วันนี้ได้เริ่มเรียนรู้เรื่อง KM ผ่าน ICT ที่ สพท.จบ.1 ณ โรงเรียนเบญจมานุสรณ์ ท่าน ศน.ชัชวาล ให้ความรู้ ทดลองการจัดสร้างบล็อกความรู้ ดิฉันเองไม่ทราบว่าจะเล่าเรื่องอะไรดี พี่งาม คนสวย... ( เพราะหุ่นเหมือนผู้เขียน) คิดไอเดียร์ชื่อเรื่องให้...นี่แค่ชื่อเรื่องสองคนเราก็เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ไม่ถูกใจสักกะที ..( เจ้าของบล็อกนะ).... ในที่สุดก็ลงเอยด้วยชื่อนี้ เฮ้อ ! กลุ้มจริง ๆ ...ขอเข้าเรื่องสักที
ดิฉันเรียนจบทำงาน......... ชีวิตมีแต่งาน.....แล้วก็แต่งงาน......แล้วก็วุ่นกับงาน.....ในแต่ละวัน มีงาน....งาน และงาน ทั้งในบ้านนอกบ้าน...อยากจะใช้ชีวิตนอกบ้าน ดูไฟแสงสี ก็ทำไม่ได้.....เพราะภาระและหน้าที่ และที่สำคัญ คนที่เคยบอกว่า เราจะเดินเคียงคู่กัน ช่วยเหลือกันและกัน .....กลับหันไปช่วยเหลือกันและกัน(ที่อื่น..แต่ไม่ใช่เรา) วันแล้ววันเล่า.....เขาเลี้ยงดูพวกเราแม่ลูกอย่างดี..ให้อยู่ในกรงทองชุบ (อย่าแตะเชียวนะ เดี๋ยวกรงพัง) เอ้า ! ...พวกเราหากินเอง.. เลี้ยงตัวเอง...(แบบบุพเฟ่.....) หน้าดำคร่ำเครียด......หนึ่งวันมี 24 ชั่วโมงดิฉันคิดว่า ทำไม่น้อยจัง ทำอะไร ๆ ยังไม่ครบ...ตามที่ต้องทำ....เลย หลังจากนั้น 8 ปี จากคนที่เรียบร้อย ทั้งกริยา วาจา การแต่งกาย กลับเปลี่ยนตัวเองใหม่ ....ต่อไปนี้....ต้องสายเดี่ยว เพราะเรามีดี....... (แต่ต้องนอกเวลานะ...เพราะเดี๋ยวลูกศิษย์เห็น..จะไม่เหมาะ) ทุกวันนี้หลายคนพบเห็นเรา.....แม้แต่เพื่อนสมัยเรียนปริญญาตรี ไม่เคยพบกันมา 22 ปีหลังจากจบ ออกปากว่า " นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ......ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้ การพูดจา จัดจ้านขึ้น กล้าแสดงออก....ทำอะไรหลายอย่างที่พวกเราไม่เคยเห็น เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ " ดิฉันตอบเพื่อน ๆว่า "บทเรียนชีวิตไงเพื่อน ที่ในตำราไม่มีเรียนไม่มีสอน แต่เป็นหลักสูตรเฉพาะบุคคล ที่ต้องปรับ ต้องหาวิธี แก้ไขปัญหา แล้วก็จะพบความสุข"
ไม่มีความเห็น