- ผมชอบประโยค..เพราะโลก G2K คือโลกที่สร้างสรรค์ความรู้ ขณะเดียวกันก็เป็นโลกที่แปรรูป “ขยะความคิด” มาเป็น “อาวุธทางความคิด” อย่างมีประสิทธิภาพ ..มากครับ
- ในมุมมองนัก e-Learning อย่างผม มองว่า ..ในอนาคตองค์ความรู้ (content) จะเป็นแบบกระจายไม่มีศูนย์กลาง คล้าย ๆ กับว่า เมื่อเราอยากทราบอะไร เราก็สอบสอบถามจาก Prof.Dr.Gooooooooogle เป็นต้น แต่ในอนาคตจะมีเครื่องมือที่ดีกว่า Google ในการกรององค์ความรู้ให้ครับ
KM ม.ราชภัฏเชียงใหม่ (๑o) : สิ่งที่ "นายแผ่นดิน" พูดไว้บนเวที ตอนที่ ๓ (เขียนในสิ่งที่รู้และศรัทธา)
เขียนขึ้นจากสิ่งที่เรารู้และสัมผัสมาด้วยตนเอง
เขียนในสิ่งที่รู้และศรัทธา … <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นั่นคือประเด็นว่าด้วยสไตล์การเขียนของนายแผ่นดินที่อยากจะขยายความจากเวทีการสัมมนาที่เชียงใหม่ –</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">มีผู้เข้าร่วมสัมมนาบางท่านสอบถามเป็นการส่วนตัวกับผมว่าผมมีอะไรเป็นหลักคิดในการเขียนบันทึก ? และเรื่องส่วนตัวนำมาเขียนบันทึกในโลก G2K ได้ด้วยเหรอ ?</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมเองก็ไม่ใช่คนที่ท่องโลก G2K มาอย่างจัดเจน ซ้ำยังไม่มีรางวัลประดับบันทึกอะไรมาก จึงไม่กล้าหาญพอที่จะสาธยายอะไรมากเป็นพิเศษ กระนั้นก็จำต้องตอบคำถามนั้นเป็นการส่วนตัวกับผู้ถาม ครั้นพอต้องขึ้นไปนั่งบนเวทีก็มีโอกาสได้ตอบซ้ำในคำถามนั้นอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว !</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p>(ภาพถ่าย จากการบันทึกโดย อ.แป๋ว) </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">๑. เขียนในสิ่งที่รู้และอยู่ใกล้ตัวเรามากที่สุด … การเขียนในลักษณะเช่นนี้ก็คือการเขียนจากประสบการณ์ตรงในเรื่องที่ตนสัมผัสและมีผลึกทางความคิดในเรื่องนั้น ๆ โดยตรง เช่น การเขียนเรื่องงานประจำวันของตนเอง, เรื่องกิจกรรมนิสิตที่ตนเองสัมผัสดูแล, เรื่องการประชุม, เรื่องที่ตนเองไปเป็นวิทยากร หรือการไปร่วมงานมาสด ๆ ร้อน ๆ เป็นต้น </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">การเขียนเช่นนี้ เป็นเสมือนการเขียนใน “เรื่องที่อยู่ใกล้ตัว” ของเราเป็นที่ตั้ง เพราะโดยธรรมชาติของมุนุษย์ เรื่องที่เรารู้ (หรือควรรู้) ก็คือเรื่องที่เราแตะต้องสัมผัสได้ด้วยตนเอง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">กระนั้นก็เป็นที่น่าสังเกตว่า หลายคนมัวแต่หลงเพลินอยู่กับการค้นหาคนอื่น จนลืมที่จะค้นหาตัวเอง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ฉะนี้แล้ว ในบรรดาบันทึกที่ผมเขียนซึ่งเกี่ยวกับเรื่องในทำนองนี้ จึงปรากฏอยู่ในชุด “คิดเรื่องงาน” และที่เหลือก็เป็นเรื่องกิจกรรมของนิสิตและมหาวิทยาลัย ซึ่งส่วนใหญ่มีทั้งจบในตอนและแบ่งเป็นตอน ๆ อย่างยาวยืด</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p> </p><p>๒. เขียนในสิ่งที่ตัวเราศรัทธา … การเขียนในประเด็นนี้จะฉีกออกมาจากการงานบนโต๊ะและห้องทำงานอย่างชัดเจน ผมเขียนเรื่องเหล่านี้เพราะผมรู้สึกเสมอว่าผมยัง “ศรัทธาต่อการมีชีวิตอยู่” และเพื่อต้องการที่จะป่าวประกาศให้รู้ว่า ท่ามวิถีแห่งโลกและชีวิตอันสับสนนั้น “ความดียังคงงดงามเสมอ” </p><p></p><p>การเขียนในลักษณะเช่นนี้ปรากฏอยู่ในบันทึกหลายชุดของผม เช่น “เปลือยความสุข” , “เที่ยวทุ่งหน้าแล้ง”, “เที่ยวทุ่งหน้าน้ำ” “โลกและชีวิต..” “บ้าน วิถีทุ่ง ความทรงจำไม่รู้จบ" หรือ "คนของความรัก" เป็นต้น </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เรื่องชุดเหล่านี้จึงมีลักษณะย้อนกลับเข้าสู่โลกส่วนตัวของผมมากกว่าการเขียนในลักษณะแรก - เป็นการเขียนที่ทำให้ผมมีความสุขอยู่เสมอ หลายเรื่องสะท้อนจุดยืนอันชัดเจนในเรื่องความทรงจำอันเก่าก่อนของตนเองที่มีต่อ “บ้านเกิด” อันเป็นรากเหง้าและความทรงจำที่เป็นปัจจุบันของตัวเอง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">การเขียนเช่นนี้ จึงเป็นเสมือนการเขียนด้วยพันธกิจที่ผมมีต่อวิถีวัฒนธรรมของตนเอง เป็นเสมือนการขอบคุณวิถีต่าง ๆ ที่หล่อหลอม เพาะบ่มและขับส่งผมมาอย่างมีตัวตนในโลกปัจจุบัน และผมก็ไม่เคยรู้สึกอายที่จะบอกล่าวในเรื่องเหล่านี้</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>การได้เขียนถึงเรื่องเหล่านี้ ผมเน้นข้อมูลดิบอันเป็นประสบการณ์ตรงที่เกิดจากวันและวัยต่าง ๆ ของชีวิต เช่นเดียวกับการเขียนเปลือยความสุขก็เป็นเสมือนการตีแผ่ให้เห็นความรื่นรมย์ของชีวิตในครอบครัวเพื่อย้ำให้รู้ว่า “ความสุขเริ่มต้นจากภายใน” ซึ่งหมายถึง “ครอบครัว” นั่นเอง </p><p></p><p>เหนือสิ่งอื่นใด, การเขียนในสองลักษณะที่กล่าวถึงข้างต้นนั้น สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดก็คือ การเขียนอย่างมีความสุข เพราะเขียนขึ้นจากสิ่งที่เรารู้และสัมผัสมาด้วยตนเองเป็นหลักสำคัญ ส่วนเรื่องนั้นจะเป็น “ความรู้หยั่งลึก” หรืแม้แต่ “ความรู้เบื้องตื้น” หรือไม่นั้น ผู้อ่านคือผู้วินิจฉัย ! </p><p> </p><p>และเรื่องที่เราสื่อสารนั้น บางทีผู้อ่านอาจจะมองในมุมต่างก็ถือว่าไม่ผิด และนั่นคือการแลกเปลี่ยนที่แท้จริง รวมถึงบางเรื่องที่ไม่แจ่มชัดนัก ผู้อ่านก็จะช่วยเติมเต็มให้ชัดเจนและบริบูรณ์ขึ้นจากที่เป็นอยู่ </p><p></p><p>เพราะโลก G2K คือโลกที่สร้างสรรค์ความรู้ ขณะเดียวกันก็เป็นโลกที่แปรรูป “ขยะความคิด” มาเป็น “อาวุธทางความคิด” อย่างมีประสิทธิภาพ </p><p></p><p> 
</p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และสุดท้ายนี้, ท่านคงจำได้ว่าผมพูดชัดเจนบนเวทีในทำนองว่า เรื่องที่ผมเขียนส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ค้นคว้าเพิ่มเติมจากผู้รู้และแหล่งความรู้ใด ๆ นัก แต่นั่นไม่ใช่เพราะความ “อหังการ์ทางความคิด” หากแต่ผมต้องการสื่อสารมาจาก “โลกแคบ” ของตนเองเป็นสำคัญ …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>เพราะนั่นคือ การเขียนในสิ่งที่รู้และเขียนในสิ่งที่ศรัทธา …ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับว่า ผู้อ่านจะช่วยชำระให้เรื่องจากโลกแคบของผมเป็นเรื่องที่เป็นสากลในโลกอันกว้างใหญ่ได้หรือไม่ … ก็สุดแท้แต่บุญกรรม … </p><p></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ปล. โปรดให้อภัยต่อผมด้วย หากมองว่า นี่คือการเขียนบันทึกที่เป็นกบฏต่อระบบแหล่งการ ลปรร…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
หมายเลขบันทึก: 120751เขียนเมื่อ 20 สิงหาคม 2007 10:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 19:59 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (30)
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
- บันทึกทุกบันทึกเป็นการบ่งบอกของตัวตน....ความสุข....ความศรัทธา....เกิดที่ใจ..เป็นโลกกว้างใหญ่ไพศาลของหัวใจ...คุณค่า...อยู่ที่ใจค่ะ....
- ขอยืนยันค่ะ บันทึกของอาจารย์ อ่านแล้ว สร้างสรรค์ ได้จินตนาการตามไปด้วย ( เอ๊ะ!...รึว่าแอบชอบลูกชายเขาอยู่เนี๊ยะเรา.....)
สวัสดีค่ะ คุณน้องแผ่นดิน
- ความคิดนี้ถูกต้องแล้วค่ะ..สไตล์ใครก็คงต้องเป็นแบบนั้น..เพราะนั่นคือตัวตนที่เกาะติดและง่ายในการนำเสนอบันทึก...เป็นธรรมชาติของตนเองค่ะ
- ขอบคุณสำหรับบันทึกที่ทำให้พี่ได้ทบทวนตัวเองเพื่อตอบ...AARตนเองค่ะ
สวัสดีค่ะ
- ขออนุญาตแวะเข้ามาแลกเปลี่ยนหลังจากที่แอบดูแอบศึกษาแนวคิดอยู่ห่าง ๆ ด้วยความที่ยังใหม่และไม่กล้าเข้ามาทักทาย วันนี้โดนใจมาก คนเราจะเขียนหรือถ่ายทอดได้ดีในสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวหรือสิ่งที่สัมผัสในชีวิตประจำวัน
- สิ่งที่เราศรัทธาคือสิ่งที่ออกมาจากใจจริงของเรา ไม่จำเป็นต้องอ้างอิงใครก็สามารถถ่ายทอดได้ดี
- ลูกชายน่ารักจังเห็นแล้วทำให้นึกถึงหลานชาย อายุ 4 ขวบ ซนมาก เอารูปมาฝากน่าจะเป็นเพื่อนกันได้
- ขอบคุณค่ะ
เป็นอีกคนคะที่เขียนเรื่องจากเรื่องใกล้ตัว...เรื่องที่เป็นความทรงจำทั้งที่ดีและไม่ดี...เพื่อเป็นบทเรียนกับคนอื่นๆ...ไม่เขียนเรื่องการทำงานเพราะไม่ค่อยมีความสุขกับงานที่ทำ...(ล้อเล่นคะ...เพราะงานมีแต่เรื่องเครียดๆ...ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่)...ชอบเข้ามาอ่านเรื่องในโลกแคบๆของอาจารย์...ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆคะ
สวัสดีครับผม
- ผมชอบประโยค..เพราะโลก G2K คือโลกที่สร้างสรรค์ความรู้ ขณะเดียวกันก็เป็นโลกที่แปรรูป “ขยะความคิด” มาเป็น “อาวุธทางความคิด” อย่างมีประสิทธิภาพ ..มากครับ
- ในมุมมองนัก e-Learning อย่างผม มองว่า ..ในอนาคตองค์ความรู้ (content) จะเป็นแบบกระจายไม่มีศูนย์กลาง คล้าย ๆ กับว่า เมื่อเราอยากทราบอะไร เราก็สอบสอบถามจาก Prof.Dr.Gooooooooogle เป็นต้น แต่ในอนาคตจะมีเครื่องมือที่ดีกว่า Google ในการกรององค์ความรู้ให้ครับ
- เป็นกำลังใจที่ดีให้นะครับ
- ผมก็เป็นคนหนึ่งครับ...ที่มักจะเขียนเรื่องในโลกแคบของตัวเอง...
- บางเรื่องอาจจะไม่มีสาระ อาจจะไม่มีความรู้ให้จัดการ
- แต่มันได้ตอบสนองจริตรายวันของผมได้ ก็น่าจะโอเค!!!
- เมื่อใดชั่วโมงบินสูง โลกที่คับแคบได้แผ่อาณาบริเวณมากขึ้น เรื่องราวในบล็อกมันก็จะค่อย ๆ เปิดกว้างตามกันไป
เดี๋ยวเจอกันครับอ้าย.....
แหวว แวะมาเยือน และสนับสนุนคำอธิบาย ที่ค่อนข้างจะเป็นแนวเดียวกันค่ะ...ครบถ้วนสมบูรณ์จนมือใหม่ไม่อาจแต่งเติม...เป็นเช่นนั้นค่ะ..คุณพนัสเป็นแบบอย่างของการเขียนบันทึกที่ทำให้มือใหม่น่าจะกล้าเขียนมากขึ้น...นะคะ..และก็เขียนได้อย่างต่อเนื่องด้วยค่ะ...เพราะจากตัวตน ไม่กบฎต่อตนเอง และ ความสุข-ประโยชน์จากการบันทึกที่หล่อเลี้ยงใจคนบันทึกค่ะ...
สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
- โลก G2K ไม่เคยคับแคบ แม้ว่าบางคนพร้อมที่จะเปลือยโลกแคบของตัวเองออกมาเช่นอ.แผ่นดิน
- บันทึกของอาจารย์ อยากตั้งชื่อให้เป็น "ตัวจริง ชัดเจน"
- ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่กล้าพบตัวจริง (กลัวตัวเองอ้ำอึ้ง5555) เพราะไม่เคยเจอใครเขียนอะไรที่เป็นตัวเองได้มากมายขนาดนี้
- สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน ..
ต้อมเชื่อว่า .. การเขียน คือ การถ่ายทอดความเป็นตัวตนของคนเขียน ตลอดจนความคิด น่ะค่ะ
โลกแคบ ๆ ของคุณแผ่นดินอาจจะกว้างใหญ่เกินกว่าเด็กตัวน้อย ๆ อย่างต้อมจะเดินทางไปผจญภัยโดยปราศจากคัมภีร์ที่คุณแผ่นดินเขียนไม่ได้เลยนะเอ้า ^_^
สวัสดีครับ
คุณพี่ .
ประสบการณ์ของบุคคล เป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับผู้ที่ใฝ่หาประสบการณ์ เสมอครับ.. (",)
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ
คราวนี้อาจารย์มายึดพื้นที่เป็นท่านแรกเลยนะครับ
อันที่จริงบันทึกสาระนี้ ก็ไม่ได้ผิดแผกไปจากบันทึกอื่น ๆ หรอกนะครับ เพราะที่สุดแล้วผมก็พยายามบอกว่า "เขียนเถอะครับ... อยากเขียนอะไรก็ให้เขียน.. และขอให้มีความสุขในการเขียน" เพียงแต่มาย้ำว่า สิ่งเหล่านั้นจะเกิดขึ้นได้และทำให้เราไม่รู้สึกอึดอัดกับการเขียนก็เพราะว่า "เราเขียนในสิ่งที่รู้และเขียนในสิ่งที่เราศรัทธา.." นั่นเอง
และที่สุดแล้ว แต่ละท่านก็ควรต้องหาตัวเองให้เจอในเร็ววัน เพื่อให้สามารถเขียนบันทึกออกมาได้อย่างมีจุดยืน ...และบันทึกนั้นจะได้มีคุณค่าทั้งด้านการงานและชีวิต ..
...
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อ.ติ๋ว
ขอบพระคุณอย่างยิ่งเลยนะครับที่ช่วยย้ำอย่างแน่นหนาว่า "เราควรต้องเล่าด้วยวิธีของเราเอง"
บันทึกของ อ.ติ๋ว ก็มีทั้งเฮฮาขบขัน, สาระจากห้องทำงาน หรือแม้แต่โลกส่วนตัวที่นาน ๆ จะเปิดเปลือยมาให้สัมผัส
.....
มีความสุขที่ได้อ่านบันทึกเหล่านั้นเสมอ ..
ขอบพระคุณครับ
- สวัสดีค่ะ...อาจารย์แผ่นดิน
- รูปครอบครัวน่ารักมาก...เป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริง ๆ
- การเขียนในสิ่งที่รู้และเขียนในสิ่งที่ศรัทธา...เห็นด้วยกับประโยคนี้ค่ะ...เพราะถือว่าสิ่งที่เขียนมันออกมาจากใจ และจากสิ่งที่เรารู้จริง ๆ โดยเฉพาะจากประสบการณ์ที่เราได้รับ
เขียนางที่รู้และศรัทธา...ฟังดูง่ายนะคะ...แต่ผลของมันยิ่งใหญ่...เพราะพลังศรัทธา...มันจะส่งผลถึง..ภาษา..ถ้อยคำ...สำนวนที่เลือกมาใช้...นั่นเป็นพลังเสริมใจให้คนอ่าน...ที่ดีทีเดียว...ขอบคุณค่ะ
คุณแผ่นดินครับ
สิ่งที่ผมชอบและติดใจ คือวิธีเขียนและวิธีคิดและการสื่อสารของคุณแผ่นดิน เรียบง่าย ดูธรรมดาและไม่ธรรมดา
เป็นธรรมดาที่มีเสน่ห์ เป็นธรรมชาติที่หาใครทำได้ยาก
การเขียนเรื่องคนในครอบครัว...สังคม ที่นำให้คนอื่นได้สัมผัสตัวตนของเรานั้น
เป็นการเปลือยหัวใจเขียน...อย่างที่บอกไว้จริงๆ
เวลาผมอ่านจึงเปลือยหัวใจออกมาอ่าน เช่นกัน
พี่เห็นด้วยค่ะ พี่คิดว่าการเขียนที่ทำให้เราเขียนได้ดีที่สุดก็คือเขียนในสิ่งที่เราถนัด ฉะนั้น การเขียนของแต่ละคน ก็จะมีมุมมองและแนวคิดของแต่ละคน พี่เชื่อว่าจะมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น ผู้อ่านจะค้นและรับได้แตกต่างกันไป
อย่างไรก็ตามพี่ก็ชอบการเขียนสไตล์ของคุณแผ่นดินค่ะ
เอารูปมาฝากค่ะ คิดว่ารูปนี้คุณแผ่นดินยังไม่มี หากชอบก็เปลี่ยนใช้รูปนี้บนบล็อกก็ดีนะค่ะ เพราะดูอ่อนโยนและสดใสดีค่ะ
สวัสดีครับ
ภาพลูกชายที่นำมาฝากน่ารักมากเช่นกันครับ... ส่วนคนโตของผมอายุ 5 ขวบต้น ๆ และเจ้าจุกแดนไทย 3 ขวบเศษ ๆ ..
....
เหตุผลอันสำคัญที่ผมตัดสินใจที่จะเขียนต่อยอดจากเวทีการสัมมนา เพราะเชื่อว่า หลายท่านกังวลเกี่ยวกับการเขียนบันทึก ซึ่งหมายถึงเคอะ ๆ เขิน ๆ ที่จะเขียนเรื่องต่าง ๆ หลายคนพุ่งประเด็นไปที่สาระความคิดจนเกิดอาการเกร็งและไม่กล้าเขียน สุดท้ายก็เลยแทบจะไม่ได้เขียนบันทึกเลยก็ว่าได้
บันทึกของผมน่าจะผ่อนคลายความวิตกได้บ้างกระมังครับ และจะดีใจมากถ้าบางท่านอ่านแล้วรู้สึกสบายใจที่จะเขียนบันทึกสืบต่อไป
และผมก็ยืนยันในการเป็นกำลังใจให้กับทุกท่าน โดยเฉพาะบล็อกเกอร์หน้าใหม่ - ผมเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
สวัสดีครับ
ขอบคุณมากเลยนะครับที่แวะมาเยี่ยมเยียนและให้กำลังใจ
โดยส่วนตัวผมมองว่า การเขียนที่ดี ไม่ว่าจะเขียนอะไรก็ตาม ก็ควรต้องเริ่มต้นจากการเขียนในเรื่องที่ใกล้ตัวเองมากที่สุด ซึ่งหมายถึงสิ่งที่เรารู้ เราเห็น แตะต้องสัมผัสมาด้วยตัวเอง และสิ่งเหล่านี้ คือความรู้ที่ฝังลึกอยู่ในตัวตนของเราเองที่รอเพียงการสกัดออกมา
ผมเชื่อว่า มนุษย์ทุกคนมีศักยภาพ ซึ่งหมายถึง มีความงดงามในตัวตนของตนเองเหมือนกัน ...
เขียนเถอะครับ.... โลก G2K จะช่วยให้เรื่องราวสมบูรณ์และขยายอาณาจักรแห่งความรู้นั้น ๆ กว้างไกลมากยิ่งขึ้น
...
ขอบคุณครับ
ตามมาอ่านค่ะ..เพราะชอบวิธีเขียนและความรู้สึกที่สัมผัสได้จากการอ่านข้อเขียนของอาจารย์(แผ่นดิน)สบายใจและให้กำลังใจกับคนอ่านอยู่เสมอ..
สวัสดีครับ
ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับแนวคิดที่ว่าในอนาคตเราจะมีเครื่องมือในการกรององค์ความรู้ที่ดีกว่า google แต่ที่สำคัญคือการนำความรู้เหล่านี้ไปเผื่อแผ่และแบ่งปันกับกลุ่มคนที่ไม่สามารถเข้าสู่โลกแห่งการเรียนรู้แบบออนไลน์นี้ยังเป็นปัญหา และเชื่อว่าจะเป็นปัญหาอย่างไม่รู้จบ
ขอบคุณนะครับที่นำข้อสังเกตดี ๆ มาแบ่งปัน
สวัสดีครับ อ.ย่ามแดง
- ผมก็เป็นคนหนึ่งครับ...ที่มักจะเขียนเรื่องในโลกแคบของตัวเอง...
- บางเรื่องอาจจะไม่มีสาระ อาจจะไม่มีความรู้ให้จัดการ
- แต่มันได้ตอบสนองจริตรายวันของผมได้ ก็น่าจะโอเค!!!
- เมื่อใดชั่วโมงบินสูง โลกที่คับแคบได้แผ่อาณาบริเวณมากขึ้น เรื่องราวในบล็อกมันก็จะค่อย ๆ เปิดกว้างตามกันไป
.......
ผมเห็นด้วยทุกประการ เพราะการเขียนบันทึกก็น่าจะเริ่มต้นจากเรื่องที่ใกล้ตัวเรามากที่สุดเป็นอันดับแรก และถึงแม้เรื่องนั้นจะเป็นเรื่องจากโลกแคบของเราเอง
แต่บางครั้ง, เรื่องของเราอาจจะกลายเป็นโลกอันกว้างใหญ่ของอีกหลายคนเลยก็เป็นได้, ใครจะไปรู้
ผมเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
สวัสดีครับ คุณแหวว
ผมมีความสุขกับการเขียนบันทึก เพราะถือว่าได้ทำในสิ่งที่ตนเองรัก
ผมเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของบล็อกเกอร์มือใหม่ ที่หวาดวิตกต่อสถานะการก้าวเดินของตนเองในบล็อก เพราะครั้งหนึ่งตนเองก็เคยรู้สึกเช่นนั้น หากแต่อาจจะโชคดีกว่าอยู่บ้างเพราะก่อนการเข้ามาของตัวเองก็มีหลายท่านผลักดันชักชวนอยู่ตลอดเวลา และทันทีที่ตัดสินใจเขียนบันทึก จึงมีกลุ่มคนที่ติดตามมาให้กำลังใจอย่างรวดเร็ว ทำให้เราไม่รู้สึกอ้างว้างจนเกินไปนัก
ดังนั้น, สิ่งที่พูดในเวทีการสัมมนาที่เชียงใหม่ ผมจึงเทใจไปในลักษณะของการใก้กำลังใจต่อผู้ที่กำลังอยากจะเขียนบันทึก เพื่อให้เกิดความมั่นใจและมีพลังที่จะก้าวเดินต่อไป
....
เช่นกันนะครับ... ผมก็ยังขอเป็นกำลังใจให้คุณแหววต่อไป
ขอบคุณครับ -
สวัสดีครับ
- บันทึกของอาจารย์ อยากตั้งชื่อให้เป็น "ตัวจริง ชัดเจน"
- ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่กล้าพบตัวจริง (กลัวตัวเองอ้ำอึ้ง5555) เพราะไม่เคยเจอใครเขียนอะไรที่เป็นตัวเองได้มากมายขนาดนี้
.....
โปรดอย่ากลัวที่จะต้องเจอตัวจริงผมเลยนะครับ เพราะผมเองแหละที่จะเป็นฝ่ายอ้ำอึ้ง....แทนอาจารย์เสียเอง
ช่วงนี้เจอกันในบล็อกไปพราง ๆ ก่อนแล้วกัน
สวัสดีครับ คุณต้อม
เล่นชมผมเกินจริง จนทำเอาผมเขิน ๆ ลอย ๆ ไปแล้วนะครับ
บันทึกของผมเป็นบันทึกแสนธรรมดาทุกบันทึก เรื่อยไหลไปตามอารมณ์ตนเอง ไม่เน้นสาระวิชาการมากนัก แต่เน้นให้เห็นเหตุการณ์, เรื่องราวและอารมณ์ที่เกิดขึ้นกับเรื่องนั้น ๆ
บันทึกของคุณต้อมก็น่าติดตามไม่แพ้กัน และผมก็เป็นแฟนคลับ, หากแต่มีเวลาไปเยี่ยมไม่ค่อยบ่อยนักเท่านั้นเอง
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ
ส่วนหนึ่งของการเติบโตของชีวิต ก็ล้วนมาจากการแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันและกันนั่นเอง
ยินดีและเป็นเกียรติที่บันทึกของตนเองมีลักษณะของการได้แชร์ประสบการณ์กับผู้อ่าน
ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะครับ
สวัสดีครับ
ขอบคุณนะครับที่นำพาประโยคนี้มาขยายความ หรือแม้แต่ย้ำเน้นให้บันทึกของผมดูสมบูรณ์ยิ่งขึ้น
การเขียนในสิ่งที่รู้และเขียนในสิ่งที่ศรัทธา...
เห็นด้วยกับประโยคนี้ค่ะ...เพราะถือว่าสิ่งที่เขียนมันออกมาจากใจ และจากสิ่งที่เรารู้จริง ๆ โดยเฉพาะจากประสบการณ์ที่เราได้รับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ พี่จิ๊บ
เขียนในสิ่งที่ตนเองเชื่อและศรัทธา, ฟังดูง่าย ... แต่ก็ทำได้ยากพอสมควร กระนั้นผมก็เชื่อว่า หากสามารถทำได้ สิ่งที่เขียนจะก่อเกิดประโยชน์ต่อผู้อ่าน..
และนี้กระมังครับ จึงมีคนบอกว่านักเขียนแต่ละคนทำงานหนักมาก
ผมเองก็อยากเป็นนักเขียนอยู่ทุกขณะจิต แต่ที่สุดแล้วก็ได้แต่เพ้อพกลม ๆ แล้ง ๆ...
...
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อ.พิชัย
คุณแผ่นดินครับ
สิ่งที่ผมชอบและติดใจ คือวิธีเขียนและวิธีคิดและการสื่อสารของคุณแผ่นดิน เรียบง่าย ดูธรรมดาและไม่ธรรมดา
เป็นธรรมดาที่มีเสน่ห์ เป็นธรรมชาติที่หาใครทำได้ยาก
การเขียนเรื่องคนในครอบครัว...สังคม ที่นำให้คนอื่นได้สัมผัสตัวตนของเรานั้น
เป็นการเปลือยหัวใจเขียน...อย่างที่บอกไว้จริงๆ
.....
ผมไม่รู้จะเอ่ยถ้อยคำใดดีนอกจากคำว่าขอบพระคุณสถานเดียว...
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ อ.แป๋ว
ดีใจนะครับที่ อ.แป๋ว ชอบสไตล์การเขียนของผม...
และสำหรับรูปนี้ ผมเองก็ชอบมาก โดยปกติเวลาถ่ายรูปผมไม่ค่อยยิ้ม เห็นตัวเองยิ้มครั้งนี้ดูแปลก ๆ ยังไงพิกล
แต่ก็ชอบ ....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ seangja
การให้กำลังใจแก่กันและกัน ถือว่าเป็นวัฒนธรรมอันดีงามของชาวบล็อก และผมก็ให้กำลังใจแก่ทุกท่าน โดยไม่กังขาต่อมิตรภาพที่เกิดขึ้น
ขอบคุณครับ