ตอนที่ 7 (หลุมไฟและคำตักเตือนของทารกน้อย - ตอนจบ)

ตอนที่ 7 (หลุมไฟและคำตักเตือนของทารกน้อย - ตอนจบ)

ครั้นเมื่อได้ประจักษ์แก่สายตาเช่นนั้น) ประชาชนที่มาชุมนุมกันจึงกล่าว (เป็นเสียงเดียวกัน) ว่า "พวกเราศรัทธาต่อพระผู้อภิบาลของเด็กหนุ่ม (พวกเราศรัทธาต่อพระผู้อภิบาลของเด็กหนุ่ม)”
ทหารคนสนิทจึงกล่าว (ตักเตือน) กษัตริย์ (ด้วยท่าทีที่ผิดหวัง) "พระองค์เห็นสิ่งที่พระองค์ทรงกำชับให้ระวังก่อนหน้านี้หรือยัง    แท้จริง - ข้าขอสาบานต่ออัลลอฮฺ - ความหายนะได้มาหาท่านแล้ว ประชาชนทุกคนต่างยอมรับและศรัทธา (ต่อพระผู้อภิบาลของเด็กหนุ่ม!)
กษัตริย์ (สงวนท่าทีไว้) “(พวกเจ้า) จงไปหาปากบ่อเก่าๆที่ชำรุด แล้วจงขุดมันให้เป็นหลุมใหญ่ เสร็จแล้วพวกเจ้าจงติดไฟให้ลุกโชน”
กษัตริย์ (หลังจากที่ทหารได้จัดการขุดหลุมใหญ่แล้วก่อไฟจลลุกไหม้อย่างน่ากลัวแล้ว) “ผู้ใดที่ยอมกลับตัวจากศาสนาที่นับถืออยู่ ก็จงปล่อยเขาไป ถ้าไม่ยอมกลับตัวก็จงโยนลงไป (ในเปลวเพลิงสะ)”
กองทหาร (ไปยืนเรียงรายอยู่ตามแนวของปากหลุมไฟ แล้ว) นำบรรดาผู้ศรัทธาไปจ่อไว้กับหลุมเพลิง (พร้อมยื่นข้อเสนอให้พวกเขากลับตัวจากศาสนาเด็กหนุ่มไปนับถือบูชากษัตริย์เช่นเดิม ถ้าผู้ใดไม่ยอมกลับตัว) พวกเขาก็ถูกจะผลักลงไปในกองเพลิง (ที่กำลังลุกโชนนั้น)
(บนริมปากหลุมที่กองเพลิงกำลังลุกโชนอยู่นั้น) มีสตรีผู้ศรัทธานางหนึ่งที่กำลังสวมกอดทารกน้อยของนางที่ยังไม่หย่านม ดูเหมือนว่า (สองจิตสองใจและ) ถอยร่นออกไปด้านหลัง (และยื้อแย่งกับทหาร) ไม่ยอมให้ทหารจับตัวนางและลูกน้อยโยนลงไปในหลุมเพลิง (ที่กำลังลุกไหม้อย่างโชติช่วง เพราะความรักและเอ็นดูที่มีต่อลูก)
ทารกน้อย “โอ้แม่จ๋า...แม่จงอดทนเถิด แท้จริงแม่กำลังอยู่บนสัจธรรม”
(หลังจากนั้นทั้งแม่ทั้งลูกจึงถูกจับโยนลงไปในเปลวเพลิงที่กำลังโฉบเฉี่ยวอย่างบ้าคลั่งเป็นคนสุดท้าย สักครู่เหตุการณ์ทุกอย่างก็เงียบสงบ)

--------------- จบบริบูรณ์ ----------------