คิดอย่างไร ถึงได้ด่า

     ผมคิดว่าเรื่องนี้น่าบันทึกไว้ เมื่อคิดได้ว่าจะตั้งชื่อเรื่องว่าอะไร เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเหตุเกิดที่หน้าบ้านพักที่หาดใหญ่ (ในซอย) ตอนประมาณเที่ยงขณะที่ผมยืนชมดอกกล้วยไม้ที่บานมาหลายวันแล้ว และมีหลายต้นที่บานพร้อม ๆ กัน ก็เห็นรถมอเตอร์ไซด์ที่ขับออกมากำลังจะผ่านผมไปไม่เปิดไฟหน้า และน่าจะขับไปถึงสามแยกปากซอย ซึ่งผมเห็นแล้วว่าตำรวจตั้งด่านตรวจอยู่ ไวเท่าสายตาที่เหลือบไปเห็นก็ยกมือขวาขึ้นจีบมือทั้ง 5 นิ้ว สลับกับการกางมือออกสักประมาณ 2-3 ครั้ง และพูดว่าเปิดไฟหน้าครับ

     ผมพูดยังไม่ทันจบก็ต้องอึ้งกับเสียงที่ได้ยินกลับมา คือ “...บ้า” อ้าว ผมก็ค้างสิครับ รถขับผ่านไป และตำรวจก็เรียกให้หยุด ผมเห็นคนซ้อนท้านหันกลับมามองที่ผม ขณะที่ผมยังมองตามไปอยู่ และยิ้ม เรื่องนี้ผมเคยได้ยินตัวอย่างคล้าย ๆ กันในงานของคุณไตรภพ ลมปพัทธ์ ที่เขียนถึงเรื่อง “คิดสองด้าน” คนขับด่าผมเปล่า ๆ แต่ก็ยังดีที่เพื่อนคนซ้อนท้ายได้เข้าใจแล้ว (ผมคิดว่าเขาเข้าใจตอนที่ตำรวจให้หยุดตรวจแล้วเตือน) หวังว่าเขาคงได้พูดคุยกันครับ ผมยังรู้สึกดี ไม่รู้สึกอะไรที่โดนด่า แต่ก็ทำให้นึกถึง “คิดสองด้าน” งานของคุณไตรภพ ลมปพัทธ์ ที่ว่า ซึ่งจริง ๆ เกือบลืมไปแล้ว