บอกว่าแล้งนะ ฝนม่ค่อยตกครับ
แต่ละคนก็มีหน้าที่ของตนนะครับ