การไปมาหาสู่กัน
ผมติดตามเจ้าพ่อดงหลวง เล่าเรื่องเตรียมการจัดงานวันเฮฮาศาสตร์อย่างสนุกและมีความสุข ท่านค่อยๆเปิดหน้าสารบัญดงใหญ่ที่ละแผ่นๆ เหยาะความรู้ความคิดความคันให้กับเราอย่างนิ่มเนียน ดึงทุกศาสตร์มาใช้อย่างกลมกลืน ภาพถ่ายดาวเทียม ให้เห็นสภาพแวดล้อมในมุมกว้าง ธรรมชาติผสมผสานธรรมมะ ชวนให้เราเกิดธัมโมสุขังพะลัง แทรกเรื่องชาติพันธุ์ ตัวตนคนประวัติศาสตร์ บอกว่าเราจะได้เจอกับสหายตัวจริงเสียงจริง โอ้โห้ท่านจัดให้แต่ละเรื่องแทงใจดำทั้งนั้น แถมยังแย้มนิดๆเรื่องอาหาร ยำหวาย เราเคยแต่โดนหวายยำตอนเด็ก พอโตขึ้นจะได้มาขย้ำหวายล้างแค้นแสนอร่อย มันเหมือนพลิกล็อกพลิกใจให้ทะยานไปกับจินตนาการ
เรื่องไปมาหาสู่กัน เป็นภาพฝันที่สวยงามของเด็กบ้านนอกเช่นผม นึกถึงคราใดก็ได้แต่เสียดายแทนเด็กๆสมัยนี้ ที่เรามีภาพสวรรค์คนละอย่าง ..ระหว่างที่นั่งเกวียนคดเคียวผ่านป่าไม้เบ็ญพรรณ มีหญ้าเพ็กขึ้นสูงประมาณหน้าอกอยู่2ข้าง เดินชมผลไม้ ดอกไม้ป่า ดอกกระเจียว เก็บเห็ด ขุดมัน คล้องกิ่งก่า หาไข่นก ฟังเสียงลม มองดูลูกยางควงใบพัดปลิวออกรอบๆต้นสูงใหญ่ นกแขกเต้าเป็นฝูงบินไปล้อลมเล่น
ช่วงบ่ายเหนื่อยนักแวะพักแข้งขาขออาศัยนั่งเกวียน เราบรรทุกมะพร้าวอ่อนมาหลายทะลาย ข้าวหลามบั้งโต กล้วยสุก กระยาสารท เอาออกมาชิมพอท้องตึงก็ง่วงตามประสาเด็ก เอนตัวลงนอนฟังเสียงนกหัวขวาน สับโพรงไม้โป๊ก โป๊ก ผสานเสียงออดแอดของเกวียน ตื่นอีกทีทะลุป่าถึงท้องทุ่งลำธารใส ปลดวัวให้ออกไปเล็มหญ้า ผู้ใหญ่ถือแหไปหาปลา คุณยายไปก่อไฟหุงข้าวหม้อดิน คุณน้าไปเก็บผักที่ขึ้นอยู่ริมห้วยมาต้มจิ้มน้ำพริกปลาที่เพิ่งจับมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้ ก่อนมืดค่ำพวกผู้ใหญ่ไปปักเบ็ดทิ้งไว้ พวกน้าผู้ชายเอาไม้ซางไปหายิงกบ อุ้มเต่าแม่ไข่มาให้เราตาโต คราวนั้นมันพอเพียงจนบอกไม่ถูก มานึกถึงทุกวันนี้เราจะเอาต้นทุนอะไรไปพอเพียง เว้นแต่จะทำใจ ทำยังไงให้ใจเพียงพอ ยากจริงหนอใจเอ๋ย..
ทั้งหมดนี้เป็นอดีตที่งดงาม แต่ไม่สามารถจะกู่กลับมาอีกแล้ว เราต้องอยู่กับการเปลี่ยนแปลง ทุกเรื่องใหม่หมดแม้แต่การไปมาหาสู่กัน บางคนอาจจะคิดว่าโทรหากันก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องเดินทางด้วย เรื่องนี้ไม่สามารถตอบด้วยเหตุผลอะไรทั้งสิ้น โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับน้ำใจไมตรีระดับลึก นักบินมิกาเซ่ญี่ปุ่นยินดีตายเพราะเขาตระหนักและศรัทธาหน้าที่ ขอผิดชอบชีวิตด้วยชีวิต แลกร่างกายเพื่อให้คนอยู่ข้างหลังได้ปลอดภัย ป้องกันศักดิ์ศรีของชาติ ถามว่ามีเหตุผลเพียงพอไหม กับความคิดของนักรบกล้า ถ้าเข้าไม่ถึงพลังศรัทธาของมนุษย์ก็เฉยไว้
เทียบไม่ได้เลยกับผมที่อยู่หนักแผ่นดินไปวันๆ บางทีก็ถามตัวเองว่าอยู่หาวิมานอะไร คิดและทำอะไรที่เป็นสัปรดบ้าง รึว่าอยู่พ่นคาร์บอนไดอ๊อกไซด์ให้โลกร้อนมากขึ้น เรื่องทั้งหมดนี้จะเอาไว้คุยกับน้าบุญธรรมผม ที่เธอหอบความห่วงใยจากเชียงใหม่ลงมาดูว่าเป็นยังไงบ้าง เพราะอย่างนี้นี่เอง เธอควรได้รับตำแหน่งน้าบุญธรรมโลก ..ยังดีที่ไม่ได้นั่งเกวียนมา แต่จะต้องใช้สารพัดยานพาหนะ รถไฟ รถบัส เครื่องบิน เพื่อประหยัดเวลาและทำให้เกิดความเป็นไปได้ “มนุษย์พยายามค้นหาความเป็นไปได้อย่างเต็มสติปัญญาเรื่อยมา”
บอกแล้วไงว่าเราอยู่กับความเปลี่ยนแปลง การจัดงานเฮฮาศาสตร์ครั้งที่3 คือกระบวนการหนึ่งของการจัดการความรู้ที่เกิดจากผลของการแสวงหาช่องทางใหม่ๆ ไปเรื่อยๆจนกว่าจะได้จุดโดนใจ ใครไม่เปลี่ยนบรรยากาศใหม่ๆสดๆเสียบ้าง ชีวิตเหี่ยวเฉาตายไม่รู้ด้วยนะ ..ผมชอบเพลงลูกทุ่งที่ร้องทำนองเพลงตังหวายของผู้ไทมาก จะรวบรวม : ซีดี.ของสาวจ๊อบแอนด์จอยไปเปิดฟังตลอดเวลาที่นั่งรถเข้าสู่ดินแดนตำนานเพลงนี้ แค่คิดก็ปลื้มสุขแล้วละครับท่านบางทราย อิ อิ..
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะพ่อครู..
อ่านแล้วจินตนาการบรรยากาศในอดีตที่พ่อครูเล่าตามไปด้วย... รู้สึกจริงๆ ว่ามีความพอเพียงและมีความสุขตามอัตภาพ...
สมัยนี้คงหาไม่ได้แบบนี้จริงๆ...
ฝากสวัสดีพี่อึ่งอ๊อบด้วยค่ะ.. เดินทางไกลน่าดู..แต่คิดว่าอย่างไรก็คุ้มค่ะ..ได้พบได้เจอคนที่รักที่นับถึือกันแบบนี้ ^ ^
ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ดีๆ ให้ฟังค่ะ..
อาจารย์ชยันแต่เช้าเลย ตื่นมาก็ชมคนโน้นคนนี้
ก็ดีเหมือนกันนะ เหมือนตักบาตรกำลังใจให้กัน
ธุจ้า
คุณน้ามาคราวนี้
อธิบายได้ว่า มหาชีวาลัยอีสานใครๆก็มาได้
- มาเดี่ยว
- มาคู่
- มาเป็นครอบครัว
- มาเป็นกลุ่ม
- มาเป็นค่าย
- มาถล่มทะลายแบบฉิ่งฉับทัวร์
- แต่ที่ดีที่ซู๊ด มาแบบเฮฮาศาสตร์ ครับผ๊ม เพราะใจสั่งมา ก็เลยเฮฮาได้สมใจ
จะแปลงบันทึกนี้ เล่าสู่ เจ้าสองตัวที่บ้านค่ะพ่อ...ที่บ้าน ขาดมากๆ เรื่องนี้...เนื่องจากเป็นครอบครัวเดี่ยว..ไม่มีญาติ....(มีญาติ ญาติก็ไม่คบ) พ่อ...แม่ ทำแต่งาน...ลูกติด..ทีวี.....ชีวิตในมือง...ลืมตาก็เสียตังค์
สวัสดีตอนเช้าค่ะ พ่อ
ตอนนี้มีญาติแล้วเน้อ
แถมยังมีพี่ป้าน้าอาอีกเต็มกระบุงโกย
เครือญาติในสายเฮฮาศาสตร์เรานี่แหละ
แจ๋วยิ่งกว่าญาติใครๆเสียอีก
ทุกคนรักหลานๆ ชื่นชมในความฉลาดแบบจ๊าบๆ
พวกญาติรุ่นแก่ประทับใจมากรู้ไม๊ อิอิ
พ่อคะ
บนความสำเร็จในงานหลาย ๆ งาน
บนเส้นทางของการดำเนินไปของชีวิต
ย่อมมีผู้อยู่เบื้องหลังที่คอยเป็นกำลังใจ และคอยสนับสนับ โอบอุ้มเรา
ไม่ว่าเล็กน้อย หรือใหญ่โต มากโขอย่างที่เคยได้รับสม่ำเสมอ..ผ่านใจ
"เรา" ต้องกตัญญูทุกทุกชีวิต กับทุกสิ่งในความเป็นไป ด้วยการทำความดี..ทำความดี
ให้สมกับที่มีโอกาสได้รับมา....
.........
.......ในการเดินทางตามเส้นของธรรมชาติ ....สอนให้ให้มองผ่านโลก....เพื่อไปเจอโลกอีกรูปแบบหนึ่ง
คนในโลกซึ่งสอนในสิ่งที่ไม่มีในบทเรียน สอนในสิ่งที่หาไม่ได้ในชีวิต...ถ้าไม่แสวงหา.....
มิตรภาพที่ก่อเกิดบนเส้นทางแห่งนี้....สอนให้เรารู้จักที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน สอนให้เราได้มองตนให้รู้ตน สอนให้เราได้ลดความเป็นปัจเจกชน สอนคนให้รู้ใน "ความเป็นคน"
ทุกย่างก้าวของการเดินไปข้างหน้า เหมือนการเดินย้อนเข้ามาในใจตน......ถามตัวเองเสมอ......เพื่ออะไรเพื่อ "ใจที่สั่งมา" ไงพ่อ
สวัสดีค่ะพ่อฯ
มาต่อยอดจากความเห็นคุณน้า
ทุกวันนี้ เนื่องจากคิดเสมอว่า ตัวเอง คงไม่สามารถทำหน้าที่เป็นต้นแบบแม่ที่ดีให้กับเด็ก ๆ ได้
แต่สิ่งหนึ่งที่พร่ำสอนให้เขาเห็นผ่านการกระทำคือ คิดดี ทำดี ให้เกียรติกับคนทุกคน ไม่นินทาว่าร้ายใคร และสิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดคือ การกระทำให้ลูกเห็นถึงความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณกับเรา และให้เขาเห็นค่าของความเป็นคน ซึ่งต้องขอขอบคุณทางโรงเรียนของลูก ๆด้วย ที่เล็งเห็นถึงความสำคัญในข้อนี้เหมือนกัน ครูที่โรงเรียนจะสอนเด็ก ๆ เสมอว่า ต่อให้คุณเป็นคนเก่ง คุณเป็นคนดี มันก็ไม่มีประโยชน์ถ้าคุณไม่มีคุณธรรม การมีคุณธรรมจะส่งผลให้คุณเป็นคนดี คนเก่ง เอง ในที่สุด
ขอบคุณพ่อครูค่ะ ที่เปิดโอกาสให้เด็ก ๆ ได้สัมผัสสิ่งดี ๆ ได้เห็นสิ่งดี ๆ ทุกครั้งที่คุยถึงพ่อครูฯ คุยถึงความสุขที่สัมผัสได้จากสวนป่า เด็ก ๆ ดูมีความสุขทุกครั้งค่ะ
- พี่อึ่งสุดสวยมาถึงตอนเช้าหรือมาถึงตอนเย็นวันศุกร์ครับพ่อ
- ดีใจที่ลูกหลานๆๆเป็นห่วงครับ
สวัสดีครับ
- มาอ่าน
- มาอิ่ม
- มาอุ่น
ก่อนไปเวียดนาม 4- 5 วันครับ .. คิดถึงหมู่ญาติและท่านประธานค่ายเฮฮาฯ ครับ