อย่าสงสารคนพิการ

ภาพสะท้อน-มุมมอง ต่อการแก้ปัญหาความพิการ และความเป็นอื่นในสังคมไทย ภายใต้นิยามและการพิจารณากรอบในการมองความเป็นมนุษย์ มอบเกียรติยศ และความภาคภูมิใจในความเป็นมนุษย์ ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงที่เรากำลังเรียกร้องในสังคมไทย

อย่าสงสารคนพิการ วันนี้สังคมไทยควรร่วมกันเรียนรู้ และร่วมกันรณรงค์ให้ประชาชนไทยเข้าใจบางสิ่งบางอย่างในสังคม ว่าเราไม่สงสาร และไม่ควรสมเพศคนพิการ มีแนวคิดหนึ่งซึ่งคนพิการพยายามบอกกับสังคมอย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อความ ที่พยายามสื่อสารและบอกกล่าวกับสังคมไทย ภาพของ ศาสตราจารย์ วิริยะ นามศิริพงศ์พันธุ์ อาจารย์คณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ คือหนึ่งในตัวอย่างรูปธรรมของความจริง ที่เกิดขึ้นจริง ปรากฎได้ และสามารถดำรงความแตกต่าง ในท่ามกลางความกลมกลืนของสังคมไทย สามารถนำความสามารถมาสู่สังคมไทย โดยไม่ได้เป็นภาระ ความสามารถของอาจารย์ ได้เดินทางไปสู่การช่วยเหลือสังคม ซึ่งฐานะปัจจุบันเป็นหนึ่งในสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ ที่พยายามผลักดันข้อกฎหมายให้เกิดความเปลี่ยนแปลง ต่อความพิการในสังคมไทย มักพูดเสมอ ถึงความพิการที่ไม่มีอยู่จริงในสังคม แต่เป็นความพิกลพิการที่ผู้คนมอบไว้ให้กับคนพิการมากกว่า เป็นวาทกรรมและความคิดที่เราพยายามแบ่งแยกคนพิการไว้ต่างหาก ให้คนพิการกลายเป็นคนอื่นของสังคม แบ่งแยก และกันขอบเขต จากความตั้งใจและไม่ตั้งใจ ภาพงดงามสมัยไม่มีกิจธุระด้านอื่นทางสังคม ในสมัยเป็นอาจารย์สอนหนังสือเต็มเวลาที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ภาพอาจารย์เดินจูงสุนัขลาบราดอร์รีทรีฟเวอร์ ข้ามสะพานปิ่นเกล้าเพื่อกลับบ้าน คือหนึ่งในความงดงามซึ่งอาจารย์พยายามบอกกับสังคมไทย ว่าอาจารย์ไม่ได้เป็นภาระของใคร และไม่ได้เป็นภาระของสังคมไทย หลังจากการความพยายามในการต่อสู้ เรียกร้อง และอธิบายให้คนไทยเข้าใจ คือความพยายามทึ่ผู้พิการคนไทยทุกคนพยายามจะบอกกล่าวกับสังคมนี้ คุณกฤษณะ ไชยรัตน์ ในฐานะมนุษย์ล้อ เป็นหนึ่งในฐานะตัวแทนผู้เป็นอื่นในสังคมไทย ซึ่งมักอธิบายความเปลี่ยนแปลงบางอย่างต่อสังคมไทยเสมอ เมื่อมีการคอมเมนท์เนื้อข่าว และเนื้อหาสาระของข่าว ว่าในสังคมไม่มีคนพิการ สิ่งที่มีคือความคิดที่พิกลพิการ คำตอบวันนี้ คือความพยายามของสังคม ที่เราควรบอกให้รับรู้ร่วมกัน ว่าเราไม่ควรสงสาร ไม่ควรสมเพศ แต่เราควรเข้าใจรับรู้ ตบบ่าตบไหล่และสร้างโอกาสที่เท่าเทียม ภายใต้ความเสมอภาคในความเป็นมนุษย์ แล้วจึงก้าวไปด้วยกัน มิติในการมองความพิการ ในฐานะของความเป็นอื่น คือสิ่งที่เจ็บปวดรันทดยิ่งกว่าที่ความไม่เหมือน ได้กระทำต่อร่างกายของเขาเหล่านั้น ความแตกต่างทำร้ายทำลายจิตวิญญาณแห่งความเป็นมนุษย์ เท่ากับการแบ่งแยก ชีวิตผู้คน ให้แตกต่างกัน ภาพโฆษณาในการทำงานของคนตาบอด ซึ่งบอกกล่าวเนื้อหาสาระให้สังคมไทยเข้าใจ คือเนื้อความที่ชัดเจนที่สุด ว่า สิ่งที่คนตาบอดอยากเห็นมากที่สุดในชีวิต คือการอยากเห็นโอกาส และสิ่งที่ผู้พิการอยากเห็นมากที่สุดในสังคม ก็คือ อยากเห็นโอกาส โอกาสของพวกเขาที่จะมีชีวิตอยู่อย่างปกติ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี มีความสามารถในการดูแลตนเอง ดูแลคนรอบข้าง และดูแลสังคม มากกว่าที่เขาเหล่านั้นจะขอให้สังคมมาดูแลพวกเขา วันนี้คือโอกาสของสังคมไทย โอกาสที่เราจะร่วมกันสร้างด้วยเสียงดังฟังชัด ว่าอย่าสงสาร อย่าสมเพศผู้พิการแต่จงมองเขาเหล่านั้นด้วยความเป็นมนุษย์