จังหวะแห่งวัฏจักรชีวิต (Beat Life Cycle)

แต่เมื่อใดที่หายใจออกแล้วไม่มีโอกาสได้หายใจเข้าอีก คงเหลือแต่เพียงปฐมปัจจัยที่สร้างให้ชีวิตเรานั้นเกิดขึ้นมานั้นก็คือ “กรรม” ที่จะนำพา “จิต” ของเราเดินทางไป

 

คืนแรกของลมหายใจภายในกลดช่างอบอุ่นอย่างน่าอัศจรรย์

องค์ประกอบที่เพียงพอและพอเพียงกับการพักของอัตภาพร่างกายนี้
ผืนผ้าอันอบอุ่น ป้องกันจากเหลือบ ลิ้น ยุง

 

ร่มกลดที่ใช้กันแดดเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่อง กันฝนเมื่อหยาดพิรุณหลุดร่วงลงมาจากท้องฟ้า

ยามค่ำคืนที่แสงแห่งดวงจันทราสาดส่องบนผืนดิน ร่มกลดเปรียบเสมือนหลังคาที่ใช้หุ้มชีวิตให้เอนกายลงได้อย่างเอมใจ

เชือกที่ใช้ขึงระหว่างต้นไม้ทั้งสอง ไม่ตึงหรือหย่อนจนเกินไป ใช้ในการกางกลดและปลดเปลื้องความชื้นที่ซ่อนเร้นอยู่ในผ้าซึ่งเป็นอัฐบริขารสำคัญในการนุ่งห่มและเดินทาง
 

ในป่าที่เปรียบเสมือนสวนแห่งชีวิต (Life Safari) ยามร้อนแดดส่องจ้าทั่วผืนปฐพี มีร่มเงาแห่งไม้น้อยใหญ่ช่วยกลั่นและกรองความร้อนแรงแห่งแสงนั้นไม่ให้ตกกระทบสรรสภางค์กาย

ลมเย็นเอื่อย ๆ นำพาอากาศอันสะอาดและบริสุทธิ์กระทบปลายจมูกเลาะเลื่อนผ่านหลอดลมลงไปถึงท้อง

“พุทธ” ช่วยให้หัวใจได้มีโอกาสฟอกโลหิตและสูบฉีดไปเลี้ยงทุก ๆ อณูของอัตภาพร่างกายนี้

“โธ” ผ่อนถ่ายลมแห่งชีวิตออกมาเพื่อรอโอกาสที่จะสุดลมแห่งชีวิตใหม่เข้าไปเป็นวัฏจักร

คนเรานั้นก็มีอยู่แค่ ๒ จังหวะ

ตราบใดที่เมื่อหายใจออกแล้วเรายังมีแรงนำลมหายในเข้า แสดงว่า “ชีวิต” ของเรานั้นยังคงมีอยู่

แต่เมื่อใดที่หายใจออกแล้วไม่มีโอกาสได้หายใจเข้าอีก
“จิตและกาย” ของเรานั้นคงจะต้องแยกจากกัน

กายคงเปรียบได้ดั่งท่อนไม้และท่อนฟืนที่ต้องวางอยู่ ณ ผืนปฐพี
ปัจจัย ๔ ที่เคยพึ่งพาอาศัยคงจะไม่จำเป็นสำหรับเราอีกแล้ว

คงเหลือแต่เพียงปฐมปัจจัยที่สร้างให้ชีวิตเรานั้นเกิดขึ้นมานั้นก็คือ “กรรม” ที่จะนำพา “จิต” ของเราเดินทางไป

จิตนั้นคงจะโลดแล่นไปตามผลแห่งกรรมที่ได้กระทำสั่งสมไว้ในวันที่มีลมหายใจเข้าและออกอยู่นั้นนั่นเอง

 
จะไปที่ใดนั้นเราเป็นผู้กำหนดและเรานั้นก็เป็นผู้รู้ได้ด้วยตนเอง

๓๑ มกราคม ๒๕๕๐
ในเวลาที่ตะวันเดินทางมายืนอยู่เกือบตั้งฉากกับพื้นพิภพ
ณ ใต้ร่มเงาแห่งเงาไม้ภายใต้ผืนป่า ณ วัดป่าดานวิเวก จังหวัดหนองคาย