คิดถึงอาจารย์ สมพิศ ไม้เรียง

ประมาณสองปีที่ผ่านมาได้มีโอกาสได้พบกับท่านในตำแหน่งนักวิชาการจาก กทม. มาลงพื่นที่ในชุมชนสิ่งแรกที่กิ่งมองก็คือท่านเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักค่ะ แต่ในใจลึก ๆๆ ของหนูตอนนั้นนะค่ะว่าท่านมาดูแล้วท่านก็คงจะไปหรือเหมื่อนนักวิชาการคนอื่น ๆ ค่ะ

พอมาถึงตอนนี้กิ่งต้องรู้สึกผิดต่อท่านเป็นอย่างมากจริงแล้วท่านไม่เป็นอย่างที่เราคิดเลยค่ะยุ่งละชิ  มันเป็นบาบในใจกิ่งแล้วจะแก้ยังไงค่ะเรื่องก็มีอยู่ว่าท่านมาจากกรุงเทพฯ ท่านเอาสมุนไพรมาปลูกเต็มรถเลยมาถึงก็เอามาลงแปลงให้คนงานปลูกแล้วท่านก็ลงมาปลูกด้วยตัวท่านเองตอนบ่ายฝนตกหนักพอสมควรคิดนะค่ะว่าท่านคงกับเข้าบ้านนะแต่ที่ไหนละค่ะท่านยังทำงานตากฝนจนช่วยคนงานปลูกจนเสร็จค่ะ  เป็นไงละค่ะหนูปาบแค่ไหนละค่ะดีนะค่ะที่ท่านยังกลับถึงกทม.ได้ไม่อย่างนั้นหนูจะทำยังไงละค่ะยิ่งตอนท่านมาจาก กทม.แล้วก็ขับรถมาคนเดียวด้วยค่ะท่านไม่สบายด้วยผู้ชายบางคนยังอายท่านเลยค่ะ คนที่บอกว่าทำงานหนัก ๆ ให้มาดูท่านทำงานนะค่ะ

 ก่อนกลับท่านยังฝากสมุนไพรให้เอาไปฝากแม่กิ่งด้วยดูเอานะค่ะความมีน้ำใจของท่านแล้วท่านยังคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวท่านเองด้วยค่ะท่านคิดจริง ๆๆๆๆๆๆค่ะ  แต่ไม่สามารถเขียนเป็นตัวหนังสือให้ทราบได้ได้แต่บอกว่าให้คอยดูต่อไปว่าหนูพูดจริงหรือเปล่า ประเทศยังไม่สิ้นคนดีค่ะ  สมพิศ  ไม้เรียง

                                           ด้ววความเคารพรักท่านอย่างสูงค่ะ