ทำไมถึงเขียนบันทึกใน GotoKnow ได้ทุกวัน...เขียนทำไม
หมู่นี้คนพยา-ธิของเราหายหน้าหายตาไปจาก GotoKnow จนเข้ามาใน Smart Path เมื่อไหร่ก็เห็นแต่หน้ายายคนนี้เรียงราย แล้วสักพักถึงค่อยมีอ.ปารมี คุณศิริ พี่เม่ย อ.ประพนธ์มาคั่นบ้าง มีญาติมิตรที่แสนดีทักทายไต่ถามต่อๆกันมาผ่านหลายๆบันทึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา หายไปไหนกันหนอ คุณเอื้อ ท่านไปตอบคุณเอก-จตุพร เอาไว้ในบันทึกเชิญชวนไปงานรวมพลฯที่เชียงใหม่ถึงสาเหตุที่เป็นไปได้
อ่านแล้วก็ย้อนคิดถึงตัวเอง ว่าเออหนอเรา.... ทำไมถึงตั้งหน้าตั้งตาเขียนอยู่ได้ ไม่ได้ดูเลยว่าพลพรรคเพื่อนพ้องหายหน้าหายตากันไปหมดแล้ว พอมีการทักถามจึงมาย้อนเปิดดูหน้าแรกของ Smart Path เห็นอย่างที่บอกข้างต้น ไม่ได้คิดมาก่อนเลยค่ะว่า เขียนทำไมได้ทุกวัน รู้แต่ว่าแต่ละวันมีอะไรที่อยากใส่ไว้ที่นี่มากกว่าที่จะเขียนได้ด้วยซ้ำ
นึกได้เหมือนกันว่าหมู่นี้ไม่มีเวลาเปิดอินเตอร์เน็ตที่ทำงานเลย แม้แต่ email ก็กลับมาเปิดที่บ้านระหว่างทานอาหารกลางวัน (วันไหนอยู่เวรเที่ยงหรือมีประชุม ก็ไม่ได้เปิดจนกว่าจะ 3-4 ทุ่ม) งานประจำก็เยอะแยะมากมายทุกวัน (มานานแล้ว) แต่สิ่งที่เพิ่มมาช่วงหลังๆนี้ก็คืองานเอกสารต่างๆเกี่ยวกับการเตรียมขอรับรอง ISO 15189 ของภาควิชาฯ, งานโครงการ PathoOTOP3 - R2R จะว่าพวกเราเครียดก็ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่ที่แน่ๆคือไม่มีเวลาพอจะมาอ่านเขียนในช่วงเวลากลางวัน และดูเหมือนว่าจะหาคนที่เข้าเน็ตเป็นประจำที่บ้านก็มีน้อยกว่าคนที่พักผ่อนด้วยการดูทีวี หรือทำอะไรอย่างอื่น โดยเฉพาะคนที่ต้องเข้าเน็ตผ่าน modem ที่ช้าและหลุดบ่อย (อย่างคุณศิริและนายดำ) ต่างก็หมดแรงจะพยายาม
สำหรับตัวเอง การเขียนการอ่านคือการพักผ่อนที่ชอบอยู่แล้ว ดังนั้นแทนที่จะเขียนลงสมุดเก็บไว้อ่านคนเดียว ก็เขียนลง GotoKnow ดีกว่า เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆสำหรับตัวเอง และยังพบอะไรดีๆที่เกิดกับตัวเองเสมอเช่นที่เคยเขียนไว้ ยังคงมีภารกิจแน่นเอี้ยดในแต่ละวันเหมือนเดิม แต่การได้ลงมือเขียนในยามสิ้นวันก็ถือเป็นรางวัลให้ตัวเองอยู่เสมอ ไม่ได้สนใจปัจจัยต่างๆในการทำให้บันทึกน่าอ่านที่ควรจะคิด(แต่อาจจะทำให้ลงมือเขียนไม่ได้) คิดแต่ว่า หาก"ใจ"ยังอยากเขียน ก็คงสื่อถึง "ใจ"ของใครที่อยากอ่านได้สักคนแหละน่า และยังคงอยากบอกใครต่อใครที่คิดๆอยู่ว่าจะเขียน ว่าลงมือเถอะค่ะ แล้วจะรู้ว่าเรามีเพื่อนที่มองไม่เห็น คาดไม่ถึงอีกมากมาย
ความเห็น (9)
ดิฉันก็รู้สึกว่า ทำไมเราต้องเขียนบันทึกใน G2K
แต่ก็ได้คำตอบแล้วว่า
บันทึกแล้ว..มีคนอ่านก็ดีใจ
ถ้ามีคนเข้ามาแลกเปลี่ยน.. เราก็ยินดีมากยิ่งขึ้น
ที่สำคัญเราได้ฝึกคิด แล้วเขียนให้กระชับ
และฝึกมองโลกในแง่ดีอีกด้วยค่ะ
- สวัสดีครับ
- นักเขียนท่านหนึ่งกล่าวไว้ในทำนองว่า -
- การเขียน คือ ความสุขของฉัน ...
- มาชวนไปเหนือด้วยกันครับ
- แต่เห็นงานพี่โอ๋แล้ว
- ยุ่งมากๆๆจริง
- มีความสุขกับการทำความดีและการเขียนครับพี่โอ๋เลยเขียนทุกวันเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวัน
- ขอบคุณครับ
คุณโอ๋ขา รู้สึกตั้งนานแล้ว ว่า Smart Path เงียบไป (แซว)
สำหรับตนเอง อยากเขียนมากกว่านี้ เรื่องไม่มีเวลาเป็นเรื่องรอง แต่นึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร บางครั้งก็เขียนค้างไว้ไม่เต็มบันทึก แล้วพอเวลาผ่านไปเรื่องในบันทึกมันก็เอาไปแล้ว
อยากให้คุณโอ๋เขียนต่อไปเรื่อยๆ นะคะ
ขอแก้คำผิดท้ายประโยคที่ 3 ".....เรื่องในบันทึกมันก็เก่า ไปแล้ว"
สวัสดีค่ะพี่โอ๋...
ช่วงก่อนหน้านี้..กะปุ๋มก็หนัก...เพิ่งจะซาลงมาบ้าง...จึงได้พอมีเวลาเข้ามาบันทึกเรื่องราวต่างๆ ไว้บ้าง...
...
ตอนนี้กะปุ๋มน่ะผมสั้นจะเท่าพี่โอ๋แล้วนะคะ...
(^____^)
คิดถึงค่ะ
กะปุ๋ม
สำหรับผม เขียนเพื่อทบทวนครับ หันมามองตัวเองในแต่ละวัน พิจารณาตัวเองในแต่ละวัน อยู่ไกลบ้านไม่รู้ว่าจะรำพึงรำพันกับใคร เลยเขียนได้มากมาย
กลับบ้านไป ไม่สามารถทำได้ เพราะว่ามักจะหลับพร้อมลูกอยู่เนืองๆ
คอยดูกันนะครับว่า กลับบ้านไป (เหลืออีก 104 วัน) จะเขียนต่อได้ซักกี่น้ำ ...ฮา
ขอบคุณคุณอุบล 
คุณแผ่นดิน 
และคุณน้องแอ๊ด 
ที่เข้ามาต่อเติมค่ะ เราเห็นเหมือนกัน เราจึงเจอกันบ่อยๆทั้งที่อยู่กันคนละทิศเลยนะคะ
อ.ปารมี 
คะ เขียนต่อเนื่องแน่นอนค่ะอาจารย์ และยังคงพยายามหาแนวร่วมในภาคฯอยู่เสมอทุกครั้งที่มีโอกาสค่ะ แต่อย่างที่บอกว่าข้อจำกัดมีเยอะมาก สำหรับบันทึกอาจารย์ ชอบอ่านทุกครั้งเลยค่ะ ความจริงถ้าไม่คิดมากเรื่องให้ครบถ้วนเต็มเรื่อง ก็จะไม่มีปัญหาเรื่องบันทึกแล้ว"เก่า"ไปนะคะอาจารย์ โอ๋เป็นบ่อยๆที่อยากเขียนก็เขียนไปก่อน หาที่แลนดิ้งไม่ได้ก็ลุยๆไป เดี๋ยวมันมาเอง คนที่เคยอ่านสิ่งที่เราเขียนก็จะเข้าใจเราได้ไม่ยาก จะมีปัญหาก็คนอ่านใหม่ๆของเราเท่านั้นเอง ซึ่งถ้าคิดมากไปก็ไม่ช่วยอะไร เขียนไม่ได้เปล่าๆ ก็เลยลงไปเลยค่ะ แต่อาจารย์ท่าทางเป็น perfectionist กว่าโอ๋เยอะ คงทำยากค่ะ อิ...อิ...
น้องกะปุ๋ม..
.คิดถึงจัง ไม่อยากแซวเลยว่าตัดผมสั้นเพราะขี้เกียจสระด้วยหรือเปล่าเอ่ย....;-}
อ.หมอแป๊ะคะ อย่างนี้ต้องดีใจที่อาจารย์ไปอยู่ตรงนั้นนะคะ เราเลยได้อ่านสิ่งที่อาจารย์เขียน กลับบ้านมาแล้ว เรื่องรอบๆตัวบางทีก็เขียนยากค่ะ เพราะมันอาจจะมีผลกระทบหลายอย่าง ยิ่งถ้าเป็นผู้ใหญ่ๆก็ยิ่งลำบาก เอาเป็นว่าจะคอยอ่านเรื่องลูกๆก็แล้วกันนะคะ ส่วนเรื่องเวลา ถ้าอยากเขียนจริงๆก็หาได้แน่ค่ะ
แต่สำหรับผม เรื่องรอบตัวนี่น่าเขียนที่สุดเลยครับ ผมวาดฝันไม่เก่ง
เวลาเขียนเรื่องรอบตัวที่มีผลกระทบกับหลายอย่าง อย่างที่คนอื่นกลัวกัน อย่างนี้ล่ะผมยิ่งชอบ พี่โอ๋เคยอ่านเรื่องลิฟต์ปิดไหมครับ ถ้าไม่ได้เขียน คงอกแตกตาย เรื่องส้วมก็เคยเขียนฝากเอาไว้
เชื่อไหมว่า หลังๆนี่ผมเลยกลายเป็นที่รับร้องทุกข์เรื่องลิฟต์ที่โรงพยาบาลเลย