ธรรมะรับอรุณ : หลักในการปฏิบัติธรรม
แท้จริงแล้ว ธรรมเป็นเรื่องใกล้ตัว
ใกล้จนถึงขนาดที่เรียกว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเราเอง
และขอบเขตของธรรมะก็มีเพียงนิดเดียว
คือทำอย่างไรจึงจะไม่เกิดความทุกข์
ถ้าจะศึกษาธรรมะ ก็ศึกษาลงไปเลยว่า
"ความทุกข์อยู่ที่ไหน เกิดขึ้นได้อย่างไร และดับไปได้อย่างไร"
และความสำเร็จของการศึกษาธรรมะ
อยู่ที่ปฏิบัติจนเข้าถึงความพ้นทุกข์
ไม่ใช่เพื่อความรอบรู้รกสมอง
หรือเพื่อความสามารถในการอธิบายแจกแจงธรรมได้อย่างวิจิตรพิสดาร
พระปราโมทย์ ปาโมชฺโช
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ มารับธรรมด้วยคนค่ะ แน่นอนค่ะปฏิบัติธรรมเพื่อให้เห็นว่าอะไร เป็นอะไร ทุกข์น่ะอย่างไร อะไรทำให้เกิดทุกข์ในชีวิต แล้วจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร
เมื่อก่อนไม่เข้าใจเลย กว่าจะมองเห็นว่าทางสายธรรมจะนำไปสู่การค้นพบทางพ้นทุกข์ ก็แทบน่วมเลยค่ะ
เพื่อนอีกมากบอกว่าไม่สนใจการปฏิบัติธรรม กลัวว่าหมดกิเลส แล้วชีวิตจะไม่มัน ก็ต้องปล่อยเขาไปนะคะ
- ยังไม่พ้นทุกข์คะ...
- บางทีผัสสะที่มากระทบก็ทำให้เราเป็นทุกข์คะ
- ความทุกข์พื้นฐานทางร่างกาย...เช่น..ร้อนหนาว
- แต่ที่กระทบมากที่สุดน่าจะเป็นสิ่งที่กระทบใจ
- พยายามคาดหวังน้อยลงแล้วคะ
- เริ่มที่รักษาใจแล้วคะ...หันมามองสิ่งรอบตัวแล้วเริ่มที่ความสุขเล็กๆก่อนคะ
- บญรักษานะคะคุณ
สวัสดีค่ะ
ตัวเองเน้นที่การปฎิบัติค่ะ
ในขณะเดียวกันก็ศึกษาธรรมะภาคปริยัติไปด้วยบ้าง แต่ไม่ให้ไปกระตุ้นข้อสงสัยอะไรมากมาย จนมาปิดกั้น ทำให้ใจไม่สงบ เพราะเต็มไปด้วยคำถาม
เป็นจริงค่ะ พอปฎิบัติธรรม ถึงระดับหนึ่งแล้ว ใจใส ใจนิ่ง ใจสว่าง ปัญญาจะเกิดขึ้นเองได้ และถึงตอนนี้ ไปกราบถามปัญหาธรรมะกับครูบาอาจารย์ ท่านจะอธิบายให้ลึกซึ้งขึ้นไปอีกได้ค่ะ เพราะเหมือนเรา พอมีพื้นฐานอยู่บ้างแล้วค่ะ
สวัสดีครับคุณนายดอกเตอร์
- อยากใส่คำว่า "พี่" ไว้ข้างหน้านามของพี่ครับ แต่เดี๋ยวชื่อจะยาวเกินไป ขออนุญาตเรียกคุณนายดอกเตอร์เฉยๆ ตามชาวบ้านเขาละกันครับ
- เมื่อก่อนผมก็เคยคิดเหมือนเพื่อนของพี่แหละครับ หมดกิเลสแล้วมันสนุกได้ยังไง ดูหนังแบบไม่มีกิเลสมันจะสนุกได้ยังไง อะไรประมาณนี้ครับ
- แต่ผมก็ยังไม่มีประสบการณ์เหมือนคุณพี่หรอกครับ ว่างๆ ช่วยมาเสนอแนะหน่อยนะครับ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง
- จริงๆ หลักของพระพุทธศาสนาเรามีไม่มากนะครับ คือทำอย่างไรให้พ้นทุกข์เท่านั้น
- แต่ปัจจุบันคงห่างจากพุทธกาลเกินไปกระมังครับ อะไรต่อมิอะไรมันต่อยอดของมันเองมากมาย มากจนเฝือไปหมด เหมือนเราปิดทององค์พระ ปิดมากๆ จนมองไม่เห็นองค์พระ เห็นแต่ทอง เลยเข้าใจว่าทองคือพระ
- เหมือนคนใกล้ตัวผม บอกอย่างไรๆ เขาก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ สุดท้ายก็ไม่ทำ เพราะเขายังไม่เห็นความจำเป็น แต่เรากลับเห็นว่ามันขาดไม่ได้เลย
- ทุกอย่างก็แล้วแต่เหตุปัจจัยแหละครับ เมื่อมันถึงพร้อม ไม่อยากให้เป็นมันก็ต้องเป็น
- ขอบคุณที่มาเยี่ยมกันครับ
ธรรมะสวัสดีครับ
สวัสดีครับคุณ naree
- ผมก็ยังไม่พ้นครับ ยังเวียนว่ายอยู่เป็นเพื่อนคุณครับ
- ธรรมดาผัสสะเฉยๆ ยังไม่น่ากลัวครับ
- พอเกิดผัสสะมันก็ทำให้เกิดเวทนา
- พอเกิดเวทนาแล้วมันทำให้เกิดตัณหา
- ถ้าพ้นจากตัณหานี้ไปแล้วก็ทำให้เกิดภพเกิดชาติครับ
- ในการปฏิบัติธรรมท่านเลยให้รู้ที่ ผัสสะ และเวทนา นี้แหละครับ ควบคุมเพื่อใม่ให้เกิดตัณหา
- เพราะเมื่อเกิดตัณหาแล้วเราไม่รู้เท่าทันก็ต้องเวียนว่ายกันต่อไปครับ
- ทุกอย่างอยู่ที่ใจครับ อย่างที่คุณ naree ว่าไว้
- เมื่อใจปลอดโรค ร่างกายจะเป็นเช่นไร ก็ไม่เป็นทุกข์อีกแล้ว
- และก็ไม่ต้องเปลืองแรงเวียนว่ายกันต่อไปครับ
ธรรมะคุ้มครองครับ
สวัสดีครับคุณพี่ศศินันท์
ผมเห็นด้วยกับคุณพี่ครับ ว่าเราต้องเน้นการปฏิบัติก่อน แต่ก็ต้องยึดปริยัติเพื่อเป็นไกด์นำทาง
การปฏิบัติโดยไม่มีอาจารย์หรือไม่มีเข็มทิศนำทาง มันก็ต้องหลงแน่นอนครับ เพราะธรรมะที่พระพุทธองค์แสดงไว้นั้นปัญญาอย่างเราๆ มิอาจรู้เองได้
การศึกษาปริยัติมากเกินไปก็ควรระวัง เพราะทำให้เกิดการสงสัยมาก มันก็ต้องสงสัยอยู่แล้วเพราะว่าเราจินตนาการเอาเองไม่ได้ เมื่อจินตนาการเองไม่ได้อาจทำให้เกิดมิจฉาทิฎฐิขึ้นได้ ก็อาจหลงไปอีก
เพียรทำเพียร เช็คเข็มทิศ เพียรปรึกษาครูบาอาจารย์ ผมว่าปลอดภัยที่สุดครับ
ธรรมะสวัสดีครับ