จะดีใจหรือเสียใจดี


เมื่อเธอยอมกินข้าวกับผมครั้งแรกในรอบ 1 เดือนที่ผ่านมา

วันนี้ผมได้ออกเดินทางไปหาเธอที่ที่ทำงานของเธอ เดินทางโดยรถเมย์สาย 95 ก นั่งจากรังสิตไปลงที่ตลาดบางกะปิ ลงตรงแฮปปี้แลนด์ ใช้เวลาเดินทางประมาณ 2 ชั่วโมง นั่งออกมาจากรังสิต13.30 น.ไปถึงที่หมายเวลา15.30 น.โดยประมาณ

ลงที่ตลาดแฮปปี้แลนดืได้ซื้อมะขาม 3 ประปุก ราคา 100 บาท และเดินไปหาซื้อดอกกุหลาบจัดช่อเล็กๆ ใส่ดอกกุหลาบ 3 ดอก หมดไป 100 บาท

และก็เดินออกมาข้างตลาดแฮปปี้แลนด์ มารอรถเทกซี่ เพื่อที่จะไปหาสุดที่รักของผม นั่งรถเทกซี่ไปลงที่โรงพยาบาลสมิติเวช ศรีนครินทร์ เสียค่ารถไป 50 บาท

ผมก็เดินเข้าไปในโรงพยาบาล กดลิฟขึ้นไปชั้น 9 ไปรอพบเธอที่หน้าตึก ICU รอจนกว่าเธอจะลงเวร เพราะรู้มาว่า วันนี้เธออยู่เวรเช้า

ผมก้เดินไปเดินมาที่หน้าตึกเธอ เข้าไปนั่งที่ห้องรับรองคนไข้บ้าง รอจนเวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง เธอก็ลงเวรมา

ผมก็รีบวิ่งมาดักพบเธอพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ พร้อมทั้งของกินที่ผมซื้อไปฝากเธอ

เธอ...ก็บอกผมว่า.........มาทำไม คุยกันไม่รู้เรื่องหรือไง น่ารำคาญ น่าเบื่อ เธอมองหน้าผม เหมือนกับเห็นผี มาหลอกหลอนเธอ

ก็ก็ลงลิฟไปพร้อมกับเธอและชวนเธอกินข้าวด้วยกัน เธอปฏิเสธผมทุกอย่างช่วงที่อยู่ในลิฟ เธอบอกว่าซื้อข้าวมาแล้ว และจะรีบไปนอน ไม่ต้องกวน ผมก็บอกเธอว่าถ้าเธอไม่ไปผมจะคุกเข่าต่อหน้าเธอพร้อมช่อดอกไม้ เธอบอกผมว่าไม่โตเป็นผู้ใหญ่เลยนะ น่าเบื่อจริงๆ

หลังจากนั้นเธอก็พาผมไปที่ห้องรับแขก คุยกับเธอ ผมก็ชวนและง้อเธอไปกินข้าวกันซักมื้อนะ ในระหว่างนี้เธอก็คุยโทรศัพท์กับเพื่อนเธอ ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรกัน แต่ที่ได้ยิน เธอว่าเราเป็นผีและมาหลอกหลอนเธออยู่ได้ หลังจากที่เธอคุยโทรศัพทืเสร็จ เธอก็ยอมไปกินข้าวกับผม

เธอพาผมไปที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล เธอสั่งข้าวเปล่า 2 จาน กับข้าว 2 อย่าง หมดไป 50 บาท และผมกับเธอก็นั่งกินข้าวกันระหว่างกินข้าวผมก็ได้แต่นั่งมองเธอ ดูเธอ และเธอก็คุยกับผม ว่าที่ทำไปไม่รู้จักคิดหรือไง ทำไมทำตัวแบบนี้เป็นผู้ใหญ่ได้ไหม แล้วนี่ถ้าเธอแต่งงานไป ผมจะเป็นอย่างไร เธอบอกว่าสมมตินะ แต่สิ่งที่เธอสมมติมันเหมือนจริงมาก ผมทำตัวแทบไม่ถูก และเธอบอกผมว่า ผมโง่มากๆที่ไม่คิดก่อนทำและไม่รู้จักคิด

เธอบอกผมครั้งสุดท้ายก่อนกลับว่า มันไม่มีโอกาสที่จะกลับไปเหมือนเดิมแล้ว ถึงเธอไม่มีใคร ก็ไม่มีวันที่จะมาอยู่กับผมอีก

ผมกลับมาแบบเศร้าสร้อย เสียใจ หมดหวัง หมดกำลังใจ ชีวิตท้อแท้และสิ้นหวัง ไร้อนาคต เหมือนคนหมดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อไป

หมายเลขบันทึก: 124119เขียนเมื่อ 1 กันยายน 2007 20:19 น. ()แก้ไขเมื่อ 3 มิถุนายน 2013 13:25 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)
  • สวัสดีค่ะ มิสเตอร์จ๊อด
  • ถอยหลังมาหนึ่งก้าวแล้วทบทวนอีกซักครั้งจะเอายังไงดี
  •  อย่าเพิ่งหมดเรี่ยวแรงจ่ะ ทุกปัญหามีทางออก
  • เชียร์ๆๆๆจ่ะ
  • ขอบคุณpa_daeng
    มากครับ
  • ผมยังไม่ท้อถอยหลอกครับ
  • ตราบใดที่เธอ คนที่ผมรักยังไม่มีใครหรือยังไม่แต่งงาน ผมก็จะรักเธอต่อไป และไปตามตื้อเธอต่อไป
  • อนาคตผมอาจจะเข้าวัดตลอดชีวิตก็เป็นได้ เพราะเธอคือคนแรกของผม เธอสอนผมให้ผมรู้จักความรัก ความผิดหวัง และความทุกข์

สวัสดีค่ะ

  • สู้...สู้
  • ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก
  • สวัสดีครับ nokky
  • ผมใช้วิธีตื้อเธอทุกรูปแบบแล้วครับ ใช้ตั้งแต่ โทรศัพท์ จดหมาย ไปรอเธอที่ที่ทำงานของเธอ เอาดอกไม้ไปให้ ทำสิ่งที่ดีๆไปให้เธอ
  • แต่เธอมองว่า....ผมสร้างความรำคาญให้กับเธอ
  • ผมทำให้เธอ....อับอาย ไม่กล้าสู้หน้าใคร ที่ทำงานของเธอ
  • ผมทำผิดมากไปใช่ไหม
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท