มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง

การคิดดีบนพื้นฐานของความพอเพียง

มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายอย่างยิ่งนะที่โครงสร้างทางสังคมของไทยเราเป็นสังคมแห่งความสงบสุขสังคมแห่งความเอื้ออาทร เราเคยมีวิถีที่เป็นมาอย่าง "พอเพียง"อย่างแท้จริง แต่ความเปลี่ยนแปลงในหลาย ๆด้านโดยเฉพาะการเป็นทาสของ "วัตถุ" ทำให้ผู้คนเราเปลี่ยนไปมาก โดยเฉพาะเด็กที่กำลังจะเติบโตหรือที่เติบโตมาแล้วมีวิถีที่สร้างปัญหาให้กับสังคม มีการดำรงชีวิตที่ปราศจากการคิด คำถามคือใครเป็นคนทำให้เด็กของเราเป็นเช่นนั้น ในเมื่อทุกคนทราบดีว่าเด้กคือผ้าขาวที่บริสุทธิ แล้วใครเป็นผู้แต้มสีให้เขาเหล่านั้น ใครควรสร้างภูมิคุ้มกันที่ดี สถาบันครอบครัว สถาบันทางสังคม สถาบันทางการศึกษาหรือใคร เราไม่อยากให้มีการโทษกันเลยเราอยากเห็นความร่วมมือของทุกฝ่ายเราอยากเห็นทุกภาคส่วนนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง นำคุณธรรมนำความรู้ นำคุณธรรมพื้นฐานมาใช้เป็นแนวทางในการปฏิบัติอย่างแท้จริง เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนว่าสิ่งต่าง ๆเหล่านี้จะนำมาใช้ท่องจำเสียมากกว่านำมาปฏิบัติ อยากเห็นผู้ใหญ่เป็นแบบอย่างที่ดี อยากเห็นผู้มีอำนาจสร้างสิ่งที่แสดงถึงความเป็นไทยอย่างแท้จริง อยากให้ทุกภาคส่วนของสังคมสร้างภูมิคุ้มกันให้กับเด็ก อยากเห็นครูทุกคนมีจิตเมตตาและปฏิบัติกับนักเรียนเหมือนปฏิบัติกับลูกหลาน อยากให้ทุกคนหาความ "พอเพียง"ที่แท้จริง อยากให้ทุกคนช่วยให้เด็กของเรา "คิดดี คิดเป็น"