หนีคนไข้


ผมกลับไปนั่งพักเหนื่อยแป๊บนึง จะออกก็ไม่ได้ เพราะ sister บอกว่าป้าแกยังนั่งรออยู่หน้าห้อง สงสัยจะรู้ว่าแกถูกหลอก ผมเลยออกไปทางเดิม แบบนินจา และขึ้นไปนั่งพักที่ภาควิชาแทน

วันที่ 29 สิงหาคม 2550

วันนี้เป็นวันพุธกลางสัปดาห์ที่ 17 นับถอยหลังร่นลงไปอีก 77 วัน ก็จะได้สำมะเหร็จเสร็จสรรพซะที หลายคนถามผมว่าทำไมต้องนับถอยหลัง ผมไม่มีความสุขที่สิงคโปร์เลยหรือ ถึงตอนนี้ก็จะขอตอบตรงๆเลยว่า มีความสุขโขอยู่ครับ ถ้าไม่นับเรื่องคิดถึงลูกเมียนี่ สุขจริงๆ ทำงานก็สนุก เพื่อนก็มีมากขึ้น ครูก็ไม่ด่าแรงๆเลยเหมือนเมื่อก่อน (ก๊อกๆ) แต่ที่ยังนับอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะจะได้บอกลูกสาวทุกครั้งเมื่อเธอโทรมาหา หรือเธอถาม การนับถอยหลังช่วยบรรเทาความทุกข์ของเธอได้นะครับ (ผมคิดเดาไปเอง)

                วันนี้ช่วงเช้าตรวจคนไข้ที่คลินิกกับครูหาญ ช่วงนี้ครูมาช้าทุกวัน ส่วนหนึ่งก็ผ่าตัด บางทีก็ทำคลอด พอมาถึงก็บ่นว่า waiting time ของผมเร็วกว่าของท่านเสียอีก คนไข้พิเศษของท่านต้องรอนานจนเสียสถิติ (เขามีสถิติรายงานทุกครั้งเลยครับ) ก็แหงล่ะ เล่นมาซะสายแทบทุกครั้งนี่ ถ้าระยะเวลารอยังสั้นก็นับว่าเป็นซุปเปอร์แมนแล้ว จนเข้าตาจน ท่านเลยบอกให้ผมดูคนไข้พิเศษเลย (อันนี้ถือว่าเป็นพิเศษสำหรับผมเช่นกันนะครับ เพราะถือว่าเข้าตากรรมการ) จนมาถึงรายสุดท้ายนี่มีเรื่องตลก

                ป้ารายนี้แกเป็นมะเร็งมดลูก (อีกแล้ว เกิดเรื่องทีไรต้องเจอในคนไข้มะเร็งมดลูกทุกทีสิน่า) แกอ้วนตุ๊บ มารักษากับเราด้วยเรื่องกระเพาะปัสสาวะไวเกิน แกพูดเก่ง เข้าขั้นพูดมากเลยก็ว่าได้ ผมต้องคอยถามแกเพื่อเข้าเรื่องทุกที เพราะแกจะเล่าออกไปโน่นไปนี่จนเหนื่อย จนตรวจร่างกายเสร็จก็แล้วก็ยังไม่ยอมออกไป ตอนหลังเล่นถามผมว่ายังมีประวัติของแกเมื่อ 30 กว่าปีที่แล้วหรือไม่ ปี 1978 นู่น ตอนนั้นแกมาทำแท้งที่ KK นี่แหละ เพราะท้องขณะที่ยังไม่ได้แต่งงาน (กับแฟนคนแรก สามีคนนี้ไม่รู้เลย) น่าแปลกที่ยังมีประวัติของแกเก็บไว้ตั้งแต่ปี 1980 กระดาษนี่เหลืองอ๋อย กรอบแล้วกรอบอีก ผมค่อนข้างจะตื่นเต้นกับประวัติศาสตร์เสมอครับ ปรากฏว่าปีก่อนหน้านั้นไม่มี แกบอกว่า แกฝันเห็นเด็กผู้ชายมาหาแกบ่อยๆ บอกว่าเป็นลูกคนที่ทำแท้งออกไป แกก็รู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ย้อนนึกกลับไป แต่ตอนนั้นไม่มีทางออกจริงๆ และก็กรรมของแกนะครับ เพราะหลังจากที่ได้แต่งงานกับสามีคนปัจจุบัน ปรากฏว่าแกไม่สามารถมีลูกได้อีกเลย ท้อง 2 ครั้งก็แท้งเองเสียหมด มีคนบอกแกว่าที่แกเป็นมะเร็งนี่ก็เพราะบาปที่แกทำไว้ ต้องสวดทำบุญให้ลูกคนแรกจนกว่าจะหมดกรรมกันไป

                ผมเสียเวลากับแกนานมาก ตอนนั้นก็บ่ายโมง 15 นาทีเข้าไปแล้ว ก็มีโทรศัพท์เข้ามา แทมมี่บอกว่าครูหาญเรียกผมให้เข้าไปในห้องผ่าตัด แกบอกผมว่าเสียใจที่รบกวน ผมก็ตอบว่า ไม่เป็นไร ผมเป็นหมอครับ ว่าแล้วผมก็รีบก็ออกไป แต่ไม่ทันจะพ้นนอกคลินิกก็ได้ยินเสียง sister ลิลลี่เรียกผม แล้วพาไปกระซิบว่า แกโทรเข้ามาเองไม่ใช่ครูหาญ เธอเห็นว่าไม่จบแน่เลยออกอุบายเช่นนั้น เลยหัวเราะกิ๊กๆ แล้วแอบพาผมเข้าห้องตรวจทางลับที่ครูหาญใช้ประจำ

                พูดถึงเรื่องทางลับนี่ ครูผมใช้ทุกครั้ง เพราะท่านไม่ยอมให้คนไข้เห็นว่าท่านเข้าหรือออกไปเวลาไหน เรียกว่าเป็นนินจาเลยก็ว่าได้

                ผมกลับไปนั่งพักเหนื่อยแป๊บนึง จะออกก็ไม่ได้ เพราะ sister บอกว่าป้าแกยังนั่งรออยู่หน้าห้อง สงสัยจะรู้ว่าแกถูกหลอก ผมเลยออกไปทางเดิม แบบนินจา และขึ้นไปนั่งพักที่ภาควิชาแทน กว่าจะได้ลงไปกินข้าวพร้อมดันดีก็ปาเข้าไปบ่ายโมงเกินครึ่ง ตอนบ่ายก็ตรวจคนไข้ต่อไปจนถึง 5 โมงครึ่งก็เสร็จ วันนี้ได้สอนนักศึกษาแพทย์ที่คลินิก แต่สอนเรื่องภาวะไม่มีระดูแทน เพราะเราเพิ่งเจอคนไข้ที่มีปัญหาเรื่องนี้กันมา

                เสร็จแล้วก็กลับไปที่ภาควิชา เตรียมจะกลับอยู่แล้ว ครูหาญก็บอกให้ไปห้องผ่าตัด เพราะมีคนไข้คนหนึ่ง ก็เลยรีบวิ่งเข้าไป เธอไม่ยอมให้คุณหมอดมยาก่อนที่จะได้ say hello กับครู ท่านเลยส่งผมเข้าไปรับหน้าก่อน เมื่อครูเข้ามาคนไข้ถามท่านว่า ใครจะเป็นคนผ่าเธอ ท่านตอบว่า “trainer” ให้ตายสิ ทำไมต้องบอกกันตรงๆอย่างนั้นด้วย ผมเชื่อว่าคนไข้คงรู้สึกน้อยใจหรือเสียใจแน่ๆ เธอคงมีเงินไม่มากพอที่จะจ่ายแบบ A class (paying class) เลยได้รับคำตอบเช่นนี้แล เฮ้อ ทุน(นิยม)หนอทุน(นิยม)

                ราว 3 ทุ่ม จิ๋มโทรมาหา บอกว่าวันนี้เจ้าจ้าอาเจียนตั้งแต่เที่ยง กินทุกครั้งอาเจียนทุกครั้ง เธอหิวครับ แต่กินทีไรหิวก็อ๊วกออกมาทุกที ก่อนนอนเลยได้กินยา motilium เข้าไป กินนมเล็กน้อยก็หลับไป คงจะเพลียจัด เห็นไหมครับ พระเจ้าไม่อยากให้ลูกผมน้ำหนักขึ้น อุตส่าห์ชื่นชมว่าเธอเก่ง เลิกนมขวดได้ในวันเดียว กินเก่งเพราะกินนมได้น้อยลง แล้วนี่ดูซิ มาเกิดเรื่องอ๊วกอีก ผมอยากจะบ้าตาย เลยกำชับจิ๋มว่าหากลูกยังไม่ดีขึ้นให้รีบโทรไปหา เพราะพรุ่งนี้จะกลับบ้านเลย จากนั้นก็โทรไปหาปุ๊ก เพื่อนกันที่เป็นหมอเด็กอยู่ที่ม.อ. บอกเธอว่าให้โทรไปหาจิ๋มหน่อย เพราะเมียผมไม่ชอบโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากใครง่ายๆ งานนี้ต้องผมเองครับ จากนั้นก็รีบแอบจัดเสื้อผ้าเอาไว้ หากไม่สบายใจพรุ่งนี้พร้อมเดินทาง
หมายเลขบันทึก: 123201เขียนเมื่อ 29 สิงหาคม 2007 22:39 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 20:07 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (10)

ความคิดของคนไข้ภาคอีสาน เขาก็คิดว่าที่ป่วยครั้งนี้เป็นเพราะกรรมเวรที่ทำในชาติก่อน

ไม่คิดว่าชาวสิงคโปร์ก็คิดคล้ายกัน 

เรื่อง..ลูกอาเจียน

ตอนลูกของดิฉันเด็กๆก็ชอบ  อาเจียน ไม่ชอบกินข้าว กินแต่นม พอเริ่มนำ้หนักขึ้นไม่อาเจียน..ก็ท้องเสีย 

แต่ก็ให้กินนมเรื่อยๆ แต่ต้องต้มขวดนมให้สะอาด

ตอนโต หุ่นสูง แข็งแรงดีค่ะ 

สวัสดีค่ะคุณหมอแป๊ะ...ธนพันธ์ ชูบุญ  

  • อ่านบันทึกของคุณหมอ  คล้ายๆกับครูอ้อยเลยค่ะ..อิอิ
  • ครูอ้อยหนี ผู้ปกครองนักเรียน  คนงานมาบอกครูอ้อยว่า..ท่าน ผอ.เชิญที่ห้อง  แต่ครูอ้อยไม่รู้อุบายของคนงาน..กลับเดินไปหาท่าน ผอ.จริงๆค่ะ  ท่าน ผอ.บอกว่า..ไม่ได้เชิญ  แต่มาก็ดีแล้ว...เอางานนี่ไปช่วยตรวจหน่อย...วายได้งานเลย..อิอิ
  • สวัสดีค่ะ อาจารย์
  • แวะมาอ่านบันทึกตอนเช้า วันนี้ขี้เกียจทำงานบ้าน
  • อาจารย์เป็นพ่อและสามีที่น่านรักจังค่ะ
  • สวัสดีคะ
  • แวะเวียนมา มาอ่านบันทึกของคุณหมอคะ
  • ยังไงก็ สู้ๆ นะค๊า

สวัสดีครับคุณ อุบล P

ลูมไม่ชอบอาเจียนหรอกครับ แต่มันอาเจียนน่ะ (กวน กวน)

ตอนนี้เขาไม่แตะขวดนมอีกเลยครับ เธอน่ารักและเก่งมากครับ

หลายๆครั้งผมเองก็มีความรู้สึกว่า คนๆหนึ่งเกิดมาเพื่อใช้กรรมนะครับ ทำไมบางคนประสบชะตากรรมไม่หยุดหย่อน

มาถึงตรงนี้ก็อิ่มเอิบใจอีกครั้งหนึ่ง ที่ตัวเอง (ยัง) ไม่มีโรคร้ายมาเยือน แต่ก็พยายามมสติครับ เมื่อไหร่เป็นขึ้นมาจะได้ทำใจได้เร็ว

พวกเราโชคดีอย่างหนึ่งครับ เราเจอโรคมากจนน่าจะชินตา ชินความรู้สึก แต่นั่นมันเกิดกับคนอื่นนะครับ

ครูอ้อย P ที่เคารพ

อย่างนี้ต้องตีคุณคนงานซักป๊าบ ข้อหาที่ไม่ยอมวิ่งไปบอกเราก่อน ฮา สะใจครับ ได้งานมาทำอีก สะใจ

สวัสดีครับพี่แดง P 

วันนี้ผมก็ขี้เกียจทำงานครับ

บอสไม่อยู่ เลยไม่มีงานผ่าตัด ไม่มีคนไข้ที่คลินิก

เลยมานั่งจิ้มแป้นพิมพ์ดีดอยู่นี่ไง

ลูกสาวอาการดีขึ้นแล้วครับ สงสัยกินของสกปรก

แต่นั่นแหละครับภูมิคุ้มกันธรรมชาติ ลูกชาวบ้านยังอยู่ได้เลยครับ

สวัสดีครับคุณ P

ขอโทษที่ไม่ได้สะกดชื่อ เพราะว่าอ่านยากจัง

ขอบคุณครับที่ผ่านมาเยี่ยมเยียน

อ่านบันทึกแล้วเป็นห่วงน้องหนูจ้าตาแป๋วจัง ดีใจที่อ่านถึงความเห็นแล้วรู้ว่าน้องจ้าอาการดีขึ้นแล้วนะคะ เวลาลูกไม่สบาย คนเดือดร้อนใจมากๆคือพ่อแม่นี่แหละค่ะ สงสารคุณจิ๋มเธอจังค่ะ ดีที่คุณพ่อพร้อมเป็นกำลังใจเสมอแบบนี้ อยู่ไกลก็เหมือนใกล้ค่ะ

ชอบใจที่เขามีการเก็บประวัติ  ตั้ง 20 กว่าปีเชียวนะคะ สงสัยว่าเขาจัดระบบยังไงเพราะพื้นที่เก็บไม่น่าจะมาก หรือว่าคนไข้ไม่มากนักคะ ของเราไม่ทราบเก็บนานเท่าไหร่ ที่แน่ๆรู้แล้วว่าของคณะแพทย์เรา ถ้าไม่มารักษาเกิน 5 ปีแฟ้มโดนเคลียร์ไปเลยค่ะ พวกเราทั้งบ้านโดนมาแล้ว เหลือแต่ HN ประวัติหายเกลี้ยงเลย

พี่โอ๋Pครับ

เจ้าตัวนี้ เธอมีปัญหาเรื่องท้องไส้ตั้งแต่แบเบาะ ผมเคยต้องเอาอึเธอไปรบกวนพี่ๆที่ห้องเพาะเชื้อ ห้องตรวจอึ(จุลทัศน์) เพื่อหาเชื้อ jejuni ให้ตอนวันอาทิตย์ ตอนนั้นรบกวนเขาไปทั่ว ยังไม่ลืมบุญคุณครับ (หากเจอพี่ๆทั้ง 2 ห้องนี้ ฝากบอกว่าผมยังไม่ลืมบุญคุณ)

เรื่องการเก็บประวัติ ที่นี่เหมือนบ้านเราครับ คือเกิน 5 ปี เขาทิ้งหมด แต่รายนี้มาแปลก ผมเองก็งงเหมือนกันครับ หรือว่าเขาเป็นคนไข้คนแรกๆที่ใช้เทคโนโลยีช่วยการเจริญพันธุ์ เขาจึงเก็บประวัติเอาไว้

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท