เรียนรู้จากการปฏิบัติ : เย็บผ้า


อย่าใจร้อน

     เช้าวันนี้ หลังจากตื่นขึ้นมาก็ทำภาระกิจเท่าที่ทำอยู่เป็นประจำ เพียงแต่เพิ่มขึ้นมาอย่างหนึ่งคือ การเย็บผ้า

    สาเหตุ วันนี้เปลี่ยนกางเกงทำงานตัวใหม่ แต่ก็เป็นตัวเก่าที่ซื้อมาแล้ว ๕ ปี กางเกงตัวนี้ ผมปล่อยให้ปลายขากางเกงที่เขาเย็บไว้ขาดไปหลายวันแล้ว ก่อนใส่ออกไปทำงาน เห็นว่าเวลายังไม่ถึง ๗ โมงครึ่ง ก็จัดการมันซะเลย

   ผล ผมนำด้ายใส่เข้าทางรูเข็ม จากการกระทำอย่างนี้ ผมก็คิดว่า นั่นแสดงว่าผมยังตาดี ให้หวนคิดถึงย่าที่เสียชีวิตไปหลายปีก่อน ก่อนเดินทางออกจากบ้าน ผมจะได้รับอุปการะจากย่านี่เอง จำได้ลางเลือนว่า ย่าเป็นคนไกวเปลให้ผมนอน ในแปลผ้าที่ทำจากผ้าถุงผูกโยงจากชายคา โตมาหน่อยหนึ่ง พอที่จะทำอะไรได้แล้ว ย่าจะให้ผมนี่เองเป็นคนใส่ด้ายเข้ารูเข็ม ย่าบอกว่า "ย่ามองไม่เห็น" ผมจึงมีโอกาสได้ช่วยย่า

   เมื่อตาผมยังดี ผมจึงสอดด้ายเข้ารู้เข็มได้สบายๆ จากนั้นนำกางเกงมาดู และสังเกตการเย็บปลายขากางเกง ไม่ยากอะไร เริ่มเย็บทีละน้อย อันที่จริงผมจะไม่ชอบทำอะไรที่ละเอียดแบบนี้ และผมก็สอนใจตัวเองว่า ใจเย็นๆ ค่อยๆ เย็บไป ผมรู้สึกใจผมสงบนิ่ง หยุดความคิดที่จะรีบไปห้องทำงาน หยุดความคิดจากทุกสิ่ง เหลือเพียงตาที่มองเข็ม ใจที่กำลังจดจ่อสบายๆ กับการใส่เข็มเข้าในเนื้อผ้า ผมได้ข้อสรุปว่า การเย็บผ้า ต้องใจเย็นๆ อย่าใจร้อน

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกความคิด
หมายเลขบันทึก: 124800เขียนเมื่อ 4 กันยายน 2007 08:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 21 ตุลาคม 2015 10:41 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

มาเยี่ยม  คุณ นม.

อ่านแล้วผมนึกภาพเห็นมหาตมะคานธีเลยครับ...

ฮา ๆ เอิก ๆ

  • โอ....
  • เป็นอาการดื้อแพ่งด้วยหรือเปล่าครับ  
  • ขอบคุณครับ :-)
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท