เมืองลำพูน พ.ศ. 2570 (7)

ฟ้าครับ คราวนี้มาถึงบทสรุปของการมองอนาคตเมืองลำพูนแล้ว...

จากภาพอนาคตและประเด็นอภิปรายทั้งหมด พวกเราได้จัดทำข้อเสนอแนะ ให้กับชาวเมืองลำพูน แบ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ในระยะสั้น 1-5 ปี ระยะกลาง 6-10 ปี และระยะยาว 11-20 ปี และทั้งหมดนี้ ยังแยกย่อยเป็นข้อเสนอ ที่ทำได้โดยชาวเมืองแต่ละคน ข้อเสนอที่ควรต้องทำ โดยการรวมกลุ่ม ข้อเสนอระดับเมือง (องค์การบริหารส่วนท้องถิ่น) และข้อเสนอที่ต้องทำโดย กลไกเหนือระดับเมืองขึ้นไป ซึ่งอาจเป็นรัฐบาลส่วนกลางก็ได้ ข้อเสนอทั้งหมด ขออนุญาตไม่นำมาลงไว้ในที่นี้ แต่ได้มีการจัดส่งให้กับ องค์การบริหารส่วนท้องถิ่นแล้ว

 

ครับ ที่แยกเสนออย่างนี้ เพราะเราคิดว่า นอกเหนือจากเทศบาล และ อบต. ที่มีหน้าที่โดยตรงแล้ว ผู้เล่นที่สำคัญที่สุด ในเรื่องการสร้างอนาคตของเมืองคือรัฐฝ่ายหนึ่ง กับประชาชนชาวเมืองอีกฝ่ายหนึ่ง

รัฐควรต้องเล่นบทเป็นผู้จัดโครงสร้างอำนาจภายในให้เหมาะสม และวางเงื่อนไขให้ประเทศสู้กับโลกาภิวัตน์ได้ เคยอ่านที่ Thomas Friedman กล่าวไว้ในหนังสือ “The World Is Flat (ใครว่าโลกกลม)” ว่าประเทศกำลังพัฒนา ก็มีโอกาสที่จะฉกฉวยประโยชน์จากโลกาภิวัตน์ได้มาก แต่ด้านหนึ่ง จะต้องทบทวนให้ชัดเจน อย่างซื่อสัตย์ต่อตนเองเสียก่อน ว่าขณะนี้ประเทศของตนอยู่ ณ ตำแหน่งใด กำลังวิ่งนำไปข้างหน้าหรือถูกทิ้งให้อยู่เบื้องหลัง และอีกด้านคือได้ปรับตัว และมองหาวิธีใช้ประโยชน์มากแค่ไหน จากฐานของโอกาสและเครื่องมือใหม่ ๆ ในการขยายความร่วมมือและการแข่งขัน (new platforms for collaboration and competition) แต่ทั้งนี้ ปัจจัยสำคัญที่เป็นได้ทั้งตัวเร่ง หรืออุปสรรคต่อการปรับตัวของประเทศใด ๆ ก็คือ “มรดกทางวัฒนธรรม”

เมืองลำพูนมีมรดกทางวัฒนธรรมที่ล้ำค่าอยู่มาก แต่ในเมื่อกำลังเผชิญกับการเข้ามา ของธุรกิจค้าปลีกข้ามชาติขนาดใหญ่ และชาวเมืองที่ทำธุรกิจร้านโชห่วยมองว่า นี่เป็นภัยคุกคามจากโลกาภิวัตน์ ที่มีทั้งทุนและเทคโนโลยีอยู่ในมือ ดังนั้นคงไม่ยุติธรรมนักนะครับ ถ้าหน่วยงานรัฐรวมทั้งวิสาหกิจ จะปล่อยให้ชาวเมืองเป็นผู้รับแรงปะทะและต้อง “ปรับตัว” หรือพยายามใช้มรดกทางวัฒนธรรม “แปลงวิกฤตเป็นโอกาส” อยู่แต่ฝ่ายเดียว หรือไม่เผลอ ๆ บางส่วนของภาครัฐไปนั่งรอรับประโยชน์ด้วยซ้ำ

เดี๋ยวจะกลัีบมาต่อตอนจบนะครับฟ้า...