จินตนาการ กับ ข้อเท็จจริง
"ข้อเท็จจริง" คำนี้กำกวมอยู่ทีเดียว ตกลงว่า จริงหรือเท็จ ทำไมจึงไม่พูดว่า "ข้อจริง" ในสิ่งที่มองว่าเป็นจริง และ "ข้อเท็จ" ในสิ่งที่ไม่ใช่ความจริง หรือว่า ในสิ่งที่เราพบนั้น ความจริงและความเท็จเป็นสิ่งที่คู่กัน ประเด็นนี้ คงต้องยกให้ผู้เชี่ยวชาญทางด้านปรัชญาเป็นผู้แนะนำ
ทีนี้ จินตนาการ เล่า ใช่ความจริงหรือความเท็จ วิทยาศาสตร์อาจมองจินตนาการว่าเป็นเท็จ เราอาจเคยได้ยินใครบางคนมองว่า "ดีแต่พูด หรือคิดได้อย่างเดียว แต่ไม่เคยทำ" นั้นหมายความว่า ในบางคนชอบจินตนาการ แต่ไม่เคยเห็นเขาลงมือกระทำ ขณะที่บางคน ทำอย่างเดียว แต่ไม่ค่อยจินตนาการ ดูเหมือนว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยฝีมือของมนุษย์นั้น มาจากจินตนาการ วันนี้ผมจึงอยากบันทึกจินตนาการบางอย่างบนวัฒนธรรมของความเป็นไทย ซึ่งมันเป็นข้อเท็จจริง (เท็จหรือจริงก็ไม่รู้)
มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง มีการเรียนการสอนตั้งแต่ระดับปริญญาตรี - ปริญญาเอก แถมมีโรงเรียนสาธิตห้อยท้ายเพื่อส่งผลิตภัณฑ์ต่อขึ้นสู่ยอด
ป้าลิ้นจี่ อายุ ๕๐ ปี สมัครเข้ามาทำหน้าที่เป็นแม่บ้านรักษาความสะอาดให้กับตึกหลังใหญ่แห่งนี้ โดยเฉพาะห้องบุคลากรของมหาวิทยาลัยที่ทำหน้าที่อาจารย์ ท่านเป็นแม่เฒ่าที่ทำงานมานาน
ดร.สโรชา เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ ไฟแรง เพราะจบปริญญาเอกมาหมาดๆ "สวัสดีค่ะป้า เหนื่อยไหมคะป้า" ระหว่างที่พูดด้วยเสียงอ่อนหวานก็ประนมมือโน้มศีรษะอย่างสวยงาม แสดงความเคารพต่อป้าลิ้นจี่ "โอ้ย อาจารย์ขา อย่าไหว้ป้าอย่างนี้ อาจารย์เป็นอาจารย์นะคะ" พร้อมกับคำพูดด้วยความลนลานอีกประโยคหนึ่งของป้าลิ้นจี่ ซึ่ง ดร.สโรชา ฟังไม่ถนัด ................................
ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. แก้วกาญจน์ ได้กล่าวสอน ดร.สโรชา ภายหลังที่อยู่ในห้อง ๒ คนว่า "นี่น้องสโรชา น้องมีการศึกษาสูง เหมือนกับไก่ที่เจาะฟองไข่ออกมาก่อน น้องไม่ควรที่จะไหว้แสดงความเคารพต่อป้าเขา........." "ค่ะ หนูจะพยายามฝึกฝนตัวเองเสียใหม่นะคะ ขอบคุณค่ะ" พร้อมกับแสดงความเคารพขอบคุณในคำสอนนั้น
หมายเหตุ ๑ : เรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติที่จินตนาการขึ้นเท่านั้น
หมายเหตุ ๒ : โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะ
ทุกอย่างมักจะมีการสุดขั้วกันเสมอ ดี เลว ซึ่งในความคิด คดิว่าถ้าอะไรมันต่างกันมาก น่าจะผลักกัน ไม่น่าอยู่ร่วมกันได้นะคะ
อย่างนี้น่าจะเรียกข้อแท้จริงมากกว่า
ขอบคุณค่ะ
555...อาจารย์ครับ...ผมชอบเล่าเรื่อง นิสิตด็อกเตอร์คนหนึ่งที่ไปลงฝึกภาคสนามในชุมชน(จินตนาการอีกเหมือนกัน...อิอิ)
บังเอิญเป็นชุมชนที่อยู่ห่างไกลความเจริญมาก(จนอาจทำให้นิสิตด็อกเกิดความรู้สึกอะไรบางอย่าง...555)
พอขึ้นรถสองแถวที่สามารถเข้าออกชุมชนได้วันละเที่ยว...ลุงมีที่แต่งตัวซอมซ่อผมหงอกขาวเต็มหัวก็ส่งยิ้มให้(ด้วยสาตาบริสุทธิ์ราวกับเด็กไร้เดียงสา...อิอิ)
ลุงมี..."ไอ้หนุ่มจะไปไหนล่ะนั่นน่ะ"...ลุงมีถามด้วยเห็นเป็นคนแปลกหน้าที่แต่งตัวดูดี(ก็ผูกเนคไทร์นี่นะ)
นิสิตด็อก..."จะเข้าไปหมู่บ้าน.........นี้แหละลุง"...ตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
ลุงมี..."เข้าไปทำอะไรหรือพ่อหนุ่ม"....แกถามด้วยความตั้งใจว่าพอจะมีอะไรช่วยเหลือได้บ้าง
นิสิตด็อก..."ทำวิจัยน่ะลุง"...ตอบไปงั้น
ลุงมีโคลงศรีษะ..."มันคืออะไรนะ..ไอ่จัยๆน่ะ"
นิสิตด็อก..."ต้องคนมีความรู้...ถึงจะเข้าใจน่ะลุง"บอกด้วยสายตาเอ็นดูคนแก่...
ลุงมี..."ความรู้อะไรเหรอ...พ่อหนุ่ม"...ไม่ใช่เซ้าซี้แต่อยากเป็นเพื่อนคุย
นิสิตด็อก..."ก็...รู้เรื่องมากมายเยอะแยะไปหมด...แบบเนี้ย" พยายามอธิบาย...เพราะชาวบ้านนั่งอยู่ด้วยเต็มรถสองแถว
เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับ...มีงานด่วนอ่ะครับ...ยินดีรู้จักอาจารย์ครับ...
- สวัสดีครับ
- "ข้อแท้จริง" คำนี้ ดูเข้าในคำว่า "จริง" ใช่ไหมครับ ซึ่งไม่ใช่ "เท็จ" อีกแล้ว
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับ
- มาถึงก็ขำเลยหรือครับตั้งสาม ๕ แน่ะ :-)
- ผมจะมาอ่านต่อนะครับ หลังจากจบเรื่องแล้ว
- ขอบคุณครับ
"จินตนาการสำคัญกว่าความรู้" ทราบกันฤาไม่
เพราะจินตนาการ เราจึงได้เห็นสภาพบนพื้นผิวดาวอังคารนะ
ไม่ว่ามันจะจริงหรือเท็จ ก็ไม่เห็นว่ามันจะแตกต่างอะไรเลย
สมมุติว่ามันจริงแล้วอะไรเป็นเรื่องเท็จ และถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องเท็จ แล้วอะไรมันจะเป็นเรื่องจริง
- สวัสดีครับ
- "บนโลกแห่งความฝัน และวันที่เป็นจริง เรื่องราวทุกสิ่งต่างกันมากมาย เธอจงเสาะหา พกพานำไป เพียงรักเต็มหัวใจ กำลังใจเต็มทรวง..." เป็นเพลงของ....แต่ผมฟังจากเสียงของคัมภีร์
- โลกแห่งความฝันคือโลกแห่งความสวยงาม บนโลกที่เราเดินอยู่นี้มีความสวยงาม :-)
คุณ
ครับ..."จินตนาการสำคัญกว่าความรู้" เป็นคำกล่าวของไอสไตน์...ช่วงจังหวะที่เขาค้นพบความยิ่งใหญ่ของพลังงานอะตอม...
ลุงมี..."ความรู้อะไรเหรอ...พ่อหนุ่ม"...ไม่ใช่เซ้าซี้แต่อยากเป็นเพื่อนคุย
นิสิตด็อก..."ก็...รู้เรื่องมากมายเยอะแยะไปหมด...แบบเนี้ย" พยายามอธิบาย...เพราะชาวบ้านนั่งอยู่ด้วยเต็มรถ
ลุงมีโคลงหัวด้วยความซื่อใส(แต่คงทำให้ใครบางคนอึดอัด...555)...
นิสิตด็อก..."เอางี้ละกันลุง...เรามาตั้งคำถามกัน จะได้รู้ว่าคนมีความรู้มากเป็นยังไง"
ลุงมี...???
นิสิตด็อก..."ถ้าผมทายแล้วลุงตอบไม่ได้ ลุงให้ผม 1 บาท...ถ้าลุงทายแล้วผมตอบไม่ได้...ผมให้ลุง 100 บาทเลยเอ้า" พูดพร้อมกับวางมาดให้คนทั้งรถดู(แต่เขาจะรู้สึกยกย่องรึป่าวนะ...อิอิ)
ลุงมี..."จริง ๆ เหรอพ่อหนุ่ม"...ความลงความรู้อะไรไม่เข้าใจ...รู้แต่ว่า แทง 1 ได้ 100 มากกว่าซื้อหวยใต้ดินอีก...555
นิสิตด็อก..."งั้นผมถามเลยนะ...เอาเรื่องใกล้ ๆ ตัวนี่แหละ...ในร่างกายคนเรามีกระดูกกี่ชิ้น" พร้อมสอดส่ายสายตาดูแววตาฉงนของคนทั้งคันรถ...
ลุงมี....ส่ายหัวพร้อมกับควักตังให้ไป 1 บาท
นิสิตด็อก..."คนเรามีกล้ามเนื้อกี่มัด"
ลุงมี....ส่ายหัวพร้อมกับควักตังให้ไปอีก 1 บาท
นิสิตด็อก..."ในร่างกายเรามีน้ำกี่ส่วน"
ลุงมี....ส่ายหัวพร้อมกับควักตังให้ไปอีก 1 บาท
นิสิตด็อก..."งั้นลุงถามบ้างก็แล้วกัน" มาดผู้ทรงภูมิเจิดจ้าไปทั้งคันรถ...
ลุงมี..."เอ่อ...อะไรเอ่ย...มี 3 หัว... 4 ขา... 5 แขน" คนทั้งคันรถมี???เกิดขึ้นพร้อมกันเมื่อจบคำถาม...
นิสิตด็อก..."คนพิการใช่ไหมลุง"
ลุงมี..."ไม่ใช่"
นิสิตด็อก..."สัตว์ประหลาดใช่ไหมลุง"
ลุงมี..."ไม่ใช่"
นิสิตด็อก..."มนุษย์ต่างดาวเหรอ"
ลุงมี..."ไม่ใช่"
นิสิตด็อกชักจนมุม..."งั้นลุงเอาไป 100 บาท"... ควักสตางค์ให้แต่ไม่ยอมจบง่าย ๆ หรอกลุง... "ไอ้ 3 หัว 4 ขา 5 แขนเนี่ย...มันคืออะไรเหรอลุง"
ลุงมีตอบ..."ลุงก็ไม่รู้เมื้อนกัน" พร้อมกับควัตังมาอีก 1 บาทจ่ายให้นิสิตด็อกผู้มากด้วยความรู้ไป...
สวัสดีเจ้าค่ะ คุณครูเอก
สบายดีไหมค่ะ....มาตามจินตนาการและความตั้งใจ โย่วๆๆๆ....รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ...หนูแวะมาเยี่ยมเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ --------> น้องจิ ^_^
- ขอบคุณครับ นายขำ
- นับเป็นนิทานที่ผมต้องเก็บไปเล่าต่อให้กับผู้ที่กำลังจะเป็นบัณฑิต ขณะเดียวกัน ผมก็ต้องสำนึกในนิทานนี้ด้วย
- ขอบคุณครับ สาวน้อยพิราบจิ
- บินมาบินไป บินไปสู่เสรี
- บอกไม่ได้ว่า สบายหรือไม่สบาย รู้เพียงว่า มันเป็นอย่างนี้ มันเป็นอย่างที่มันจะเป็น (อารมณ์นี้)