ยิ้มเบื้องหน้า..ฮาเบื้องหลัง>>>ตอน " ปาก "

ปาก

“ ปาก ”

ปากสร้าง อำนาจ ผงาดกล้าปากสร้าง วาจา สุดแสนหวานปากสร้าง หมู่มิตร และหมู่มาร ปากสร้างสรรค์ โลกด้วย ให้สวยงาม

ผมเขียนบทกลอนนี้ไว้นานแล้ว เขียนเอาไว้ขึ้นต้นเวลาบรรยายหัวข้อ “ ศิลปการพูด ” แล้วไม่รู้จะขึ้นต้นว่ากระไร … ก็กลอนนี่แหละสะดวกที่สุด ผมอยากจะแสดงให้เห็นว่าปากมีประโยชน์มาก

โดยเฉพาะการพูด …ถ้าพูดดีก็เป็นศรีแก่ตัวถ้าพูดชั่วก็ตัวใครตัวมันสี่คูณร้อย ไม่ต้องมีคนผลัด วิ่งได้คนเดียวโดยไม่เหนื่อยไม่งั้นเฉาเท้าตาย ..

คนเราถ้ารู้ว่าเวลาไหนควรพูด เวลาไหนควรฟัง เวลาไหนควรสงบเงียบเฉย ๆ … ถือว่าคนนั้นเป็นยอดนักพูดยิ่งถ้าสามารถวิเคราะห์ได้ว่า … พูดแล้วได้อะไร หรือพูดแล้วจะเสียอะไร ถือว่าเป็นสุดยอดผู้นำ บางคนนึกจะพูดก็พูด นึกจะตอบก็ตอบไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน ว่าสิ่งที่เราพูดออกมาคนฟังจะรู้สึกอย่างไร

วันก่อน … ไปนวดแผนโบราณหน้าหมู่บ้านเห็นเปิดใหม่ ๆ เลยไปลองดูหน่อย คุณหมอนวดทั้งหลาย ซึ่งวัยก็สมกับชื่อธุรกิจจริง ๆ แต่ละคนโบราณได้ที่จริงๆ

พอล้างเท้าขึ้นไปนอนบนเตียงนวด พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็น หมอนข้างใบเล็ก ๆ ซึ่งเวลาผมไปนวดที่อื่นไม่เคยเห็นมี อดสงสัยไม่ได้เลยถามดู “ น้องครับ ไอ้หมอนใบนี้มีไว้ทำอะไรนิ ” แทนที่จะอรรถาธิบายให้มันเป็นประโยชน์โภชผลกับธุรกิจของตน ว่ามีประโยชน์อย่างไรกับผู้ใช้บริการ เปล่า … น้องตอบหน้าตาเฉย แบบยิงมุขเด็ดให้นักทอล์คโชว์ขำ “ มีไว้ให้ถามค่ะ .. ”เล่นเอาผมขำไม่ออก แต่ได้ตัวอย่างเด็ดในการบรรยายเรื่องงานบริการ ว่าถ้ายังไม่คุ้นอย่าเพิ่งยิงมุขเล่นกับลูกค้า ถ้าลูกค้ายังไม่เล่นด้วย อิหรอบเดียวกันกับเมื่อครั้งไปตีกอลฟ์กับเพื่อนและน้อง ๆ ในวงการทีวีนี่แหละ พาร์ 4 หลุมแรก กำลังจะขึ้นช็อต 2 เห็นธงอยู่ลิบ ๆ น้องที่ออกทีวีแนวตลก ๆ บ่อย ๆ ถามแคทดี้ว่า “ น้องธงอยู่ตรงไหน ” ความหมายก็คือ ธงอยู่หน้า อยู่กลาง หรืออยู่หลังกรีน จะได้กะระยะลูกตกถูก แคทดี้เห็นในทีวีตลกดีนัก ยิงมุขใส่แต่เช้าเลย “ ธงอยู่บนกรีนค่ะ ” ผมเห็นนักกอลฟ์รุ่นน้องเจอมุขนี้ … ทำหน้าแปลก ๆ อธิบายไม่ถูก ที่รู้คือพยายามเงียบสงบสติอารมณ์ เพราะนักกอลฟ์อารมณ์ สติ สมาธิ คือเรื่องสำคัญของเกม สติแตกเมื่อไหร่ เกมพังเมื่อนั้นแต่ดูเหมือนแคทดี้จะไม่รู้ตัว หัวเราะกันเองคิกคัก ๆ ยิงมุขแล้วนายอึ้ง … แสดงว่าเวิร์ค ปรากฏว่าช๊อต 2 ตีไม่อ่อนลูกอยู่ขอบกรีน นายคนเดิมหันไปถามแคทดี้ที่เดินอมยิ้มมาตลอดทาง “ น้องกรีนวิ่งมั้ย ” .. “ กรีนไม่วิ่งหรอกค่ะ กรีนอยู่เฉย ๆ ” “ โอ เค เลยน้อง … จะออกไปเล่นตลกเลยมั้ย มุขเยอะดีนักอย่ามาแบกถุงเลย ” กว่าแคทดี้จะรู้ตัวว่า ยิงมุขไม่รู้จังหวะทำให้นายเริ่มสติแตก หลุมนั้นนายก็ออกทะเลไปเรียบร้อยแล้ว ผมบอกได้เลยว่า สองมุขที่แคทดี้ยิงใส่นายนี่ เป็นมุขที่ทำให้ฮากลิ้งได้ ถ้าใช้ถูกจังหวะ ถูกเวลา และถูกคน แต่เล่นยิงใส่แบบไม่ให้ตั้งตัว ในขณะที่เกมต้องการสมาธิ โอกาสสติแตกมีสูงมาก เก็บมุขไว้ รอจังหวะเหมาะ ๆ ยิ่งแม่น ๆ รับรองนอกจากนายไม่โกรธแล้ว ยังได้คะแนนนิยมอีกด้วยมีปากใช่ว่าจะดีเสมอไป มีแล้วต้องใช้ให้เป็น ส่วนประเภทพูดผิดด้วยบริสุทธิ์ใจหรือพูดผิดสนิทใจก็เจอมาแล้ว ที่ร้านอาหารริมแม่น้ำกก เชียงรายโน่น … อาหารเมืองอร่อยๆ ริมแม่น้ำกกยามเย็น มีบริกรเป็นเด็กสาวๆ หน้าตาซื่อๆ อัธยาศัยจริงใจเป็นกันเอง พูดจารู้เรื่องตามประสา “ สาวแคเหราะ ” พอนั่งปั๊บ เมนูก็ถึงมือปั๊บ “ จาอาน้า อะไรก่อม๊ะ ” แปลเป็นไทยว่า “จะเอาน้ำอะไรก่อนมั้ย” มีน้ำอะไรบ้างล่ะ “ มีน้ำโส้ … แป๊ะซี่ … ละก้อเบียร์ ” “ มีเบียร์อะไรบ้างล่ะ ” ผมซักต่อ “ มีเบียร์สี … ไฮเนเก้ … แล้วก็เบียร์ช้า …” ผมฟังเธอลอยหน้าลอยตาอธิบาย พูดไปเธอก็นึกไป ผมหันไปพูดเล่นกับเพื่อนที่ไปด้วย ว่า “ ผมว่าไอ้เบียร์ยี่ห้อหลังนี่ ถ้าจะนานนิ เพราะเป็นเบียร์ช้า…” ยังไม่ทันที่เพื่อนจะพูดว่ากระไรต่อ ผมหันไปบอกกับน้อง ๆ ว่า “ เอาน้ำเปล่าแล้วกัน ” “ โอ้ โฮ จาสั่งน้ำป่าแล้วถาหาเบียร์ทาไม ” พวกเราก็หัวเราะให้กัน ซึ่งก็รวมทั้งเธอๆ ทั้งหลายด้วย เพราะเธอรู้ว่าเราแหย่เล่น ว่าแล้วก็เริ่มสั่งอาหารมาชิมกันหกเจ็ดอย่าง มาถึงแกงแค … ผมสงสัยในแกงมีอะไรหนึบๆ เวลาเคี้ยว คล้ายๆ เห็ด อร่อยดี ! ด้วยความอยากรู้ จึงเรียกน้องคนอธิบายเบียร์คนเดิมมาถาม “ อะไรเนี่ยน้อง ” เธอก็ดีใจหายมาก้มๆ เงย ๆ ดู แล้วก็ตอบเสียงดังฟังชัดได้ยินกันทั้งโต๊ะ “ กีๆ ไปเหอะ ไม่ตายเหราะ ! ” เออ…ถ้าจะจริงของเธอ … ไม่น่าถามเลยตู “ โสน้าน่า ” ตูจริง ๆ ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินไม่กล้าถามเซ้าซี้อะไรเธออีกเลย ! เช้าตรู่ของวันเสาร์หนึ่ง ผมรอขึ้นเครื่องไปบรรยายที่เชียงใหม่ ธรรมชาติของผมถ้าไม่จำเป็นจะไม่เข้าห้องน้ำบนเครื่องบิน เพราะมันชอบโยกไปโยกมา ทำให้ผิดเป้าหมายได้ง่าย อีกอย่างขี้เกียจลุกขึ้นเดินไปมาให้คุณแอร์แกรำคาญด้วย เพราะแกกำลังทำเวลาเสิร์ฟอาหารไก่อยู่ ( เพราะทุกวันนี้การบริการบนเครื่องบินขาดศิลปะในการบริการไปเยอะ รีบ ๆ เสิร์ฟ รีบ ๆ เก็บเหมือนให้อาหารไก่เข้าไปทุกที ) ผมมักจะเข้าห้องน้ำที่สนามบินให้เรียบร้อยก่อนขึ้นเครื่องเสมอ วันนั้นก็เช่นกัน พอผมทำธุระเสร็จเรียบร้อย กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ไอ้หนูคนหนึ่งอายุสัก สี่ ห้าขวบ เห็นจะได้ เดินจับซิปกางเกงตรงรี่มาหาผม สายตาจ้องมองมาที่ผมพร้อมตะโกนเสียงดังฟังชัด “ พี่ครับ ๆ ปลดซิปให้หน่อยครับ ผมจะฉี่ครับ ” ผมวางกระเป๋าเอกสารลงแล้วรีบจัดการให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มอกเต็มใจ นึกในใจไอ้หนูตัวเท่าลูกหมาเรียกเราว่าพี่!!.. ..มันทำให้รู้สึกหลงวัย และหลงตัวเองขึ้นมาฉับพลัน ถึงจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่มันก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาโขอยู่ ปากไอ้หนูแท้ ๆ ที่ทำให้เรารู้สึกเช่นนี้ อยากจะบอกไอ้หนูเหลือเกินเรียกลุงว่าพี่นี่..อ่ะนะ.. “ อย่าว่าแต่แค่ปลดซิปให้เจ้าฉี่เลย… ให้ช่วยประคองไอ้น้องชายคนเล็กของเจ้าด้วยขณะฉี่ ..พี่ก็ทำให้เจ้าได้…ไอ้หนูเอ๋ย … ”( ฮา..ฮา..)

เขียนใน GotoKnow โดย อาจารย์พนม
ใน ยิ้มเบื้องหน้า..ฮาเบื้องหลัง

คำสำคัญ (Tags): #ปาก

หมายเลขบันทึก: 118895เขียนเมื่อ 11 สิงหาคม 2007 16:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:14 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (1)

สุธรา

เขียนเมื่อ 11 สิงหาคม 2007 17:19 น. ()

สวัสดีค่ะ

เข้ามาอ่านแล้วได้ข้อคิดเกี่ยวกับการพูดเยอะเลยค่ะ แบบว่าอย่าให้ปากมีอำนาจเหนือความคิด ปล่อยมุกแล้วไม่ขำ แถมสร้างความรู้สึกที่ไม่ดีให้คนอื่นแบบนี้ใช้ไม่ได้ค่ะ เห็นด้วยสุดๆ