น่าสนใจคะ
โอทอปเอเซีย โดยเฉพาะไทย ทำเอาจำนวนมากเข้าไว้ และขายราคาถูก
แล้วประสิทธภาพไม่ดีพอ
สวัสดีค่ะพี่นุช
เบิร์ดมากราบขอบพระคุณพี่นุชค่ะ เบิร์ดเพิ่งได้รับหนังสือมหัศจรรย์ KM เบาหวาน พร้อมลายเซ็นต์ที่อบอุุุ่่นของผู้เขียน ทำให้เบิร์ดยิ้มกว้างทั้งวันเลยล่ะค่ะ
หนังสือเล่มนี้มีคุณค่าและมีประโยชน์สำหรับเบิร์ดมากค่ะ เพราะเบิร์ดกำลังตันว่า จะต่อการดูแลผู้ป่วยเบาหวานในชุมชนอย่างไรดี จึงถือได้ว่าเป็นหนังสือชี้ทางสว่างโดยแท้เลยค่ะพี่นุช
และ " คนยุโรปเขามองหัตถกรรมเอเชียอย่างไร และคนเอเชียจากหลายประเทศคิดอย่างไร "
เป็นสิ่งที่เบิร์ดจะตั้งหน้าตั้งตารออ่านเลยล่ะค่ะ
กราบขอบพระคุณในความกรุณาและบันทึกดีๆของพี่นุชนะคะ...ขอบพระคุณมากๆค่ะ
ตามเจ้าเบิร์ดมาครับ
ไม่รู้ว่าจะใช้ประโยชน์อย่างไรได้บ้าง ก็ศึกษาไปก่อนแล้วกันนะ
สวัสดีค่ะคุณอุบล
ฟังคนอื่นสะท้อนให้เห็นตัวเองได้ดีทางหนึ่ง แล้วต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ เวลาฟัง หรือเห็นโครงการจากความริเริ่มของฝรั่ง ต้องฟังอย่างระมัดระวัง แล้วมาเทียบเคียงกับบริบทของเรา
หัตถกรรมทางเอเซียที่ทำแบบโอทอปน่าสงสารจริงๆค่ะ สงสารชาวบ้านที่เชื่อคนข้างนอก และหลงในวัตถุนิยม ทำหัตถกรรมเพื่อเงินเพียงอย่างเดียว
สวัสดีค่ะคุณเบิร์ด ดีใจจังที่หนังสือถึงมือ ให้คนขับรถไปส่งอีเอ็มเอสตั้งหลายวัน กำลังว่าจะถามเขาแล้วเชียวว่าส่งแบบไหน และดีใจยิ่งขึ้นที่ทราบว่าหนังสือจะเป็นประโยชน์ต่อการทำงานของน้อง
CraftsNet Network มีหลักการดีค่ะ สำคัญว่าสมาชิกจะเอาจริงในการขับเคลื่อนหัตถกรรมในประเทศของตน และแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างกันได้จริงเพียงใด
ตกลงค่ะจะรีบเขียนให้อ่าน
สวัสดีค่ะพี่บางทราย แค่แวะมาเยี่ยมก็ดีใจแล้ว บันทึกตอนนี้คงไม่ได้อะไรหรอกค่ะนอกจากให้ข้อมูลที่มาที่ไป สาระในตอนต่อไปอาจเป็นประโยชน์ ในการกำหนดทิศทางในการที่เราจะพัฒนาหัตถกรรมของไทย
ที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่าพัฒนาหัตถกรรมแบบโอทอปคือการฆ่าตัวตาย ปราชญ์ในบ้านเราหลายคนก็เคยพูด แต่คนที่เกี่ยวข้องไม่ค่อยฟัง หรือทำเป็นว่าฟัง แต่งานก็ออกมาอย่างเดิม ฝรั่ง(World Craft Council Europe) พูดว่าเขาคิดอย่างไร อาจพอฟังกันบ้าง บ้านเราไม่ค่อยเชื่อคนไทยด้วยกัน ค่อนข้างบ้าฝรั่ง เจอฝรั่งดีๆที่เข้าใจบริบทประเทศไทยก็ดีไป ส่วนใหญ่เป็นฝรั่งที่ประสบความสำเร็จในประเทศเขา แล้วนึกว่าเขาเก่งไปแนะนำคนอื่นได้ทั่วโลก
อยากให้งานหัตถกรรมไทย ที่มาจากภูมิปัญญาชาวบ้านอันมีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม สู่สายตาต่างชาติอย่างสง่าและภาคภูมิ นะคะ..
สวัสดีค่ะคุณต้อม ใช่ค่ะ เราจะสง่างาม ภาคภูมิได้ ต่อเมื่อเรารู้ค่าของตัวเอง ภูมิใจในตัวเอง ทุกวันนี้มีหัตถกรรมไทยไม่กี่รายที่ไปรอดบนเวทีโลก ส่วนใหญ่หัตถกรรมจากชาวบ้านดูน่าสงสารชาวบ้านที่มาขายในเมือง อย่างในงานโอทอป ผ้าไหมทอมาอย่างงามวิจิตร มากันไม่รู้กี่เจ้าๆ แค่แขวนผ้าโชว์ในบูธสี่เหลี่ยม ต้องเรียกเชื้อเชิญคนให้เข้าไปชม ไปซื้อ
(ขออนุญาตเรียกตัวเองว่าพี่นุช นะคะ)
พี่คิดว่าการส่งเสริมหัตถกรรมชาวบ้านให้สง่างามต้องไม่ทำให้เฝือ ให้เขาทำอย่างมีความสุขในถิ่น ใช้การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ให้คนไปเยี่ยม ไปชม ไปซื้อถึงถิ่น จะเกิดเศรษฐกิจในชุมชนอย่างอื่นๆตามมาด้วย
เพิ่งนำเรื่องใหม่ขึ้นบล็อก ยังเล่าไม่ถึงหัตถกรรมเอเชียในสายตาคนยุโรปเลย ต้องอีกตอนหนึ่งค่ะ