เรื่องปวดหัวในวันสัมมนา

ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา (รวมวันศุกร์) ได้ไปสัมมนานอกสถานที่กับที่ทำงาน โดยมีวัตถุประสงค์ที่ให้พนักงานแต่ละท่านได้ action plan ในปีนี้ของตน แม้ว่าทุกคนรู้สึกไม่ค่อยอยากจะไปก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ ไปถึงเมืองกาญฯ (สถานที่สัมมนา) ช้ากว่ากำหนดไป 1 ช.ม. วันแรกที่ไปถึงก็ลงมือสัมมนากันเลย ความรู้สึกที่ได้ ตอนนั้นทุกคนรู้สึก fresh มากทำให้การสัมมนาวันนั้นเป็นไปได้ด้วยดี ได้งานและสิ่งที่น่าสนใจมากมาย ในความรู้สึกส่วนตัวแม้ตอนแรกจะคิดว่ามาสมัมนานอกพื้นที่ก็ไม่เห็นว่ามันจะทำให้ได้ หรือไม่ได้งานต่างจากอยู่ที่ทำงานและประชุมในห้องประชุมเดิมเลย เพราะไปถึงก็นั่งสัมมนาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมอยู่ดี และความสะดวกก็ไม่มีเพราะไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้เตรียม presentation แต่แล้วก็กลับผิดคาดและรู้ว่าการไปสัมมนานั้นสิ่งหนึ่งที่ต่างไปก็คือทุกคนไม่กังวลเรื่องเวลา และทุกคน concentart อยู่เพราะเรื่องที่ประชุม ไม่สนใจเรื่องอื่น ทำให้แผนงาน และความคิดต่างๆลื่นไหลพอสมควร มีการพูดถึงจุดอ่อนจุดแข็งขององค์กรมาก และพบว่าจุดอ่อนเพียบ แต่จุดแข็งกลับมีแค่ 1ข้อ จุดอ่อนที่ชัดๆ และเป็นที่ยอมรับคือ การขาดการอบรมพนักงาน เราเห็นด้วยอย่างที่สุด ถ้าไม่มีการอบรมพนักงานจะไม่รู้ว่าเป้าหมาย และสิ่งที่สำนักงานต้องการคืออะไร และเมื่อไม่รู้เป้าหมายคนเราจะทำได้ถูกต้องได้อย่างไร

แต่เมื่อมาถึงวันที่สอง เนื่องจากเมื่อคืนแรกทุกคนต่างเตรียม Presentation เพราะยังไม่สมบรูณ์ดี และปัญหาหนึ่งที่ต้อง Mark ไว้ในชีวิตเลยก็คือว่าถ้าจะไปพักตามโรงแรมต่างๆและนำ Notebook ไปด้วย สิ่งที่จะลืมไม่ได้เลยก็คือรางปลั๊กไฟราง หรือหัวต่อสามรูเพราะบางโรงแรมจะมีเต้าเสียบแค่ 1 แห่ง หรือที่เสียบมีแค่ 2 รูเท่านั้น (โอ้พระเจ้า คืนนั้นพวกเราแย่งตัวต่อ 3 รูกันทั้งคืน เพราะมีแค่ 1 อัน แต่มี Notebook 3 เครื่อง) และผลจากการระดมความคิด และเตรียมงานกันถึงตี 2 ผลปรากฏว่าทุกคนซึม และดูอ่อนเพลีย และในเมื่อตลอดงานมีแต่คำว่าเจ๋งทุกคนเลยเซ็งเป็นที่สุด ทำให้กำหนดการเลื่อนออกไปอีก 1 วัน

แต่พอเข้าวันที่ 3 ปรากฏว่าข้าพเจ้าเดี้ยง เพราะอาหารเป็นพิษ คาดว่าเป็นเพราะเมนูผัดหอยลายแน่ๆ แต่ไม่มีคนอื่นเป็นนะ 12 คน เป็นแค่ 1 เท่านั้น เมื่อคืนก็เลยต้องนั่งรถไปโรงพยาบาลในเวลาประมาณเที่ยงคืน โรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนา ไปถึงก็คงเป็นแพทย์เวรที่มารักษา ไอ้เราก็โทรมแต่งตัวดูแบบชาวบ้านสุดๆ และสิ่งที่รู้สึกว่าทำให้รู้สึกไม่ดีกับหมอที่มารักษาก็คือ หมอที่มาดูอาการจะทำแค่ถามอาการวัดนู้น วัดนี้ แล้วก็จ่ายยา พระเจ้าไม่ได้คิดที่จะอธิบายให้คนไข้รู้สิ่งที่เกิดขึ้นเลย ได้แต่ให้ยา ทำให้ข้าพเจ้าไม่รู้อะไรได้แต่กินยาที่ให้มาเต็มพิกัด แล้วในที่สุดข้าพเจ้าเลยโทรศัพท์ไปถามรุ่นพี่ที่เป็นหมอ และอธิบายถึงอาการที่เป็น เพราะไม่เห็นหมอจ่ายยาฆ่าเชื้อ และสิ่งที่ได้ก็คือ พี่เค้าอธิบายว่าจากอาการน่าจะเป็นเพราะเชื้อพวกไวรัส (ถ่ายเป็นน้ำ ไม่ใช่มูก) ไม่จำเป็นต้องกินยาฆ่าเชื้อ แต่ถ้าเป็นพวกแบคทีเรียถึงต้องกินยาฆ่าเชื้อ ส่วนอาการปวดท้องมันจะค่อยๆหายไปเอง เท่านั้นเรารู้สึกว่าอืมรู้แล้วว่าสาเหตุคืออะไร และต่อไปถ้าเป็นอีกจะได้สังเกตุตัวเอง แต่หมอสมัยนี้มักจะไม่ค่อยบอกอะไรคนไข้เลยก็จะมีผลทำให้คนไข้กังวลไม่เลิกเพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร และนี้เป็นสาเหตุที่ข้าพเจ้าไม่ได้เข้า presantation เพราะอาหารเป็นพิษนี่เอง วัยรุ่นเซ็งมากๆ