ปลีกวิเวกตอนที่ 2

หลายคนอาจมีความคิดคล้ายดิฉัน คือการปฎิบัติธรรม เป็นเรื่องไกลเกินไป หรือยังไม่ถึงเวลา (ต้องแก่มั่กๆ) แต่ที่สุดก็โชคดี ที่มีแรงบันดาลใจ ให้มีความอยากปฎิบัติธรรมขึ้นมากระทันหัน ซึ่งจะเล่าในลำดับต่อไป แต่วันนี้ขอเล่าเรื่องประสบการณ์ปลีกวิเวกต่อก่อน คืนแรกผ่านไปอย่างน่าใจหาย ซึ่งเขียนต่อท้ายไว้ใน โพสแรก เมื่อสรุปว่าได้นอนไปหนึ่งงีบ ก็ตื่นมาตั้งใจนั่งสมาธิและสวดมนต์ทำวัตรเช้า กับอาจารย์แม่ชีทีพักอยู่เกือบยอดเขา ต้องเดินขึ้นไป ราวๆ500 เมตร พอสว่างท่านก็ให้รับประทานอาหารกับท่าน และให้อุบาสกไปดูแลความปลอดภัย ของที่พัก เนื่องจากเมื่อวานเขาไม่อยู่ เช่นนำกุญแจไปให้ แต่อยากจะบอกว่า บ้านหลังที่อยู่มีมุ้งลวดเหล็กดัด แต่มุ้งก็มีรูเท่ากำปั้น แมลงเข้าสบาย และประตูทึบไม่มี มองข้างนอกได้สบายมาก สักครู่อุบาสกก็บอกว่า อย่าให้ดิฉันอยู่หลังนี้เลย เก่ามาก และเหม็นอับ เดี๋ยวจะทนไม่ไหว ท่านแม่ชีกลับยิ้มๆ แล้วบอกว่า คนๆนี้อยู่ได้ และดิฉันก็รู้สึกมั่นใจทีเดียวว่าอยู่ได้ เมื่อต้องอยู่คนเดียวแล้วเกิดอะไรขึ้นอีก ต้องขอเล่าเป็นตอนต่อไป

[เกษตรยะลา]

     สวัสดีครับ

                  อ่านภาคแรกแล้วมาอ่านภาค 2 น่าจะเป็นเรื่องยาว ไม่ทราบกี่ตอนจบ จะคอยอ่านต่อไป

[ตันติราพันธ์]

คืออย่างนี้ค่ะ อยากเก็บประสบการณ์ที่ประสบมาจริงให้อ่านกัน และอาจเป็นประโยชน์แก่นักปฎิบัติมือใหม่บ้าง กี่ตอนจบ ? ยังไม่บอกนะคะแต่รับรองว่าจะไม่ให้ทันเบื่อค่ะ ขอบคุณที่ติดตาม แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันบ้างนะคะ