การพัฒนาความคิดนอกห้องเรียน / การจัดการ

งานสืบสานวัฒนธรรมไทย    เสร็จสิ้นไปเมื่อ  24 สิงหาคม 2550 ที่ผ่านมา ใจหายใจควำกับพยากรณ์อากาศเมื่อสัปดาหที่จัดงาน ฝนตกเสียชุ่มสนาม ใครที่ใส่รองเท้ายางบู้ทไปคงเขาท่า  เริ่มตั้งแต่ก่อนงานมีกิจกรรมนอกรอบในการประกวดทักษะภาษาไทยต่างๆ จนเสร็จสิ้นไปประกาศผลในวันงาน มีกิจกรรมที่ตัดสินในงานก็มี ตัวละคร ร้องเพลงลูกทุ่ง การแข่งขันการละเล่นพื้นบ้าน วิ่งกะลา ขี่ม้าก้านกล้วย โดยเหล่าจุก โก๊ะ แกละ น้องๆ ม .1 ทั้งหลาย  จากการจัดงานครั้งนี้ผู้เขียนซักถามนักเรียนว่าได้อะไรจากงานนี้บ้าง ใครไม่สนุก ใครสนุกสนานบ้าง   แล้วลองมองย้อนดูตัวเองว่าทำตัวอย่างไร เพราะครูจัดกิจกรรมให้เธอมีส่วนร่วม แล้วเธอทำอะไรที่เรียกว่าเป็นแนวร่วมบ้าง  เช่น     การสร้าง ตกแต่งร้านค้า การจัดการนำสินค้ามาจำหน่ายในงาน การเข้าร่วมกิจกรรมตอบปัญหา การประกวดทักษะต่างๆ  ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นการพัฒนาความคิด คิดจัดการ คิดว่าจะทำอย่างไรร้านห้องเราจะสวย อาหารที่นำมาจำหน่ายจะขายดีไหม  อาหารหมดต้องทำอย่างไรทั้งๆที่งานยังไม่เลิก  การแบ่งหน้าที่ของคนในห้องที่มีมากกว่า 30 คน ใครเป็นคนขาย ใครเป็นคนทำ ใครที่หนีงานเวลามีงานตกแต่งร้านหรือหลังจากเลิกงานแล้ว ที่ต้องรื้อร้าน เก็บขยะข้าวของให้เป็นที่เป็นทางให้สะอาดเรียบร้อย ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องการจัดการ การรู้จักคิดและความรับผิดชอบของทุกคน ครูให้ข้อคิดว่า เห็นไหม เธอได้เพื่อนตายแล้ว เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายากไง ตอนกินอยู่พร้อมหน้า ตอนทำงานหายหัวหมด  แม้แต่ครูเองยังโดน...ครูขาอยู่ไหนเอารถมารับหนูหน่อยซิ   พวกหนูแต่งหน้าทำผมเสร็จแล้ว เอาเงินมาจ่ายด้วย   หนูจ๋าตอนไปเธอไปยังไง แล้วทำไมตอนกลับเธอกลับไม่ได้ละ นี่ครูกำลังยุ่งแต่งตัวน้องโก๊ะ น้องแกละ ไหนจะเตรียมงานข้างนอกเวทีอีกไมว่างไปรับเลย นักเรียนที่มีรถไปรับเพื่อนหน่อย เอาเงินตรงครูไป ค่าทำผมแต่งหน้าเท่าไร เขาบอกว่า 670 บาท เอ้า..มีผู้หญิง 5 คน กับผู้ชาย 1 คน ผู้ชายไม่ได้ทำผมคิดอะไรตั้ง 670  ผู้หญิงคิดคนละ 100 แล้วผูชายแต่งหน้าอย่างเดียวคิด 50 ไม่ได้หรือ ได้ แต่พอเพื่อนไปรับกลับมาคืนเงินทอนครู 350 ทำไมทอนมาเท่านี่ต้องทอน 450 ซิ ใครรับเงินทอนมา ครูต่อรองราคาแล้ว พวกเธอไม่คิดกันบ้างเลยหรือ สวยแต่ไร้สมองอีกแล้ว เห็นไหม...ลูกหลานคุณเป็นแบบนี้ไหม เวลาใช้ไปซื้อของ รู้จักเลือกของหรือสินค้า  รู้จักต่อรองราคา  รู้ว่าเงินซื้อไปเท่าไร ต้องทอนเท่าไร อย่าคิดว่าเป็นเรื่องหยุมหยิม เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถ้าเราฝึกให้เขารู้จักคิด รู้จักเลือก อีกหน่อยความเคยชินที่ถูกฝึกมาดี ก็จะติดตัวเขาไปจนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เวลาจะทำอะไรก็หัดคิดก่อน จริงไหม  ........

        จากกิจกรรมดังกล่าวมาครูหลายท่านพูดคุยกันว่าห้องที่ขี้เกียจเวลาเรียนไม่ค่อยใส่ใจหรือตั้งใจเรียน  แต่เวลามีกิจกรรมแบบนี้รู้สึกขยันขันแข็งดี  ครูเองก็ยกตัวอย่าง นายณัฐพล  พุ่มอิ่ม นักเรียน ม 5/1ที่ได้รับเกียรติบัตรชมเชยในการส่งผลงานเข้าร่วมประกวดยุวกวีดีเด่นปี 2550 จากสโมสรชมรมเทพศรีกวีศิลป์  ที่ครูหลายคนบอกว่า แชมป์ (ชื่อเล่นของณัฐพล) ไม่ได้เป็นเด็กเก่ง แต่แชมป์เป็นเด็กขยัน ใฝ่รู้ ใฝ่เรียน สนใจ เอาใจใส่  ขี้งกคะแนน กิจกรรมอะไรแชมป์เข้าร่วมทุกครั้ง ไม่ว่าจะเรียงความ แต่งคำประพันธ์ อ่านทำนองเสนาะ ประกวดโครงงานวิทย์  เป็นประธานนักเรียน ฯลฯ สารพัดที่แชมป์ไปร่วม ครูบอกว่าถ้าแชมป์ไม่มีความสามารถครูจะดันเธอได้ไหม ครูทุกคนอยากมีลูกศิษย์แบบแชมป์ ที่ถึงแม่ไม่เก่งแต่ขยัน สุดท้าย..  ความสำเร็จย่อมมาถึง   

เหมือน นายณัฐพงษ์  ที่ประกวดร้องเพลงแล้วเพื่อนหัวเราะกัน หนีกันหมด แต่ครูเห็นแววนักแสดงเขา  ครูจึงจับมาแสดงเป็นนางประแดะ และแนะนำให้แสดงท่าทางประกอบเพลงและกลอนที่เตรียมไว้    ไม่เคยคิดว่าณัฐพงษ์จะได้ตัวละครชนะเลิศ  คิดเพียงว่าให้ศิษย์ได้แสดงออก  ได้เข้าร่วมกิจกรรมตามที่เขาตั้งใจไว้  เสื้อผ้าเครื่งแต่งกายก็ไม่เสียซักบาทเดียว ซื้อลูกโป่งมาทำนมยานเข้าหน่อยเท่านั้นแหละเสียงเชียร์สนั่นเวทีเลย  งานนี้ครูชื่นใจเด็กห้อง 3/2 ห้องที่ประจำชั้นไม่ว่าหญิงหรือชายช่วยกันดี มีบ้างที่ยังไม่ได้ดังใจ ...ถึงอย่างไรก็ตามก็ขอขอบคุณคณะครูโรงเรียนบ้านกร่างวิทยาคมทุกท่าน และขอบใจ  นักเรียนทุกคนที่ให้ความร่วมมือจนงานสำเร็จด้วยดี  ..และที่สำคัญต้องขอบใจพี่ๆ ม.6/2 โดยเฉพาะ นายเอกชัย  หมีนิ่ม ที่เป็นผู้นำช่วยเหลือครูเป็นแรงสำคัญเต็มที่ไม่ว่าเรื่องเต็นส์ เรื่องเวทีการแสดง เรื่องเครื่องเสียง ที่สามารถติดต่อของบจาก สจ.เข้ามาได้ อนาคต เอกชัยไม่ อบต.หรือไม่ก็กำนัน หรือผู้นำชุมชนแน่นอนครูทำนายไว้...

[ลูกศิษย์]

ถึงวันนั้นฝนจะตกแต่ก็สนุกดีค่ะ...อีกอย่างวันนั้นพี่แชมป์กวาดรางวัลเรียบเลย พี่แชมป์นี่เก่งจริงๆค่ะ