เมื่อคราวที่ที่แล้ว... ผมพูดถึงตอนที่ผมได้ไปเสนองานเว็บไซต์ให้สถานีวิทยุแห่งหนึ่งในจังหวัดมหาสารคามไปแล้ว...
และ... หลังจากวันนั้นอีกอาทิตย์หนึ่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น “เชิญคุณตั้ม มาตกลงเรื่องงาน และราคากันครับ... วันจันทร์นะครับ แล้วเตรียมตัวนำเสนองานด้วยนะครับ”
โอ้... งานนี้ช่างรวดเร็วทันใจดีแท้ แต่... ทำยังไงล่ะอาทิตย์เดียวในการสร้างงานเพื่อนำไปนำเสนอ... หลายคนคงทราบอยู่แล้วว่างานที่ดีต้องพิจารณากันเป็นเดือน แต่ถ้างานเร่งรีบแบบนี้ขึ้นอยู่กับฝีปากในการชักจูงแล้วหละ....
แล้ว... วันนัดหมายก็มาถึง การนำเสนอเป็นไปอย่างไม่ค่อยดีนัก... ก็แน่หละ “ลูกค้า” มักจะเอาแต่ใจอยู่เสมอ ประการเดียวที่ผมทำได้ในขณะนั้นก็คือ... การเจรจาที่เป็นกันเอง ผมนำเสนอด้วยความเป็นจริงหลาย ๆ เรื่อง และหยิบยกข้อดี ข้อเสียในแต่ละเรื่องมาประกอบกัน ในบางครั้ง ในบางเรื่อง ผมคิดว่าผมไม่ควรตามใจลูกค้ามากจนเกินไป เหตุผลไม่ใช่ว่าจะเพิ่มภาระให้ผม แต่ผมคิดว่าในบางเรื่องในสิ่งที่ลูกค้าชอบ เมื่อหลาย ๆ อย่างมารวมกัน มันอาจจะไม่เลิศอย่างที่เขาคิดก็เป็นได้ เราต้องคอยหยุดเขาในขณะที่ความคิด หรือความต้องการของลูกค้ากำลังออกนอกลู่นอกทาง...
และในวันนั้น... หลังจากที่มีการตามใจบ้าง คัดค้านบ้าง... กลับกลายเป็นว่าผมได้งานชิ้นนี้อย่างไม่ยากเย็น “ทุกคนพอใจ ผมก็พอใจ...”
และตอนจะจบ... มีการตกลงเรื่องราคา “ตกลงผมให้คุณทำงานนี้... เรื่องค่าตอบแทนคุณจะให้จ่ายอย่างไร” นี่เป็นคำถามของลูกค้าที่ผมมักเจอบ่อย ๆ และผมก็จะตอบเหมือกันทุกครั้งว่า “ไม่เป็นไรครับ... แล้วแต่ทางบริษัทจะจัดการ” ใครหลายคนอาจได้ฟังดูแล้วรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างโง่อะไรอย่างนี้... ทำงานต้องได้ค่าตอบแทนเป็นหลักประกันก่อน...
แต่ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย...
การทำงานของผมคือ “ทำอย่างไรให้ผลงานออกมาดีที่สุดสำหรับลูกค้า และดีที่สุดในสายตาเราต่างหาก” ไม่มีใครหรอกที่ชอบทำงานเน่า ๆ เพราะถ้าทำอย่างนั้นตัวตนของคุณ ก็จะเน่าไปพร้อมกับงานของคุณเอง....
สวัสดีครับ หายหน้าหายตาไปนานเลยนะครับ ดีใจที่คุณ ผู้ชาย...(ป้ายเหลือง) กลับมาเขียนบันทึกดีๆให้อ่านอีกครั้ง สบายดีนะครับ
ขอบคุณ คุณ
ถึง.....คุณ ผู้ชาย........ป้ายเหลือง คุณช่างมีความคิดที่ดีมาก ๆ เลยค่ะ ซึ้ง จริง ๆ ค่ะ นับถือ ๆๆๆๆๆ