(ต่อจาก ตอนที่๒ ..บรรยากาศภายในโรงเรียน..ที่ผู้ชายไม่มีสิทธิเข้าฮะ...)
ถัดจากตึก 7 ชั้นก็เป็นท้ายวิทยาลัยฯค่ะ แต่เดิมเป็นหอน้องปีหนึ่ง หอกาชาด ตอนนี้เป็น "อาคารพระบรมคุณ"... ที่สวยงามเหลือเกิน
ตึกนี้สร้างทับบริเวณหอพักของน้องปีหนึ่งที่มีสองชั้นค่ะ ชั้นล่างขายขนม....
หอกาชาดเป็นตึกผสมไม้เก่าๆท้ายวิทยาลัยฯ เรานอนเหมือนมุ้งสายบัวค่ะ เดินเข้าไปจะเป็นห้องแยกสองฝั่ง ห้องหนึ่งมี 8 เตียงเรียง 2 แถว นอนเอาหัวชนกัน...หนุกดี... มองทะลุถึงกันหมดเพราะกั้นห้องด้วยมุ้งลวดเท่านั้น ใครเซ็กซี่ก็จะถูกเพื่อนๆ แหย่ประจำ....
หอที่ว่านี้มีทางขึ้นลงทางเดียวค่ะติดถนนอังรีดูนังส์ เวลาจะเดินขึ้นหอพักต้องเดินขึ้นโดยหันหน้าเข้าหาถนนสัก 7-8 ขั้น แล้ววกกลับหลังหันขึ้นต่อ
...อีตรงทางพักบันไดนี่แหละค่ะ มีประวัติศาสตร์เด็ด (เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังค่ะ)
เหตุที่มีทางขึ้นลงทางเดียวนั้น เข้าใจว่าอาจารย์คงเอาไว้จับเวลาเด็กๆมันหนีเที่ยวกัน ไม่ให้มีทางเข้าออกหลายทาง... แต่อาจารย์ขา หนูเห็นเพื่อนๆมันปีนรั้วหนีเที่ยวกันประจำน่ะค่ะ โดยเฉพาะไอ้พวกที่เป็นเด็กเทพฯอยู่แล้วน่ะค่ะ... แสบๆทั้งนั้น
มีวันหนึ่งเป็นวันหยุด
คืนนั้นฉันกับเพื่อนอีก 2 คนไม่ได้กลับบ้าน อยู่กันทั้งหอสามคน
ตอนดึกๆเราได้ยินเสียงคนวิ่ง... ตึงๆๆๆๆ....ผ่านหน้าห้องเราไป
สักพักก็ได้ยินเสียง ปิดประตู...ปัง....
พวกเรานึกในใจว่า สงสัยไอ้พวกหนีเที่ยวคงโดนอาจารย์ไล่จับมา... รอพักใหญ่ๆไม่เห็นอาจารย์ตามขึ้นมา ก็เลยชวนกันไป จะดูใจเพื่อนซะหน่อย....
เราเดินไปเปิดประตูห้องถัดไป ...ห้องซ้าย...ไม่มี... ห้องขวา....ไม่มี
เดินถัดเข้าไปอีก ...ห้องซ้าย...ไม่มี ...ห้องขวา....ไม่มี
เราช่วยกันเดินเปิดทีละห้องๆ ไปเรื่อยๆ...จนสุดตึก...ก็ไม่มีใคร... ไม่พบใครเลย แม้แต่คนเดียว...
เราสามคนไม่พูดไม่จากัน ได้แต่มองหน้ากัน ทำตาปริบๆแล้วเดินกลับมานอน (ขนลุก) กันที่เตียง เลือกเอาเตียงใกล้ๆกันน่ะแหละ
...ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน....
เช้ามาเราถึงมาคุยกันว่า ....มันน่ากลัวจริง... ดีนะที่ได้ยินแค่เสียง...พูดแล้วยังขนลุกอยู่เลย..ฮื้ยยย.....
