ข้อคิดสอนใจ 4

นักเดินทางกับตะเกียง

ฉันอาจเป็นเพียงตะเกียงดวงหนึ่งที่มีแสง เพียงน้อยนิด อาจจะไม่จำเป็นเลย  ในบางช่วงบางขณะ   ที่พระจันทร์ทอแสงนวลกระจ่าง เธออาจจะทิ้งฉันไว้ข้างทางก็เป็นได้ หากเธอคิดว่าฉันไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย   ฉันจึงเปรียบตะเกียงเป็นดั่งตัวฉัน... ส่วนเธอน่ะเป็นนักเดินทางคนนึง...ส่วนเค้าคนนั้นเป็นพระจันทร์ ...     นักเดินทางคนหนึ่งกับตะเกียงดวงเก่า   ตะเกียง ที่ให้ แสงสว่างในค่ำคืนที่มืดมิด ตะเกียงที่ให้ ความอบอุ่น ได้  เมื่อนักเดินทางผู้นั้นต้องการ ในค่ำคืนที่สายลมหนาว ได้ผ่านพัดมาอีกคราการเดินทางของนักเดินทางผู้นั้น ก็มีตะเกียงเป็นเพื่อนคู่ชีพ  แสง เพียงน้อยนิดที่พอจะส่องทาง ได้เป็นระยะๆ   ทำให้นักเดินทางผู้นั้นเริ่มไม่พอใจในสิ่งที่ เค้ามีอยู่เมื่อเค้ามีเพื่อนร่วมทาง เพื่อนร่วมทางก็ได้กล่าวว่า "จะใช้ตะเกียงดวงเก่านี้ไปทำไม ในเมื่อแสงจากพระจันทร์ออกจะสว่างถึงเพียงนี้"นักเดินทางผู้นั้นคิดได้จึงทิ้งตะเกียง ผู้น่าสงสารไว้ข้างทาง หลงเชื่อคำกล่าวของเพื่อนร่วมทาง ซึ่งเป็นเพียงแค่คนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ค่ำคืนนั้น  เป็นคำคืนที่ยาวนานสำหรับฉัน... ตะเกียงผู้ถูกทอดทิ้งไว้ข้างทาง  ก็เค้า ไม่สนใจแม้แต่น้อยกลับ กันเธอนักเดินทางที่กำลังหลงระเริงกับแสงจากพระจันทร์ ที่ส่องแสงนวลกระจ่าง มันสวยงาม มันชวนฝันนักเดินทางผู้นั้นจึงเดินทางไปเรื่อยๆ   เพียงลำพัง     แค่สัมภาระไร้ตะเกียงดวงเก่า เมื่อความมืดมิดแห่งค่ำคืน ได้ผ่านพ้นไป   แสงจันท์ที่เคยกระจ่างยามค่ำคืนก็เลือนหาย ดวงตะวันได้โผล่ขึ้นมารับอรุณบอกกับทุกคนที่อยู่ใต้ผืนฟ้าว่านี่    คือเช้าวันใหม่    สายลมหนาว ผ่านพัดมาเยือนอีกครา ผ่านพัดเป็นลมหนาวที่เย็นยะเยือก ตะเกียงดวงเก่าที่ถูกทอดทิ้ง   บัดนี้นักเดินทางอีกคนได้ผ่านมาพบจึงเก็บไว้เป็นสมบัติตน ตะเกียงจึงกลับกลายเป็น   ของมีค่าอีกครั้ง มันได้ทำหน้าที่เช่นเดิม คือให้แสงสว่าง และความอบอุ่น ไปพร้อมๆกัน เมื่อตะวันลับฟ้าไปแล้ว   ลำแสงสุดท้ายของวันเป็นสีส้ม เป็น แสงสว่างสุดท้ายของวันนี้ ค่ำคืน ได้ย่างกรายเข้ามา สสายลมหนาวก็เริ่มพัดแรงขึ้นๆ  ดวงจันท์ที่เคยทอแสงกระจ่างกลับถูกหมอกเมฆบดบังจนสิ้น ราวกับจะกลั่นแกล้งนักเดินทางคนเก่าที่เคยเป็นเจ้าของตะเกียง เค้าผู้นั้นไม่มีแม้แต่แสงไฟที่จะใช้ส่องทาง และเช่นกันเค้าไม่มีแม้กระทั่งความอบอุ่น   นัก เดินทางหนาวสั่นจะเดินต่อก็กลัวหลงทางเค้าจึงย้อนกลับไปเอา ตะเกียงดวงเก่า ที่ได้ทิ้งไว้เมื่อคืนก่อน...  ลมหนาวได้ผ่านพัดมา ราวกับจะทรมานนักเดินทางผู้นั้น จนกระทั่งมาถึงจุดที่เขา ได้ทิ้งตะเกียงไว้ บัดนี้ตะเกียงดวงเก่าได้สาบสูญไปแล้ว    เค้านึกเสียดายจับใจ แม้จะเรียกร้องเพียงใดก็มิได้กลับคืน  จึงทำ ได้แต่เพียงนอนหนาว รอให้เมฆหมอกที่บดบังดวงจันทร์นั้นได้ผ่านเลยไป เวลาได้ผ่านเมฆหมอกได้เลือนหายไปแล้ว    แสงจันทร์ได้กลับมาสดใสอีกครา    ทำให้นักเดินทางผู้เหน็บหนาวอุ่นใจขึ้น แต่ดวงจันทร์ก็อยู่ไกลเกินไป... ไกลเกินที่จะทำให้นัก เดินทางผู้เหน็บหนาวได้รับความอบอุ่น เคยมีคนกล่าวเอาไว้ว่า "เรามักจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เราครอบครองนั้นดีเพียงไรมีคุณค่ากับเราเพียงใด เราจะรู้ก็ต่อเมื่อเราได้สูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว"  เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากให้ผู้ที่ใฝ่สูงทั้งหลายจงหันกลับมามองคนใกล้ตัว การชะเง้อมันเมื่อยกว่าการก้ม จริง  ไหม?   

[แสงเทียน]

แวะมาอ่าน  น่าอ่านดีมีข้อคิดเยอะ