กว่าจะรู้ซึ้งถึงคำว่ารัก...
กว่าจะรู้ซึ้งถึงคำว่ารัก
เวลาจักล่วงผ่านมานานวัน
กว่าจะเรียนรู้ม่านมายาฝัน
กว่าจะรู้เท่าทันในตัณหา
ทุกสิ่งนั้นไม่พ้นกฎไตรลักษณ์
เมื่อทุกข์หนักต้องพินิจด้วยปัญญา
เกิดดับของรูปนามตามยถา
พินิจพิจารณาอย่ายึดมั่น
คนเราทุกข์เพราะยึดถืออุปาทาน
คอยเรียกขานความคิดผิดคลองธรรม์
ใช้ปัญญาเมตตาและฝ่าฟัน
ถ้าตัดมันออกไปได้ใจสุขี
เป็นมนุษย์ตัดขาดรักนั้นไม่ได้
แต่รักให้ถูกทางถูกวิธี
จิตใจจะอิสระมีเสรี
เมื่อชีวีไม่เป็นทาสของอารมณ์
ความรักนั้นงดงามอยู่เสมอ
แม้ต้องเจอความเศร้าเข้าถาถม
แม้ต้องพรากจากคนรักรักขื่นขม
แม้ระทมความรักยังงดงาม
แต่ก็ยังประเสริฐกว่าความเกลียด
ความแค้นเคียดเบียดเบียนและเหยียดหยาม
ดุจไฟฟอนสุมขอนร้อนลุกลาม
ทุกโมงยามรุมเร้าและเร่าร้อน
เราพบกันเพื่อจากพรากทุกคน
หลีกไม่พ้นหรอกหนาอย่าผัดผ่อน
เมื่อได้พบจงรักและอาทร
เมื่อจากจรจดจำน้ำใจไมตรี
เพราะรักยังอยู่ในใจเสมอ
การพบเจอหรือจากพรากวิถี
หาสำคัญไม่ในชีวี
คุณความดีพึงระลึกพึงจดจำ
เมื่อคิดว่าตัวรักจงถามใจ
ถามความในความคิดพินิจคำ
ว่ารักด้วยเมตตาหรือราคะงำ
รักถลำรักระแวงแฝงหวาดหวั่น
ความรักคือเมตตาปรารถนาดี
คือไมตรีที่ไร้ขอบเขตกางกั้น
คือความเอื้ออาทรคอยแบ่งปัน
คือผูกพันกันด้วยใจใช่ร่างกาย
แสงสว่างแห่งรักจักฉายส่อง
แม้ชีพต้องม้วยไปตายเวียนว่าย
ความรักมิจืดจางและเหือดหาย
มิสลายไปกับกาลเวลา
จันทร์วารี 15 มิถุนายน 2550
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น