ชีวิต...ชาวใต้
ชีวิต...แดนใต้ ตอนที่ 1
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันที่ 4 มกราคม 2547 เป็นต้นมา ทำให้การดำเนินชีวิตความเป็นอยู่ของคนใน 3 จังหวัดชายแดนใต้ได้แปรเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง เริ่มแรกจะเกิดเหตุกับเจ้าหน้าที่ด้านการปกครอง ปราบปราม ตำรวจ ทหารเป็นหลัก ต่อมาเป้าหมายเปลี่ยนมาเป็นประชาชนทั่วไปทุกอาชีพ และพุ่งเป้ามายังเจ้าหน้าที่ของรัฐทุกระดับ ทุกประเภท โดยมีการก่อกวนให้เกิดความไม่สงบทั้งด้านทรัพย์สินส่วนกลางและชีวิตเจ้าหน้าที่ของรัฐ เป้าหมายหลักพุ่งเป้ามาที่อาชีพครู ช่วงไม่ทันข้ามคืนโรงเรียนถูกเผาเป็นสิบ ๆ โรง ช่วงเวลาไม่ทันข้ามวันครูถูกยิงตาย 4 – 5 ศพ บางรายถูกลอบฆ่าลมหายใจยังไม่สิ้น ราดน้ำมันจุดไฟเผาซ้ำจนไหม้เกรียม โดนกระทำเหมือนโกรธแค้นกันข้ามชาติทีเดียว
จากความไม่สงบที่เกิดขึ้น ทำให้ความเป็นอยู่ของพวกเราชาวใต้ต้องเปลี่ยนไป แต่เดิม ก่อนไปทำงานข้าราชการและประชาชนทั่วไปจะไปออกกำลังกายที่ศูนย์เยาวชนจังหวัดยะลาในตอนฟ้าสาง เป็นประจำ ก็ต้องงด จะไปทำงานก็ต้องรวมตัวไปกันเป็นกลุ่ม กลับกันเป็นขบวน จะออกไปหาของกินของใช้ในตลาด ก็ต้องดูเวลา และสถานที่ที่จะไป เวลาใกล้มืด ชุมชนที่มีฝูงชนอยู่คับคั่งไม่จำเป็นจริง ๆ ก็จะไม่ไป เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาได้พูดคุยกับเพื่อนครูที่ได้เข้ามาติดต่อราชการที่เขตพื้นที่ เพื่อนครูเล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนครูเราต้องเสี่ยงตายวันละ 2 ครั้ง คือ เวลาเดินทางไปโรงเรียนและเวลาออกกลับมาจากโรงเรียน แต่ทุกวันนี้ พวกเราต้องเสี่ยงตายวันละ 3 ครั้ง คือ ไปโรงเรียน – อยู่ในโรงเรียน – กลับจากโรงเรียน เนื่องจากเกิดเหตุที่ผู้ก่อความไม่สงบเข้าไปยิงครูผู้หญิงในห้องพักครูในโรงเรียน โดยที่พวกครูเราก็ไม่สามารถช่วยเหลือ ปกป้องชีวิตเพื่อนครูด้วยกันได้เลย แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ครูหลายท่านก็ยังยินดีที่จะคงอยู่ในดินแดนแห่งนี้ จะปกป้อง รักษาแผ่นดินส่วนนี้ แม้จะต้องเอาเลือดทาแผ่นดินก็ยินดี ถือว่าคุ้มค่ากับผืนแผ่นดินที่บรรพบุรุษได้สละเลือดเนื้อและชีวิตให้ไว้ในอดีต
ความเห็น (4)
ยินดีต้อนรับสู่แพลนเน็ต edkm ค่ะ
อยากให้เขียนเป็นเกร็ดเล็กๆน้อยๆ เกี่ยวกับการทำงานของคุณครู วิธีการที่ช่วยให้เด็กได้เรียนรู้ท่ามกลางความยากลำบาก สิ่งดี่ๆที่คุณครูทำ โดยถือว่าเป็นการช่วยประชาสัมพันธ์ว่าคุณครูเสียสละมากแค่ไหน
จะคอยอ่านนะคะ
กำลังใจแด่ครูใต้ผู้เสียสละ
- ไหว้พระ ขอช่วยคุ้มครองครูใต้ และพี่น้องประชาชนทุกคน
- และขอแผ่นดินไทยสงบร่มเย็น