ใครเคยทำอะไร เพื่อใครอย่างสุดๆไหม เราเคยนะ ครั้งหนึ่งเพื่อนเราป่วยหนัก ต้องนอน รพ.ถึง 3 เดือน เราเฝ้าแต่เดินเข้าออก รพ. เหมือนบ้าน ทุกเย็นต้องนำอาหารไปกินกับเพื่อน นับวันที่ไม่ได้ไป ไม่เกิน 10 วัน เห็นเขาป่วยหนักขนาดต้องใส่ อ๊อกซิเจน ตลอด บางวันไปยืนรอร้านก๋วยจั๊บ เจ้าอร่อยที่เพื่อนชอบ เป็นชั่วโมง กว่าเขาจะเปิดร้านขาย แต่มาถึงเพื่อนกินแค่ 2-3 คำก็ชื่นใจแล้ว เมื่อเขาหายป่วย อยากให้กำลังใจ เลยยอมเปลี่ยนที่ทำงานกับเขา ให้เขาได้ทำงานเดินทางใกล้ขึ้น แต่เราต้องไปไกล เกือบ 30 กม. และยอมให้ตำแหน่ง ซีเจ็ดกับเขาก่อนด้วย อยากให้เขามีกำลังใจต่อสู้โลกต่อไป และทุกวันนี้ เขาก็แข็งแรง ทำงานเป็นปกติแล้ว เราเงก็ชื่นใจ
คำว่าเพื่อน เป็นคำหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ในบริบทของเรา เห็นเขามีความสุขเราก็มีความสุขด้วย(อาจมีอิจฉานิด ๆ ตามความคิดมนุษย์) เพื่อนเรามีหลายรุ่น โตด้วยกัน เรียนหนังสือด้วยกันหลายระดับชั้น และมีไม่กี่คนที่คบกันอย่างจริงใจไม่มีอิจฉา เพราะที่บ้านจนเหมือนกัน คนบ้านนอกเหมือนกัน กัดฟันสู้เพื่ออนาคตเหมือนกัน อุดหนุนจุนเจือกัน ประสบผลสำเร็จในระดับหนึ่งเหมือนกัน หลังจากโลดแล่นในยุทธจักรตลอด ๓๐ ปี ด้วยกัน เมื่ออายุขึ้นหลัก ๕๐ หันหลังกลับไปดูเพื่อน ๆ ที่โตมาด้วยกันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข เราเติบโตเท่าคนอื่น หายเหนื่อย ขอบคุณพ่อแม่ที่ส่งให้เราเรียนหนังสือ สอนให้เราอยู่แบบพอเพียงแล้ววันหนึ่งเราจะเติบโตเท่าครอบครัวอื่น ลูกหลานเราจะต้องไม่อดข้าวเหมือนเรา และสอนเขาให้เป็นคนดีเหมือนที่ท่านสอนเรา มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้อื่น ทำคุณแก่เขาโดยไม่หวังประโยชน์ แล้วสังคมจะมีแต่คนดีๆ
สวัสดีค่ะsasinanda
ขอยกย่องการเสียสละของคุณตันติราพันธ์มากค่ะ เป็นบุญใหญ่ค่ะ
ฟังที่เล่าไ อาจอยู่วัดเดียวกันหรือเปล่าคะ
สวัสดีค่ะคุณพิชชา....กับดอกไม้สวยๆ
คิดอย่างนี้ค่ะ เมื่อมีโอกาสเจอกันชาตินี้ และมีวาสนาเป็นเพื่อนกัน ก็จะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดค่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ ติดตามอ่านของคุณอยู่เหมือนกัน
คุณคำสุวรรณ สวัสดีค่ะ
เราต่างก็มีเรื่องประทับใจเกี่ยวกับเพื่อน แตกต่างกันไป ได้เรียนรู้ และซาบซึ้ง ไปกับคุณด้วยค่ะ ขอบคุณ ที่มาเยี่ยมนะคะ
ขอบคุณ คุณsasinandaมากๆ ที่กล่าวชม ถ้าจะเป็นบุญกุศล ก็ขอให้อนุโมทนาด้วยกันนะคะ