ในที่สุด...เส้นทางการพัฒนาคุณภาพเกี่ยวกับการรับสิ่งส่งตรวจได้ดำเนินมาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว...
จำได้ว่าวันที่ 29 เม.ย. 2526 เป็นวันแรกที่พี่เม่ยเริ่มต้นทำงานที่ภาควิชาพยาธิวิทยา ตอนนั้นมีบุคลากรไม่มากมายเหมือนทุกวันนี้ ในหน่วยงานหนึ่งๆก็มีประมาณ 3-5 คนเท่านั้นเอง
เข้าทำงานใหม่ๆ ก็ต้องเรียนรู้เรื่องราวต่างๆมากมายด้วยตนเอง หัดสังเกต ค้นหาความรู้เพิ่มเติมจากตำรา คอยสอบถาม ฝึกปฏิบัติกับรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ก่อน ไม่กี่เดือนก็เริ่มชำนาญสามารถปฏิบัติงานได้อย่างไม่ติดขัด...
พวกเราทำงานกันแบบสบายๆ ไม่มีขั้นตอนยุ่งยากเลย เช่นเมื่อมีเลือดมาตั้งไว้ให้ที่โต๊ะ เราก็เริ่มต้นทำไป ทำเสร็จก็เขียนรายงานผลลงในใบแล็บแล้วนำไปหย่อนในกล่องออกผล....
มีครั้งหนึ่งได้รับโทรศัพท์จากพยาบาลเพื่อติดตามผลแล็บของผู้ป่วย เมื่อเราตรวจสอบจากสมุดทะเบียนแล้วไม่พบชื่อผู้ป่วยรายนี้ พยาบาลยืนยันว่าเจาะเลือดส่งตรวจแล้วอย่างแน่นอน เราจึงสันนิษฐานว่า สิ่งส่งตรวจหายไปเสียแล้ว แต่ไม่รู้ว่าหายไปในขั้นตอนไหน??
เมื่อพูดคุยทางโทรศัพท์ ฝ่ายโน้นก็อารมณ์เสียต่อว่าเราเป็นการใหญ่ ยืนยันให้ทางเรารับผิดชอบหาเลือดมาให้ได้ ทางเราก็ไม่ยอมเพราะไม่รู้ว่าคนส่งเลือดไปไว้ที่ไหน แล้วจะให้เราไปหาจากไหนมาทำได้....โต้เถียงกันแบบไม่มีใครยอมใคร...บลา...บลา...หงุดหงิดกันทั้งสองฝ่าย สุดท้ายก็วางหูโทรศัพท์กระแทกใส่กันดังโครม!...แล้วก็จบ
พอผ่านไปสองสามวันเราก็ลืมเรื่องนี้ไป แล้วก็ทำงานต่อไปเรื่อยๆ รอจนกว่าจะเกิดเรื่องนี้ซ้ำขึ้นมาใหม่อีก คราวนี้เริ่มชำนาญขึ้นสามารถโต้ตอบได้ไม่ลดละ จบการโต้เถียงแบบที่รู้สึกว่าเราเป็นผู้ชนะ....แต่ปัญหาเรื่องสิ่งส่งตรวจหาย....กลับไม่ได้รับการแก้ไขเลยแม้สักนิดเดียว!
***************
เวลาผ่านไปยี่สิบสี่ปี ความพยายามของภาควิชาฯที่จะแก้ไขปัญหาเหล่านี้ผ่านการประชุมหาแนวปฏิบัติร่วมกันระหว่างผู้ปฏิบัติงานหลายต่อหลายครั้ง จนทำให้ขณะนี้เรามีระบบการบันทึกรับสิ่งส่งตรวจในทุกขั้นตอนที่สิ่งส่งตรวจเดินทางไปถึง หากเกิดปัญหาสิ่งส่งตรวจสูญหายเราก็สามารถติดตามย้อนรอยกลับไปได้ถึงจุดเริ่มต้น ค้นหาได้ว่าเกิดความผิดพลาดที่จุดไหน? สาเหตุเกิดจากอะไร? และควรหาวิธีป้องกันแก้ไขไม่ให้เกิดปัญหาซ้ำขึ้นอีกได้อย่างไร???....
ในที่สุด...เส้นทางการพัฒนาคุณภาพเกี่ยวกับการรับสิ่งส่งตรวจก็ได้ดำเนินมาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว...