"Milblog" บล็อกของทหารแนวหน้า

"I don't claim to speak for anyone but myself, but there's the appeal of blogging. I don't need anyone to speak for me," he said.

"Many blog to keep their families and friends appraised of their life in a war zone, others do it as an exercise of reflection, and others are just great writers looking for an outlet for their thoughts and feelings," he said.

"Writing was really therapy and allowed me to tell about how the conflict made me feel, not just fighting but the politics and opposition movement that made the war an anti-president issue," he said.

"I felt less guilt and less stress the more I wrote," he said. He even wrote about returning in July from Iraq to face a divorce.

คำพูดเหล่านี้เขียนไว้ใน BBC News เป็นคำพูดจากทหารแนวหน้าที่ออกรบในสงคราม โดยเฉพาะสงครามอิรัก เวลาของช่วงพักผ่อนกินนอนที่มีอยู่ไม่มากในแต่ละวันของทหารเหล่านี้ ยังเจียดมาให้กับการเขียนไดอารี่ และเมื่อกลับบ้านเขาถ่ายทอดผ่านทางบล็อกให้สาธารณชนได้ทราบถึงความคิดความรู้สึกขณะที่อยู่ในสนามรบ

ดิฉันชื่นชมทหารเหล่านี้มาก แต่อดคิดไม่ได้ว่า คนเราจะเขียนบันทึกได้อย่างต่อเนื่องเมื่อมีอารมณ์ในขั้วใดขั้วหนึ่งที่รุนแรงมากๆ เท่านั้นหรือ คนเรานี้ก็แปลกต้องรอให้มีความกดดันถึงระดับหนึ่งจึงจะมีความตั้งใจทำอะไรสักอย่าง แต่เราสามารถสร้างพลังความตั้งใจได้ หากเราลองคิดดูว่า ถ้าวันนี้เราจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เราจะทำประโยชน์อะไรให้กับตัวเราเองหรือสังคมรอบข้างได้บ้าง เหมือนอย่างที่ Steve Jobs กล่าวเอาไว้เมื่อปีที่แล้ว

[สุนทรี]

บางครั้งความกดดันก็ช่วยเป็นพลักดันให้บางคนทำอะไรสักอย่างได้นะคะ หากคนผู้นั้นไม่มีแรงจูงใจในการทำในสิ่งนั้น แต่ถ้าคน ๆ นั้นตระหนักในหน้าที่ของเขาเอง ก็คงจะทำให้ความรับผิดชอบเป็นแรงจูงใจได้
การคิดว่า "ถ้าวันนี้เราจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เราจะทำประโยชน์อะไรให้กับตัวเราเองหรือสังคมรอบข้างได้บ้าง " นี่คือการสร้างแรงจูงใจภายในจากตัวเราเองในการทำสิ่งต่าง ๆ  ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ดีที่ทำให้เรากระตือรือร้นในการทำสิ่งต่าง ๆ นะคะ