บันทึกกถา : บดเอื้องจินตนาการฝันระหว่างคืนวันแห่งชีวิตในคำถ้อยต่อเนื่องของใจ

บันทึกกถา : บดเอื้องจินตนาการฝันระหว่างคืนวันแห่งชีวิตในคำถ้อยต่อเนื่องของใจ  

๑. 

ค่ำคืนดึกหนักแล้วของวัสสากาลกำลังแห่งลมและฝนสะพัดหนักและเบาพลิ้ว

ยอดใบไผ่ข้างหน้าต่างระบัดเสียงตามลมน่าฟังยิ่งนัก

เย็นกระสายฝนริ้วผ่านหน้าต่างเข้ามาให้ชื่นฉ่ำในสมปฤดี          

กาละที่แผ่วผ่านแต่ละช่วงตอนนับเนื่องไปกับลมหายใจเข้า ออก สั้น ยาว

และอิริยาบถกับการกระทำที่ไม่แปลกแยก

แต่มีความเป็นที่แปลกต่างในบางครั้งคราว          

ภายในห้องที่มีหน้าต่างเปิดอยู่บานเดียว 

ตัวหนังสือบนนากระดาษวางซ้อนทับกันอยู่รายรอบขอบห้อง

แลดูเหมือนมันจะเป็นชิ้นส่วนของชีวิตที่มีราคาค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง

ทั้งเล่มใหญ่ น้อย ปกอ่อน แข็ง

มีคุณภาพที่แตกต่างของความเชื่อและคุณค่าที่กำหนด          

ฉันอยู่กับมันตลอดการเดินทางของลมหายใจ

จึงเห็นมันเป็นเหมือนกับต้นไม้ทั้งป่าที่ถูกตัดมาสุมไว้ในพื้นที่อันจำกัด         

ถึงแม้ฉันจะไม่พอใจกับการทำลายต้นธาตุที่งอกงาม

แต่ฉันก็มีความจำเป็นที่ต้องรับช่วงต่อจากการทำลายสิ่งหนึ่ง

เพื่อสร้างอีกสิ่งหนึ่งขึ้นใหม่ซึ่งมีความแตกต่างและการใช้สอยประโยชน์ใหม่         

และฉันคิดว่า มวลธาตุที่มีคงไม่สูญไปจากโลก          

ฉันพยายามสร้างสิ่งที่มีผู้ก่อสร้างไว้แล้วด้วยเม็ดเหงื่อของอเนกชน

ที่หลั่งไหลให้ด้วยสายธารแห่งศรัทธาที่มีต่อท่านผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน 

         ฉันคิดถึงพ่อผู้ให้ธาตุและเกื้อกูลการเรียนรู้          

ฉันปรารถนาสร้างมวลแมกไม้ไว้ใกล้ๆ ลมหายใจ เพื่อเป็นเพื่อนชีวิต

ร่วมทุกข์ สุขและเพื่อรำลึกถึงสังขารที่แตกดับไปของพ่อ          

วันและคืนแห่งพระจันทร์ขึ้นแรมในแต่ละห้วงฤดู         

ฉันอ่านหนังสืออย่างเพ้อฝันและเพื่อสลายทุกข์         

กถาของปราชญ์ปุถุชน และปราชญ์วิญญูชนเป็นข้าวเมล็ดงามอุดมคุณค่า

ฉันเลือกเสพอย่างต้องการเพื่อการภาวนาแห่งตัวตน          

ฉันเก็บเกี่ยวข้าวเหล่านั้นมาไว้ในยุ้งฉางของฉันเสมอ

แล้วซ้อมมาแบ่งปันแก่เพื่อนชีวิตใกล้ชิดด้วยสุขที่เบิกบาน 

                     ดาวเสี้ยว ระบำฝัน/กันยา. ๒๕๓๘